Alle inzendingen over dwingends

Het is allemaal goud wat er blinkt door de gouden gebogen plafonds welke op mij dwingend afstralen in 'Die Erlöserkirche' in Gerolstein, Eifel, Duitsland Ik denk:  "Is God Goud?" "Wellicht wel!" volgt m'n gedachte Maar dan flitst het door mijn hoofd "GOED IS GOD GENOEG!!"…

aan de ringvaart in het park gelegen waar ik mijn eigen buitenplaatsje vind maak ik dagelijks de herinneringen die ik flierefluitend ze verwonderend als lunchpakketje uit mijn rugzak haal om ze uit het vuistje dan weer te eten als ik op safari ga in mijn eigen buurt om de jachtigheid ermee te onthaasten die mij zo dwingend doorstappen laat…

met dansend schrift modelleer ik in woorden de werkelijkheid wat krullen in letters verhullen zweeft passioneel in zicht het rechte staccato dramt in vibrato dwingend zijn toon toch ontsnappen mijn zinnen en kleuren de bloemen in dit gedicht strofegewijs breekt het ijs en samen scheppen wij zo ons paradijs…

Gehouden tot schriftuur, verbannen als het ware naar ver het eiland taal, ik schrijf van uur tot uur inslag en wedervaren, waarneming die ik maal tot denkbeeld en gedicht, mij dwingend te verklaren bij wijze van verhaal aandrift en overzicht.…

hard heel hard zocht hij haar harder veel harder ging hij in haar hard snoei snoeiend hard vond hij zichzelf kleumend zacht als boter schreeuwend hart op een bank in de nacht in een zwart park - bij volle maan -…

Het aandacht vragen van de telefoon, krijgt een rituele klank, voor afgaand aan een omfloerste stem, het beperkt me eeuwen in een seconden lang moment, realiteit in eigen bestaan, dwingend in hun moraal klinkend als metaal, de exacte tijd is opgesteld, duidelijk, schel en digitaal, hebben ze het eerste - en het laatste woord.…

Voorbij Verdwijnt de agenda Die zo dwingend was Onder in een la . . . Voorbij De weg die je ging Wat je wel of niet deed Is nu herinnering . . . Voor je De lege agenda Onbeschreven en blanco De weg die ik ga . . . Voorbij . . . Dit nieuwe jaar dat aanving Is voor je het weet Straks ook herinnering.…

heb op de klif gestaan zag in de diepte het water schurend langs rotsen gaan het trok me aan overwoog om te springen de woeste stroming op eigen kracht te verslaan zag de horizon als een donkere streep iets in me zei dwingend maak je gereed heb me omgedraaid naar het licht van de zon haar warmte verhinderde dat ik toen sprong…

. ------------------------------------------------ U moet en zal die dag gelukkig zijn, Dat wordt de mens nu dwingend voorgeschreven, Het is een feest om die dag te “beleven”, Voor niemand op die dag één centje pijn. En straks ook nog de “Dag van domme Pech”. Op beide dagen ben ik héél ver weg!…

waar vale lucht zich buigt het koufront dwingend onder warme lagen kruipt tasten winter en de lente naar elkaar valt sneeuw in harten van narcissen en krokust blauw de zon toch wordt het spel snel door de warmste adem overheerst gewonnen door het licht de winter zwicht en lente triomfeert…

Zomaar een vraag Voor mij Soms bedreigend Drukkend Dwingend Onrust opwekkend Vaak hou ik niet Van die vraag En toch Ik zou graag Het echt Willen delen Er over Praten Hoe het gaat met mij Ik zou graag Willen voelen Dat de ander Echt wil horen Hoe het mij vergaat Me niet bezwaard voel Om te zeggen hoe het gaat Omdat het vaak…

hoe ik mijzelf ontnam daarvan droomde ik vannacht niet dat bij geopende ogen het bewustzijn daar aan dacht het was meer een schok dat ik de eigen weg afsneed mijn handen bleken vrij voor een laatse ademslok de dwingende slaap schiep dat beeld in het vizier en toonde zich genadeloos wreed het ontbrak mij aan gevoel waarom de overgave…

Bij het ritme van de branding Welke dwingend mij ontsluit Vloeit het warme nat samen Beeld ik mij overmand door de zeenimf Dan voel ik haar slanke vingers in mij En als mijn schacht soepel deze omklemd Perst het zilte nat ritmisch ons samen En glijden wij weg over de toppen der baren © schrijver Ivan Grud…

jij zocht ik zag ik kwam jij keek wij keken we kletsten we kwetterden tetterden kusten we wilden we deden waren zo gretig zo dwingend zo naïef zo onwetend zo veel zo vlug te onbewust te onmachtig te gewond te bevechtend te weinig tevreden waren wij dat? wie was jij? waar was ik?…

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…

ik ladderde de liefste nootjes voor een veelkleurig klein refrein het klonk als hemels lachen waarbij handjes klapten om erbij te zijn in creatief ontdekten wij muziek die nog onbeschreven stond in prenatale ritmiek nee geen gestamp in dwingend volgen maar luisteren in de sfeer van fluisteren wil melker 17/06/2019/ www.wilmelkerrafels.deds.nl…

ze dreef me tot de rand de baas, mijn moeder met haar grote dwingende ogen en haar harde stem luid en rustig zei ik 'nee' nog enkele stappen vóór de rand die laatste stappen zet ik niet niet vrijwillig en niet onder dwang ik heb nee gezegd met kracht, niet braaf maar wel terecht en hoeveel stappen kost het nu om mezelf en…

De slaapkamer ruikt naar parfum en kruit ik waad door de kleuren van mijn kleren half op hun hangers Je bent weg, op de grond lig je dwingend met al je liefde op een foto van jouw armen om mij heen Jij, de koning, jij wilde mij koninginnig, geen ontembare krabbekat Ik heb alles weer netjes mijn garderobe ingeruimd en de andere kast…

De maan herinnert me aan mijn dromen, het plezier van het zingen, het spel waarmee alles begon Geen last op onze schouders geen onderlinge wrevel Het heilige moeten is uit ons weggevloeid de wereld in getrokken dwingend en mateloos, kinderlijk eisend dat het tijd is om volwassen te worden maar dat ben ik al en de last van mijn leven…

zag je hand de vingers wenken kleine kootjes ongeduld nagels nog verguld met rode lak de kleur van lippen in je lach altijd zo innemend maar gaandeweg steeds meer bevelend met het laatste van je kracht nog dwingend spelend tot jij wilt gaan met ogen licht van eeuwigheid handen open en vingers eindelijk gespreid…

in vogelvlucht, dus onbegaan met mijn aanwezig verlangen vlucht zij weg van mijn tederheid ze laat zich niet in mijn ziel vangen en worden mijn woorden allengs verzwegen dwingende gedachten gaan op de loop terwijl het mogelijke messcherp wordt ingesnoerd ik word door mijn eigen verwachting gevloerd het zijn zo van die momenten waarvan men…

De vrouw die mij eens ongevraagd, maar niet minder dwingend, moraalfilosofisch consult in de liefde gaf, belde mij onlangs per ongeluk vanuit haar broekzak. Zij wist niet dat ik kon horen hoe zij gewillig uit haar kleren schoot bij een ander dan haar man.…

meeuwen zullen blijven zweven aan een heldere lucht want ze blijven hopen dat we ze ooit eens zullen hebben begrepen ze zullen blijven krijsen dwingend schreeuwen kijk en lees ons lees ons het enige wat we eisen lees de onnoemelijke veelheid aan gedichten die we voor jullie in het luchtruim hebben geschreven tijdens onze vlucht…

Hij is beter dan hij is dat zie ik beter dan hoe hij is Hij houdt van mij Maar avonturen lokken hem In zijn enthousiasme maakt hij ze steeds groter in dwingende verhalen en och, liefde, wat dat is maakt hij klein Ik zie het ook bij de mannen van mijn vriendinnen die het wel weten, maar zich liever vasthouden aan de aandacht die…

Als woorden zwijgend stromen en het bloed kolkend klopt waar ongeschreven coupletten het lichaam doordringen Dan kan je zweven op de kust van houden van waar serene twijfels grondig door het hoofd zingen Als woorden dwingend dreunen met akkoorden van verdriet en mistige dubbelzinnigheid je vuisten heeft…

En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige dat niet zou mogen. Toch wordt het veel gedaan. ---------------------------- uit: 'het arsenaal', 2000.…

als een vrolijke melodie raakt ze, maakt ze momenten bewust zo kan ze gerust onomwonden de waarheid plaatsen eigenwijs een weerwoord kaatsen dan weer onhandig geheel zelfstandig sorry zeggen, alleen oprecht ze leert, eert en motiveert zingend, soms dwingend ze opent je hart ze is mijn rots, mijn trots een prachtige verschijning…

met oogkleppen op loopt ze door de buitenwereld naar haar binnenwereld haar dovevrouwsoren horen niets van de buitentaal horen haar binnentaal die alleen zij verstaat haar hoofd barstensvol met rennende onrust links rechts kriskras verslonden door haar nietsontziende dwingende drammende tweede ik verbeten vecht ze keihard…

de tentakels van het verleden houden mij in een ijzeren greep nu eens probeer ik mij voorzichtig los te maken dan weer met bruut geweld niets helpt geboeid zie ik het heden van gedaante veranderen langzaam maar zeker toekomst annexerend grijnzend mijn verweer gadeslaand het verleden dwingend het hof makend mij degraderend tot de bekende…

in dwingende voortduring zoek ik mijn verleden symbiose vlucht voor wezenlijke eenzaamheid ik ben geworpen, heb niet gekozen mijn gang is vol van schemerige tragiek val telkens in de smalle fuik van de alomvattende mistige liefde waarin ik even aan die veiligheid ruik al hoop ik op eeuwige zaligheid is plots weer het stof dat…