Alle inzendingen over fladderende

mijn vlinderlach is zacht ik fladder op een zonnezucht ben geen pauwenoog maar vleugel op de teerste kleuren een warme zomerwind draagt geuren aan voor mijn bestaan dol in frank en vrij dartel in het gaan maar het ultieme doel ben jij…

je knuffelt vlinderkussens trekt het dekbed strak opzij kent de fladders en hun rusten weet ze landen steeds nabij ik zie hun kleuren in de warmte van je ogen kom laat ze maar voor even vrij…

Vanavond hebben alle kinders vleugels als verheugde vlinders - en ze fladderen komiek op de maat van de muziek… ------------------------------------------------------- uit: Lampions in den wind, Amsterdam, 1921.…

gras groeit nu groenig met de zon op kop bloemen kleuren alle kleuren een lach op je gezicht vogels vliegen tjilpend waar vlinders fladderen hemels blauwe lucht raar dat ik geniet?…

Ik voel vlinders fladderen van binnen glimlachend. Het stralen van sproeten op je lieve gezicht laat mij lachen. Heerlijk om te zien goed om te voelen alles door jou.…

niemand wist waarom de schrijver stierf zijn naam werd opgenomen in het boek der zwijgzaamheid fladderende poëzie in ongeschreven wolken mysterieus ontsluierend uit neusvleugels en hoe alles verwaterde in de fontein die nu zwijgt in tonen van serene muziek…

Mijn gedachten ploeteren maar voort in de modderpoel van wat eens mijn verstand was emoties hebben de controle overgenomen en fladderen vrolijk rond in het mulle zand dat zachtjes kraakt onder mijn gevoelens Waar komen zand en modder elkaar weer tegen?…

Wij zoeken toevlucht in wat al gevangen, gedresseerd: boek, film, toneel, elk getemd deel van fladderend flitsgeheel. ----------------------------- uit: 'Staalkaart', 2001.…

zij vangt bladeren die dwarrelen uit bomen in haar geest fladderen vlinders voor haar is ’t mooi het bladerdek uitgespreid op de grond zij lacht, zij danst wind speelt mee jaagt haar vlinders op tot groot jolijt van de kleine meid…

Fladderen als een vlinder steken als een bij vliegen als een vogel zo heerlijk vrij zwemmen als een vis niet gevangen, jammer die was mis wandelen met de hond in de buitenlucht lekker gezond zo kan je heel wat over dieren schrijven maar ik stop, want je kunt het ook overdrijven!…

Is het misschien mijn fladderige aard het pronken met mijn vleugels die de bloemen doet schrikken nog voor de avond valt? Of is dat uitgesloten?…

dichters liegen de waarheid niet, maar ze zoeken wel,de beste woorden om juist te vertolken wat hen boeit, door hen heen groeit en stoeit, als vlinders fladderen in hun buik en het voelen dan belangrijker wordt dan het denken bij de lessen seksuele voorlichting.…

zag een zwerm witte vlinders stil fladderen in bestaan alsof zij in al die kleuren niet wisten hoe te gaan een lichte wind in rode avondzon waaide wel geuren aan zij dansten als een witte wolk langs de wassende maan…

een waaier kleur van links naar rechts dan stilte en de vleugels vluchtparaat een fladder na voor evenwicht in oog en pootjespel de lange tong diept nectar uit de wel een wiek vooraf dan tuimeling van lijn en licht en weg ben jij uit zicht…

Regelmatig mag ik het beleven door warrelende woorden te worden omgeven diep adem ik ze in en laat ze dan weer zweven Ze fladderen door mijn denken als vogels op de vlucht tot ze zich verzamelen in zinnen zo bloemrijk dat ze mijn geest verruimen en ik plots de wereld als nieuw bekijk…

Ik bereken afstand niet als een vogel wanneer ik vlieg ontbreekt mijn verstand in een onbezonnen droom maar dat zegt niets over de oevers van mijn onkunde   wanneer ik jouw bloem kus ben ik als de kolibrie   een onbevangen kind met fladderende vleugels nog alles te ontdekken wil ik je leren kennen.…

Toen de vlinders al fladderend in de late zomer waren verdwenen, werd het stil, oneindig stil. Stil werd het in mijn huis en stil werd het in mijn hoofd. Het dagelijkse rumoer kon daar niets aan veranderen. Het werd stil, oneindig stil om beter te kunnen luisteren. Overal op zoek naar die dierbare stem.…

De vlinders in ons leven die blijde fladderen zijn seinen van gene zijde om ons te danken voor alles wat we geven. Het is zoveel om hier te zijn beschreven Soms blijven dingen kleven of lijken met ons verweven En elke dag opnieuw een dag om jezelf toch te vergeven…

Fladder weg, ruisende spoken. Fladder weg, dertien plagen en pijnen. Es Yggdrasil moet wel een walnotenboom zijn. Helder zijn in voorjaar en zomer de bladeren. Blijf met je licht. ----------------------------------------------------- uit: In de Waterwingebieden (2000)…

ik grasduinde in groen met paardenbloem en madelief zag hemel waarin wolkjes warmte schreven wat vlinders in loom fladderen alsof de vleugels kleefden een herinnering aan zomers die ik ooit binnenging onveranderd alleen het gras was korter of ben ik zelf nu anders…

nog zijn mijn vleugels wit na negen maanden vouwen spreid ik ze vol vertrouwen de nieuwe wereld zal ze kleuren in mijn eerste lente ontdek ik alle geuren laat mij fladderen geef wat ruimte jullie zijn de mooiste bloemen die ik zie daarbuiten…

draaiend en kerend: de vlinders om en rond, de vlinders vliegen fladderend om bij mekaar te komen de vlinders raken mekaar niet in de lucht dwarrelende pigmenten langzaam verdromend tot een schilderij voor morgen wanneer ze er niet meer zullen zijn wat vandaag is opgewonden zal morgen zijn uitgetold…

Mijn hart fladdert van de een naar de andere kant mijn hart maakt overuren als ik jou zie mijn hart bonkt regelmatig met van die opspringende kleine stootjes mijn hart voelt als een vlinder totaal geen hinder van verliefd zijn mijn hart mag fladderen overuren maken want ik ben verliefd.…

schenk mij het vertrouwde mijn leven, mijn lief je weet, ik ben zo’n dromer als een stille voorjaarsvlinder altijd fladderend op weg zoekend naar een zomer naar het vergeet-mij-nietje de verscholen dapperheid tegen de wortels van het rietland och, laat mij vleugelnachtjes wangenzachtjes slapen tegen de schoonheid van je hand…

De dag glijdt voorbij Taal noch teken van jullie Opgegaan in rust Die stilte echter Fladderend en verwoestend Grijpt naar onze kelen Breng thuis, allemaal 'Bring them home', niet dan, maar nú Naasten zingen 'HABAITA'…

Levend in de herfst van zijn bestaan heeft de vlinder reeds een lange weg gegaan Een rups , een pop in een cocon , een vlinder , fladderend in de zon . Heeft geen oog voor het verleden , bekommert zich enkel om het heden . Hij fladdert verder , ongehaast tot de wind hem verder blaast .…

op roze muziek wiegen ballonnen fladderen vlinders met lief wind waait verkoeling langs gezichten die zwichten voor lendenen vol lust maar eenmaal buiten in het staccato van stilte is het gedaan met de rust dreigende blikken verstikken de liefde die doodbloedt op straat tussen stenen groeien weer bloemen die bloeien in haat…

Ik heb twee grote vleugels aan de zijkant van mijn lijf waarmee ik als ik fladder niet in de hoogte blijf. Als ik dan de anderen zie die vliegen met gemak eerst een lekker rondje en dan nog over het dak. Dan moet ik wel wat treuren en voel ik mijzelf wat sip ik heb wel grote vleugels maar ik ben en blijf een kip.…

Roken is ongezond maar ik mis de rokende tekens in zijn ruimte de perfect met trots trillende lippen gevormde cirkel dansend op de klanken van –ons- zingend fladderende kanaries en mijn vinger mag de cirkel verstoren schrijven met zijn rook ‘Opa ik mis jouw ruimte!’…

zij fladderen om me heen pril van de lente maar ik kan ze niet vangen in vorm en kleur is ieder uniek dus achter elkaar lopen ze niet ik puzzel niet meer heb ze vrij laten gaan ze dartelen achter me aan vliegen tot een wolkje bijeen als de eerste rust in het licht vloeien zij samen tot dit gedicht…