Alle inzendingen over eeuwig stromend

dwars door boerenland de zacht stromende beekjes de aarden wallen lijnvormig landschap dijkjes begroeid met bomen geborgen dieren wapperende was knotwilgen en klaphekken een lang verlangen…

wij zullen eens de zwarten wijn van dood en donker uit één beker drinken, wij zullen stromend in elkaar verzinken en eeuwig zijn. vaarwel. ik keer niet weer. maar gij komt zelve, later. vaarwel. het water roept voor de derde keer.…

De aard is in goudene sterren rood En zwart van stromend, geronnen mensenbloed. De lichamen der levenden een vloot Op der doden stromende levensvloed. En van die levenden geweld'ge dood, Door strijd, van die doden het doden boet.…

Levend helder in schimmig blauw stromend door ongeziene velden zoekend naar lager gelegen oorden verplaatsing van geërodeerde elementen voeding voor vruchtbare flora Aan de einder evaporerend met de zee…

Onwetendheid en onschuld zijn als een helder stromende beek tussen bergen van list bedrog en onrecht. Het wordt pas eng wanneer de beek opdroogt zoals een korte regenbui in een woestijn van verderf.…

Druppels in een kelk, stromend genoegen.…

Ze vangt ze in het afvoerputje geplengde tranen ze huilde ze in een windvlaag ze koesterde ze baadde ze zwom er in tot ze eindelijk los kon laten go with the flow bubbels stromend water lentefris…

Wanneer haar tranen gemeten zouden worden, zou er in haar leven, een emmer worden gevuld, echter: de ongeschreide tranen, zijn die stromende beek! Dus als je dat water stromen ziet, denk dan even aan haar stille, ongetoonde verdriet!…

Als woorden stromend door aderen vloeien als inkt wat meer kan je doen dan stralen in het donker M'n zonnekind als een wiel in het universum je draait mee alles in beweging met van alles en nog wat van binnen naar buiten zien proeven ruiken voelen…

Hopend op dat eeuwige moment.…

kleurde mijn rivier rood en stroomde ik bewusteloos de eeuwigheid tegemoet...…

Verwrongen staal belemmert zicht sterren stralen in dood glas Blikken knipperen in een richting die gekozen was maar niet bereikt Bloeiende bermen vergroeien met sporen een boeket en een kruis laten een leven achter…

Maar ik gleed tussen de stilte van eeuwige, koude nachten en wist dat mijn laatste glimlach niet op de breekbare lente zou wachten.…

Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en die zal er eeuwig blijven.…

Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en daar zal hij eeuwig blijven.…

het nieuwe jaar schreeuwt als een beest in de stilte in werping van schaduw vooruit het baart en ontvangt en vindt zijn weg vanuit het vruchtwater in een vuurwerk van duizend–en-een-nacht het sleept zich voort in een eeuwige glimlach en etaleert zich in verzachtende beweging als een jong meisje in nieuwe kleren…

aanwezigheid een streling over arm en been heel even niet meer zo alleen alleen in het donker alleen in de stilte jij verandert de kilte in duizend zachte kleuren veilig en geborgen gevoelens en magie zonder wachten op morgen als ik opsta zo koud en verloren wetend van de leegte verdwenen met de ochtendzon en stilletjes hopend dat de nacht eeuwig…

en als ik haar vraag naar het begrip van eeuwigheid zegt ze de hei is mooi dit jaar door een vroege zomer en de wereld paars en zingt ze -met de radio- dat ze is geboren met een plastic lepel in haar mond…

Getekend naar de tijd is het kostuum meer dan naakt gebruinde handen zonder korenbed hebben ledigheid geschoofd akkers omgewoeld met diepe kloven die traanloos schreien in wat frêle licht maken mij tot een horige die zich een weg baant op een uitgemergeld pad wat mijn ogen verder zien wil ik niet vertalen want het zeer heb ik niet…

jouw stem ...jouw pen ...jouw muziek Ik voel dan dat er iets is buiten jou en mij Dat er meer dan "iets" is in het beleven van onze tijd onze gedachten onze woorden En als wij dan samen het hoogtepunt van vreugde bereiken Dan valt er een traan op onze noten die ik schrijf zij worden ...leesbaar ...hoorbaar voor...Eeuwig…

in het landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van…

Bij mij zal je thuis zijn voor eeuwig Eeuwig zal ik van je houden…

zo geweldig alles is eindig gelukkig ook dit gaat voorbij vooruit of opzij achteruit of omgedraaid verdriet uitgezwaaid de wereld is van mij geluk verloren en hervonden door maan en sterren mijn hart oneindig verbonden met jou…

Bij het vallen van de avond wandelde ik langs de rand van het bos met aan de andere kant de akkers over een stoffige landweg Ik wist niet wat mij bezielde ik dacht na over van alles en nog wat en liep verder, mijn lief, totdat ik onder een bladerdak doorliep Er viel een veertje naar beneden het was een moment in de eeuwigheid zo traag…

Luchten verhalen van de tijd Wolken die altijd bewegen willen Om plaats te maken, zonder respijt Tot de dag waarop zij voorgoed verstillen Is het versteende pijn Die niemand ooit zal zien Als er geen ogen zijn Om te aanschouwen Geen bewegende luchten En geen hemel bovendien Om naar te vluchten Luchten verhalen zonder respijt Wolken die…

tussen flora fauna graf en zerk is zij vrij van stoffelijkheid maar constant aan het werk…

Eeuwige zee en als golven rijzen en dalen dagen en nachten die het gelaat van vlees boetseren Gelaat dat verwelkt en sterft In het nachtelijk uur op bed gelegen in de herfst van het leven Een leven dat zocht maar nooit vond want het zocht dat wat is - de Ene Onveranderlijke Zee Golven rijzen en dalen maar de zee blijft…

er is nog tijd zachte woorden te kneden tot papier letters te stapelen tot oorden ver weg van hier te krassen in werkelijkheid bejubeld of beweend er is nog tijd - voordat alle stilte is versteend…

Zink neer, o grens, die nog ons scheidt Van ’t Eeuwige, met smart verbeid! o Tijd, versnel uw gangen, Rol weg uw dicht, uw breed gordijn, En laat ons oog de zonneschijn Der Eeuwigheid ontvangen!…

Niet voor eeuwig zullen wij bloeien. Niet voor eeuwig staan wij in de knop. Met iets van ergernis zullen wij soms verfoeien, dat er aan onze schoonheid een einde zit tegen de klippen op.…