Alle inzendingen over en dichters

ik vang de wind in jouw zeilen en klim naar boven om van daar af de wolken te bespelen van mijlen ver en dan weer dichter zie ik jou vieren, en overstag de natuur naar jouw hand zetten trots kleurt de avond geel…

bloemetjes en bijtjes raken nooit uitgekauwd hartendief, ik heb je lief is ook een geheid gedoe voorbij het zoete zijn nog vele lagen die wachten op ongerustheid van een dichter vreemd genoeg niet populair smartlappen zijn populair doodbloedend geweten snakt naar wat aandacht…

mooie woorden fraaie zinnen om een vers mee te beginnen dat zichzelf zou moeten schrijven en een eeuwigheid beklijven doch dit alles blijkt een droom en voor de dichter louter hoon niets blijft eeuwig in dit leven op alles wat ons is gegeven ook al is het maar voor even staat vooralsnog statiegeld…

Wat is dichtkunst Anders dan het Hergebruiken van Woorden zodat deze Van een extra lading Worden voorzien - Niet voor niets Kiezen we vaak Voor de benaming Poëzie, want dat Is het doel Van een gedicht: Zie de dichter, Zie zijn pogen En falen, zie De waarheid die Onder zijn woorden Besloten ligt…

Als sonnetteur is hij alom aanbeden Beheerste in perfectie het métier Shall I compare thee to a summer’s day Stemt mij als dichter echter niet tevreden Ik snap dat u een toelichting verwacht Helaas, ik mis een regeltje of acht…

Gij, die moet zien in donkere dagen Hoe onrecht tijdelijk triomfeert, Niet klagen, dichter, niet versagen, Maar strijden tot de wereld keert! Wie stijgt ten slotte en overwint er? Niet wie het leven tegenhoudt. De Lente zit al in de Winter, De bloesem in het harde hout.…

Nu weet u wat beroemde dichters doen als ze een keer niet werken voor de poen!…

een poëtische wolkbreuk letterval van klinkers om nog maar te zwijgen van de medeklinkers in dit luilekkerland voor luie dichters kom ik werkelijk niets te kort kan ik zomaar een greep doen in de hoeveelheid woorden en vis ik de strofen simpel uit de goot alles is hier zoveel groener zodat ik vrees dat ik droom…

als ik de dichter in mij begraven zal laat ik de woorden weg bevrijd me van wie ik ben de zee wast mijn herinneringen schoon en pijn zal niet vertrouwder zijn dan geluk in mijn schuur de ongeopende dozen altijd minder nodig dan je denken zou in deze haperende krakende wereld word ik een balling die niet terugdeinzen zal…

Het is haast niet van echt te onderscheiden, Zo’n tekst geschreven door die slimme ‘Chat’, Hoe weten wij nog of dit snelsonnet Wel van een dichter is? ‘t Zijn rare tijden. Ik vrees dat het nog erger wordt, m’n kind, Die chat weet vast al wat men hiervan vindt.…

op een oude foto La Roche-en-Ardenne 1966 gemaakt met mijn kodak-instamatic in een vlaag van ontroering er staat een paard met een hooiwagen waarop de boer zijn lading schikt een simpel vakantiekiekje ware het niet dat ik vanaf die dag heb leren kijken met de ogen van een dichter…

Hij wandelt de dichter door een oud stadje aan de Maas Helaas... zon speelt kiekeboe lichter wordt sneller donker De winkels leeg etalages vol snuisterijen De straat klinkt hol kinderkopjes schreien doe me 'n lol Heer, laat zon schijnen op de gevels van dit Maasstadje: Ravenstein.…

zeven dichters present te Culemborg droegen zondag kwiek hun gedichten voor thee nippend deerlijk heet uit glazen een dame was zo hard aan de luister dat geroerd de oogjes zachtjes sloten daarbij kwam kwelling in de zorg alle kijkers bleken nat en aangedaan tijdens teder en gepast onderbreken voor één dichter hoestend honds in buien…

Ik was dichter, maar ik ben losser geworden, snap je wel, al denk ik van niet, stomme soepstengels, er zijn dichters, die meer dichter zijn zonder hun woorden, dan die hele, aangepaste santenkraam, die jullie, akelige plebejers, gewetenloos in stand houden als overblijfselen van de prehistorie.…

haastte de intellectueel Die komt pas na een paar bier zei de drinker Een tunnel graven zei de clown in alle ernst en de dichter was vooral op zoek naar de simpele ziel die hij zelf misschien nog 't meeste was.…

De fabrikant ontkent, laat díe maar lullen, voor hen staat Prozac voor: pro-zakkenvullen. ’t Is troep, maar dichters wisten dat allang. Voor ons bij stress, bij angst of zelfs paniek geen Prozac, maar uitsluitend Poëziec.…

lijkt die boom op mij vroeg ik woorden scheurden in wolken jij las verder zwart-wit lijkt die eenhoorn op mij koos ik toen een sprookjesland dichter bij de leugen kwam jij liep de ochtend uit doofstom ik ledigde jouw stilte in mijn handen en zweeg opnieuw…

soms mocht ik in de schaduw staan van dichters groot van naam en faam Boerstoel/ Campert/ Kal van Wissen en Rawie van hen was ik geen evenknie terwijl de zon hen dik bescheen bleef ik nederig op de been met versjes over treinen omdat die zó lekker rijmen…

ver zoek Misschien ziet hij in bomen en planten iets wat zijn schrijversgeest boeit zodat er willekeurige woorden ontstaan en tot een pracht gedicht weer bloeit Of ziet hij op dat bankje misschien een verliefd paartje samen kussen ach je weet met hem maar nooit je krijgt er meestal geen woord meer tussen Het gaat hem net als elke dichter…

zo is niets menselijks de dichter vreemd…

het lijkt mij dat de dood dichterbij is dan de klaarheid die ik zoek in mijn bestaan dichter dan ik zou kiezen en toch gekozen worden door de dood zou me nu liever zijn maar wat is liever als alles er niet meer toe doet wanhoop mij ten deel is en ik eenzaamheid te over heb wat is dan nog liever dan hunkeren naar droge ogen en onvoelbaar…

Niet dat ze slecht zijn of versleten omdat de aarde anders draait de meeste klanken zijn vergeten zijn onnodig vaak verfraaid Gewassen zijn de asfaltwoorden vol van onverwacht geweld als de doden ze nu nog hoorden was hun grafgang uitgesteld Dromen van dichters in elke tijd visioenen van onwerkelijkheid.…

Stap na stap ben ik gelukkiger en dichter bij mezelf.…

bundeling is verbladering in de herfst je waait weg je blijft liggen weggerot geveegd op hopen je weet niet meer je vergeet door d’ontluist’ring na d’ontblad’ring storm en beregening ontlezing als herinnering zo blijkt telkens weer bij lang verleden dichters die ooit in bundels waren…

kerelings wend ik des dichters droom wentel ik mijzelve de zomer loom in een vermetel gebaar klaar ik verneveld geheel najaar deels, ijskoud versplinterd heb ik de pegels overwinterd vervolgens, neem ik met rente terugkerend, mijn eigen lente…

dichter buigt over zijn woorden zwart wit, gekleurd proeft nog altijd de wrange nasmaak van de maanwind in stilte van de nacht waar hij zijn dwalende vingers in gedachten laat gaan en sluit zijn brandende ogen naar de groene wereld waar liefde streelt…

Uw dichter is in Frankrijk, hij rust uit en meldt vanuit de verte vriend en vijand: als lezer heeft u ook een dagje vrij want ditmaal wordt hier geen speedsonnet gespuid. Géén vers nieuws, géén nieuw vers, het is vakantie, vandaag, vergeef het mij, géén vers-garantie.…

de wereld schuimt tot de rand het leven schreeuwt honger in koele objectiviteit geef ik je gelijk een dichter is ook maar een mens de zomer valt als zweet op je voorhoofd in koude van tijd zit leven hoger in boom het milde ruizen in het vuil van schaduw…

ook in Meppel zit poëzie zo herinner ik mij een gedicht van de dichter Kopland over het Meppelerdiep... een diep triest relaas over de eenzame juffrouw A. waar een mens normaal gesproken niet vrolijk van zal worden maar toch voor mij een voldoende bewijs dat er ook in Meppel nog immer voldoende poëzie aanwezig is…

Soms probeer ik uren het zwijgen na te bootsen Geef ik het denken terug aan mijn verrast verstand Soms probeer ik woorden uit mijn zwijgen te loodsen Voel ik me in het schrijven met de dichters verwant Van poëzie - zo zeggen ze - heb ik niet veel verstand Zo ben ik dan weer terug bij het zwijgen aanbeland…