Alle inzendingen over entree

dat er ooit contact zou zijn met een hond niet het elkaar verstaan in de baas hond relatie en zo met elkaar gaan maar het begrijpen in weten wat de ander denkt en waarom hij of zij zich zo gedraagt wij zijn net als alle leven verbonden met elkaar in het dagelijks bestaan van de roedel die ongelijkwaardigheid geeft hen en ons entree…

ik keek zag ogen vol ondergaande zon streelde je hand merkte hoe ik door vervoering werd overmand het diffuse licht van de avondschemering gaf in een magische vorm entree aan wie daar naar binnen ging zag je mond hoorde in mystieke tonen de uitnodiging om mee te gaan naar andere regionen die delen van leven meer hadden te geven…

was die straat dat huis als een magneet trok het mijn aandacht de bewoners waren slechts passanten op doorreis voor even op zoek naar het leven de tuin verwilderd ooit gesnoeid door ondeskundigheid van mensen zonder tijd de voordeur opende in kraak en braakte altijd lieden uit op hun vlucht naar frisse lucht honden meden de entree…

Om de zoveel tijd verdwaal ik aan zee geheel bewust een oneindige blik sombere dagdromen maken hun entree opvallend dat ik daar niet meer van schrik Golven deinzen nergens voor terug oneindig vertellen ze elk een verhaal avondwolken slaan een hemelse brug de zon spreekt bijna horizontaal Ik heb mijn gedachten in zee gestrooid zoals…

ik kwam aan bij boerderij 'wel-tevree' en wie schetst mijn verbazing, op de deur stond: vandaag géén entree!…

Huid zo transparant De ziel ademt naar buiten De wereld een entree Naar mijn gevoel De pijn schuurt Draait in mijn buik Wurgt mijn hart En klopt verder De mooiste noot Gehoord door Hongerige oren Snaren mijn ik Zonder halt Versmelten met Eén zijn en voluit Het leven absorberen Gepantserd door ervaring Geleerd een laag te…

in begin het horten en stoten ontstond totaal geen mededogen had ik van achteren maar ogen achterover teruggefloten kletterend op gevoelige stuit alsmaar ruggelings pijnlijk duiken Michael een poepie laten ruiken daarna is het echt over en uit de laatste keer was me een zeperd het leek wel een salto mortale zoiets krijg je als Jackson…

NS Publieksprijs 2006 Entree Vredenburg Utrecht Een uur voor aanvang Veroverd Door pijlen Hartstocht Gevuurd. Oprecht Slechts voor jou. Ja jou alleen Zonder drammerig gedril Mijn blik op jouw wulp- se heupen Een mooie Ronding Maakt mij haast stil Hand in hand door 't leven Voetjevrijend. Vrije voeten Obstakels passe- rend.…

Ik drijf waarheen geen hand mij gadeslaat zal wederkeren naar de stille stee angstvallig mijden een te groot entree of u en iets dat anderszins mij schaadt van water heb ik mij een baar gemaakt geslapen in een uitgebeende zee het land gelaten dat in laatste wee tot kaken in het eigen bloeden staat waar woeste hoogten tot mijn navel reiken…

bleef alles beslagen jouw vervloeien in ruimte leek een onomkeerbaar proces door mijn schreeuw stopgezet alles werd direct gereset naar de laatste werkelijkheid ik was je gelukkig niet kwijt door een breuk in de tijd verloren wij elkaar uit het oog terwijl onze liefde niet boog in een schitterend aura heb jij een stralend entree…

indringend klonk de voordeurbel aan het achterhuis werd gemorreld in de entree stonden drie man een uniform twee in driedelig u zult terstond moeten betalen uw schuld blijkt gruwel opgehoopt bij mij valt zeker niets te halen ben ooit als dubbeltje gedoopt wacht maanden…

vertrouwen in een netwerk om te onthouden zorgt de boom voor nieuw leven om het aan elkaar te geven kettingen zitten vast aan de pelikaan toch vliegt hij rond wie kan zes in plaats van vijf kaarten delen en dan vertellen in een luisterend verhaal omdat het gaat zoals het gaat we spreken dezelfde taal die er toch altijd al was entree…

Het is niet alleen de stilte die nu langzaam zijn entree heeft gemaakt en de dag indigo kleurt in zwoele streken gestreeld door de nacht Die slaap laat aantreden en ogen doet sluiten Het verkeersgeluid verstomd De lichten dimmen Zacht Niet alleen 't laatste rondje met de hond langs het park wat zo anders geurt in duister en…

De vrouwen van houthakkers en flotteurs Begonnen toen het gas zijn entree maakte De toevoer van de bomen daardoor staakte Te denken hoe vul ik mijn platte beurs?…

moest virtueel auditie doen kwam binnen met een knuffel en de zoen in een entree vol zelfvertrouwen dacht de hoofdrol te gaan spelen maar in de choreografie konden wij voor groot publiek onze emoties nimmer samen delen danste de sterren van de hemel met jou was je godvergeten trouw in ons voortdurend samenzijn achter zoveel coulissen…

Langs velden vlas en najaarsgras vroeger al, rond het ouderlijk huis te hooi, te gras, nimmer te pas daar sloop het al: kattengespuis Ach Noach, u bood in doodsnood elk dierenpaar een vrij entree een schuilplaats op de droge schoot u nam ze door de wateren mee Maar nu, zo ver ontelbaar later vindt de mensheid weer een smoes voor de missers…

ik zag licht het vege lijf redden toen de deur het donker buitensloot nog rammelden vage flitsen smekend om entree uitdovend in nee er was balans in sterkte en kleur het vormenspel verleidde geur in manueel contact deelden wij warmte vrede onttrokken wij aan ieder gezag de wereld was weer toe aan huizen van stilte dieren…

De oprijlaan is dicht beplant met beuken En twee lakeien staan bij de entree Een hovenier besproeit de bloemenzee Zijn Maître zwaait de scepter in de keuken De dienstmaagd dekt de tafel vrij van kreuken Zijn butler regisseert strak het diner Een strijkje speelt sonates van Fauré Om ’t copieus geheel nog op te leuken Doch als des morgens…

je gaf entree ontsloot de kerkdeuren pakte wijwater voor twee ik voelde hoe de vloer onze passen nam devotie knielde in de bank in het zuidelijke licht werd donker noorden met emoties snel gedicht ik zag ornamenten de muur geschilderd met een lach hemelbogen oogden je pigmenten jij was mijn pracht ik kleurde je Maria zoals…

haar entree was al een wonder want het licht van haar ogen weerkaatsten liefde en warmte uit het privé vermogen van iedereen want men herkende zichzelf zonder nare trekjes en eigenaardigheden dat samengaan voelde op een bepaalde manier zo buitengewoon prettig dat van heinde en ver men dit als een soort bedevaart mee wilden maken…

sinds vlinders hun entree maakten is haar gezichtsveld verbreed alsof er 'n deken afgetrokken is waardoor immense schoonheid zichtbaarder lijkt dan voorheen heeft de herfst haar masker afgelegd hoe volhardend zij ook vasthield aan een symfonie van kleuren ontdeed zij zich gestaag waardoor vele wiegjes tevoorschijn kwamen dansen wolken…

weet je nog diep in de bossen waar de herfst zijn entree had gedaan het knisperend gekleurde bladmatras ons lokte lief te hebben weet je nog ons traag ontkleden dromend vervielen in duizend tinten ons lichaam zachtkens deinde op vogelengezang weet je nog toen wij op leeftijd kwamen zochten naar die onvergetelijke plek hoe wij zalig kusten…

Charlot en Emily hadden een pseudoniem Hun meesterwerken maakten hun entree Hun jongste zus had eveneens portee Als vrouw te debuteren was een crime Als Ellis, Currer en ook Acton Bell Lukte het om hun werk te publiceren En ik, zelf dichter, glom daarom van trots Mij, predikant ook, tuchtigde God wel Brandell, mijn zoon, wilde ik zelf doceren…

jij nam altijd iets mee bij je entree een stukje spanning in de lucht die sprankelend bruiste van plezier als jong bier hoorde fluisters in het orkest ook werden er andere instrumenten vlotjes klaargezet ogen begonnen aan hun joviaal warme glinstering ik zag je stralen door hun woordloze verhalen in tonen die terloops…

korte mettenmaker kwam het toneel op viel over een kink in de kabel moord en brand schreeuwend waarop politie en brandweer vakkundig lik op stuk gaven (voorzien van KEMA-keur) woord en blad kozen supersnel het hazenpad hun nekvel hoog geprijsd in het bevel tot opsporing: dom geweld vrij entree…

verlicht de macht een schel geluid groeit aan tot volle kracht ik voel mijn lijf door doodsgevoel verstijven dan landt een vloot van onbestemde schijven met lampen die als ogen van smaragd een einde maken aan de prille nacht m’n pen kan angst en beven niet beschrijven een wezen, staal met vrouwelijke vormen stapt uit en maakt op aarde haar entree…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

hakken tikken etalages schrikken als jij spiegelt in hun glas rode koppen schuilen achter blonde lokken handen in de zak verbergen schande in het grijze pak ogen die weloverwogen zoeken naar een warm entree blikken die iets zachts begeren klein wordt groot in reageren ze zien het slanke lijf de lange benen dromen vergeten eeuwig…

Aan Cher Ami Verdiend kreeg hij het Croix de Guerre Kruis Omdat hij vele levens wist te sparen Hij kwam, zij het geschonden, veilig thuis In oorlogstijd zou hij zijn roem vergaren Rotsspleten rond de Middellandse Zee Waar voorouders een vaste woonplaats vonden Werden verlaten, men verkreeg entree Tot plaatsen waarin mensenhuizen stonden…

Het kleine groengrut druipt van takken twijgt de spindraden van moeder olm. Zij staat in een kring als een oude heks weet van jaren her toen april nog kil was. Ik wandel haar sferen door bloemen gedekt grind van voetpaden knarsetandt en raspt. Een groep jongeren hangt maar zegt braaf gedag. Het zijn de kabouters van lentepaddestoelen…