Alle inzendingen over fijn

Door de gekleurde bril gemeten Zag hij de zon aan de hemel staan, echter deed pijn aan zijn ogen, zonnebril vergeten, da’ s niks gedaan niet geaarzeld niet geschroomd snel een ander exemplaar gehaald, fijn nu heb ‘k er lekker 2, ’t is toch de burger die betaald. < Bos declareerde een verloren geraakte zonnebril>…

Het sprookje was een metafoor voor mijn illusie er kwamen dieren in voor en een fijne prinses soms gingen we op zaterdag naar de markt hier in de buurt lagen prachtige vissen op een tafel met vlaggetjes in hun ruggen beeldde ik mij ijzeren palen bomen bomen van ijzer als beton in de wind en alles wat ik vasthield liet ik weer los…

Zo mooi als zon haar vacht belicht, zo treurig staart dit fijn gezicht Ineengedoken, gekeerd in zichzelf, wat gaat er toch om in haar bovenhelft? Is het vrees, schrik, pijn of verdriet?…

voorjaarsdag in het blauw en o zo fijntjes was ik gelijk geheel van slag ook al was je maar zo kleintjes je was een pracht, aan die waterkant je leek wel een prinsesje daar langs die plas in dat groene land in je hemelsblauwe hesje gaf jij mij kleur, meer dan iemand ooit meteen floot ik een liedje die dag vergeet ik nimmer nooit zo fijn…

Het vredige landschap zo rein is in 't heden sereen en fijn. Hoe alleen in 't graan of veen, hoe sereen de maan verscheen.…

-“Een fijne dag.”…

Het is hier lekker warm en fijn ik kijk niet achterom. Vissen rood en geel dobberen met mij mee. Ze schudden met hun schubben en zwemmen in de zee. Kieuwen zijn nu mijn longen, water is mijn lucht. Zo kan ik voor eeuwig blijven in deze blauwe vlucht. Kwallen in een zee van blauw, ik wil bij ze blijven.…

Met hem bij ons is het zo fijn en als ik hem soms mis, dan doet hij zeker in Den Haag werken der duisternis. Efeze 5:11…

Lichtstralen dalen neder zoals het fladderen van een veer Op de bladeren zacht en teder langverwacht en hunkerend naar meer Door de glinstering bewogen deinen bomen door de wind Verdwijnen druppels die bladeren drogen als de tranen van een verdrietig kind Lichtstralen o, zo zacht zijn als het beste medicijn Zo fijn en toch onverwacht…

Ik wou dat ik een liedje vond Iets liefs dat iedereen verstond Zo 'n mooi - zo'n heel klein, zo een fijn Ik zou het ieder zeggen! Ik wou dat 'k grote vleugels vond Om in de wijde avondstond Te vliegen naar de zonneschijn Ik zou ze ieder zeggen! Ik wou dat ik een meiske vond Ik zou haar kussen op haar mond. Ik zou - o!…

Ten laatste vindt men ’t heerlijk, en het heet: 'Zo’n fijn sigaartje is ’t keurigst dat ik weet.'…

lief mijn boos mijn pijn en fijn streel me met jouw zeer jouw mij uit met harde woorden ik minnekoos ze keer op keer jaag op mij als lopend wild ik vlucht jou tegemoet huil mijn tranen ik zal ze drogen lees ook wat er hier niet staat ik ben nog lang ik ben nog lang nog lang niet uitgepraat kus me kus me…

Een gedicht is als een huis, waarin je fijn kunt wonen. Een gedicht is ook een schulp, waarin je angstig kruipen kunt. Een gedicht kan een kliniek zijn, waar je moedig vraagt om hulp. Een gedicht staat als een tempel, wanneer je het in eenvoud bidt. Gedichten vragen me dan eerlijk, of ze vals zijn of juist goed.…

soms voel ik me kabouter in het grote mensenland ja ik ben stouter omdat mijn zonde hun dimensie niet kent zij reuzen in stappen wieken met armen om de hemel te vatten graaien met vingers hun hebzucht bijeen voor ons is er slechts steen en been wij klagen in klein paddenstoelen een kring en voelen ons fijn in een wereld vol…

het lichte craquelé verhaalde al het fijne de scherpe groeven donkerden de lijnen vertelden van haar pijnen nog strak was haar profiel de sterke neus verzachtte in een soepeler verschijnen zij oversteeg de tijd van moeten en beslissen haar woorden wissen voor het eerst onenigheid zij begrijpt ogen vol met mededogen de relativiteit…

Alleen willen zijn wordt dan eenzaamheid, kan eenzaam niet fijn dromen, raak zo mijn wereld kwijt.…

En met een hele grote zwaai Schept hij de hele strook Het schepje graaft zijn kuiltje En vindt het nog wel fijn Maar naast die grote graafmachien Voelt hij zich wel heel klein…

met eerst een teen en toen je been ik warmde zacht je huid je gleed in mij het schuim bedekte even wat zich later voor mij strekte ik sluit je in en kom op plaatsen die te klein voor vingers zijn ik kietel je gewoon uit gein omdat ik zo dichtbij mag zijn soms stroom ik even in je en verlaat je weer met pijn het was zo fijn…

je voelde me met eerst een teen toen je been ik warmde zacht je huid je gleed in mij schuim bedekte even wat zich later voor mij strekte ik sluit je in kom op plaatsen die te klein voor vingers zijn ik kietel je gewoon uit gein omdat ik zo dichtbij mag zijn soms stroom ik even in je en verlaat je weer met pijn het was zo fijn…

En dit alles in een razend tempo, want dát vindt eenieder fijn!…

Je wilde graag weg uit dit aardse bestaan Ik zei, blijf nog even ik laat je niet gaan Je wilde gaan zweven heel hoog en heel lang Je kon dit niet weten het maakte mij bang Opeens was je weg uit ons aardse bestaan Ik kon niet meer vragen om samen te gaan Ik moet verder leven heel knus en heel fijn Omdat in de hemel slechts engelen…

Dat gevoel was pas heel fijn, toen we het gelijktijdig hoorden!…

in het donker van de nacht een fijn gesprek totaal onverwacht niets kan ons deren we praten lang maar dan plotseling ... ik word zo bang ik fluister, ik roep krijg geen gehoor na een tijdje dringt het pas goed door je bent vertrokken je bent echt gegaan mij achterlatend met een traan helemaal alleen in een stille stilte omgeven…

En het doet me zoveel pijn Maar vanaf die eerste ontmoeting Was alles zo onbeschrijfelijk fijn……… Zweef nu al tijden in de wolken Maar ben door jouw onweer omgeven Vol verdriet en eenzaamheid gevuld Nu jij je hart aan een ander hebt gegeven..... Ik ben zinloos verliefd...…

Daar staat nog de boom uit mijn fijne kinderjaren waarin ik naar boven klom om over de hei te staren Daar staat nog de boom uit een vervlogen tijd waaraan ik graag terugdenk een herinnering die niet slijt Daar staat nog de boom ik kijk een keer naar boven schat de afstand en denk dat ik durfde,niet te geloven!!!…

dag prachtige vogel heel alleen op die tak ik zie je wel zitten fijn op je gemak je fluit mooi en hard kijkt mij daarbij aan toch is het nu beter om huiswaarts te gaan zal ik je wat geven of heb je geen nood ik kan het best missen zo'n klein sneetje brood dag prachtige vogel met je vleugels startklaar ga snel naar je vriendjes…

Woorden bieden nu geen troost misschien dat een omhelzing fijn is? in deze tijd zijn het de zwijgende woorden die jou troosten bij het gemis..…

Ik ging als een trein Ze reed een avond mee Later gaf ze aan: ’t Was wel leuk maar ik ga Niet langer met je mee Wat nou ‘wel leuk’ Ik ga als een trein Nou goed, als je dit zo zegt; prima Ga maar, fijn Alleen ik kan niet stoppen nu Dus wacht nog effe voor je gaat Nee zei ze, ik dump je Ze stapte uit en daar lag ze…keihard op de straat…

Geiteke, wat moet je Met je fijne snoetje, Dat zo klaaglijk schreit? Met je bleke bekje? Geiteke wat rek je, Trek je aan het touw? Snuffelende aan mijn mouwen... Met je lief vertrouwen In zo'n vreemde vrouw! In mijn handen stop je Nu je jonge kopje: Zeg, wat moet ik doen? ...…

ineens was alles voorbij jij wilde geen liefde meer van mij ik zou je er om kunnen haten maar ach wat zou het baten ik zou kwaad op je kunnen zijn want onze tijden samen waren zo fijn maar ik zal me in stilte hullen want wat is er om de stilte te vullen de leegte die jij bij mij achter liet daarom heb ik nu veel verdriet terugdenken…