Alle inzendingen over flamingo's

de wind speelt met de blonde krullen van het meisje in de fietsenstalling haar ogen diepgroen als zij mij een knipoog geeft of onhandig tegen het zonlicht in kijkt, ze glimlacht wel naar me ik wil vragen of ik haar haren aanraken mag, haar gouden lokken draaien met haar gedachten mee ze is een denker ze loopt langs me zegt 'hoi…

Zon brandend op mijn huid, Jou in mijn zicht, Je staat precies in de zonnestraal.. Zo verlegen en met trots kijk ik naar jou, Mijn vleugels komen langzaam tevoorschijn, Ik vlieg zwevend naar je toe.. De zonnestraal van mij, De zonnestraal van jou, Het maakt ons een geheel.. We houden elkaar vast en laten liefde aan elkaar zien, De voeten…

Sterker dan ooit, positiever dan eerst ben ik je niet vergeten Ik heb het verdriet een plek kunnen geven En nu is het goed.…

Het is niet alleen een wonder om in ijle lucht of op water te lopen, gewoon op aarde is dat ook!…

Als je eens wist Als je eens dacht Als je eens wilde De wilskracht mist Onwetendheid door macht De "wijzen" die jouw gedachten stilden De energie in mij gaat verloren In wanhoop vindt dat zijn kracht Mijn laatste hoop gezonken Enige redding is het gevoel te smoren Ook al wordt de pijn niet verzacht Bitterzoet is wat wordt gedronken…

Je mag homo’s voor zieken uitschelden Dat bepaalde vorige week de rechter Daarop protesteerden de homo’s echter Door zich massaal ziek te melden Toen ik maandag op mijn werk verscheen Was ik helemaal alleen…

Dan ineens trekt er een glimlach over je héle gezicht, je stráált en zegt op vertrouwelijke toon heel zachtjes, ik doe maar alsof hoor, da's véél makkelijker. O ja, waar is ook alweer de w.c.?…

De ego's van nu gevuld doorregen en opgediend als warme happen in een slechte snackbar eenvoudig weg te doen in plastic bakjes en te overgieten met kleffe bende hun thuisfront hun ideaal hun passie om gevreten te worden zonder ooit te aanschouwen wie hen verorbert of wie hen uitkotst…

voorzichtig tasten handjes in de rondte kleine vingers die naar alle dingen graaien kruipen lachen rollen stiekem lachen met een duimpje op en in de kamer is de wereld een draaimolen van avontuur…

Ze heeft wat van haar broertje en toch ook weer niet, wat trekjes van haar zusje, als je haar goed beziet, de lengte van haar moeder, althans dat lijkt zo jawel, de eetlust van papa, die werkt namelijk súpersnel zijn bord weg... En toch is dit kindje van twee dagen oud een wezentje waar de héle omgeving onnoemelijk van houdt.…

‘s avonds hoeft zij niet meer lang te wachten nog even en de wereld is in rust als elkeen welterusten is gekust en toeft in dromen die de dag verzachten dan blijft zij hier alleen met haar gedachten haar wakker lichaam van zichzelf bewust de stem van het verstand die zachtjes sust en spreekt van hoop met haar verborgen krachten nog draalt…

Versteende stilte zo dichtbij Zo veraf Als er zulke mooie versteende momenten, successen Zijn als ook de historie verstild, versteend Zonder rustiek “zijn”, zonder universeel weten… Energie als verlaten straten, als verstilde dagen, als verstilde ….. ego’s…

Een bootje op zee, een golfje naar mijn hand en kleine vingers daartussen watervalderal ze dansen over elkaar en twee paar ogen schitteren meer dan de TL kan zien. Witte tegels spiegelen de druppelwals, knipogen minieme pareltjes en tussendoor klinken de vertrouwde hiklachjes. Ik reik naar de handdoek maar zij grijpt mij onverbiddelijk…

Hij kwam men zag hij overwon en nu op deze dag lijkt het een munt die ‘t leven alleen maar duurder maken mag Een puur product van Europese politiek Bedacht door hen die eenheid wensen Maar de gewone man die hem gebruikt wordt ziek wordt er steeds droever van Een dwingeland voor alle prijzen Die alsmaar stijgen tot groot verdriet…

Ja en daar ben je dan, zo mooi en perfect, zodat ik het bijna niet geloven kan. Lang zwart haar, alles erop en aan, 52 cm en 3600 gram zwaar. Het laatste meesterstuk, weer een meisje, allemaal blij met dat stukje geluk!…

Liefde Je loopt hand in hand Door het bos of langs het strand Liefde Al die vlinders in je maag Het is een hele kietelplaag Liefde Met die knikkende knieën en zweethanden Ren je samen langs de bosranden Liefde Alle dieren in het bos dansen met je mee Met anderen of met zijn twee Liefde Altijd bij elkaar zijn Samen krijgt niemand je meer…

in de aarde onder mijn voeten in de natuur om me heen liggen versluierd antwoorden op hoe, wie, waarom der schepping alles wat er is, ligt aan de streng die heden verbindt met de oerknal de oeroude navel der schepping waar de onderzoekers in afdalen zolang niet alle vragen beantwoord is er ruimte voor dogmatisch geloof voor het paranormale…

Waren het mijn oude vrienden of de schaduwen van ongrijpbare taferelen uit het verleden die mij de rust niet gunnen om uit de zwarte veren van nacht het jeugdig elan te herbeleven? Zijn het de gedeelde beelden ontstegen uit de zoekgeraakte schimmen, die zich aan het gemoed klampen, in een laatste poging zich van het duister te ontdoen…

Hún papa had een bluspakket hij was hen goed gezind zij voelden zich veilig Hij had sinds kort een blusdeken een nablusdoek een dooflapje en een Gebrauchsanweisung die hij aan tafel voorlas (hun eerste duitse woordjes: 'farbe' en 'grau') Alle papa's doden risico was het zelfgesneden imago dat ons mensen van goede wil aankleefde…

Het leven lang Heeft men over Mij, mijn werk, Over wie ik was en Wie ik werd Eindeloos Gewikt en gewogen - En hoe vreemd toch, Waar de kinderen In de klas louter Lovend hun oordeel Uitten, werd ik Door het werk en De mensen die in Mijn werk werkten, Die zich soms Collega's lieten Noemen, dagelijks Gewogen, en altijd…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

met het kussen op het hoofd gedrukt ontstond de wil om te overleven lijf en leden, 't vrouwelijke luidde de pijn in, de duisternis als een wijde cirkel in waan naar latere jaren, de rug gedraaid om te kunnen dragen, in het verlaten van het kind en opzij gevallen dromen van het niet meer kunnen bewegen uiteindelijk gedoofd, de mond…

de maan, slechts als een kleine sikkel, sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange…

Hun brein is schoon ontdaan van laatste resten menselijkheid maar reeds kleeft onschuldig bloed aan hun handen als belediging voor elke God Een moordenaar blijft eeuwig een moordenaar ook al denkt hij een martelaar te worden…

Wat duurt het lang, die rituele dans, Er zal toch ooit wel eens een eind aan komen? Maar niet aflatend blijft Geert Wilders dromen, Want anders krijgt Frans Timmermans de kans. ’t Is overduidelijk geen goeie mix: Die pitbull, kat, ma Flodder, mister X.…

toen je in een veld vol narcissen zat en je met een glimlach opkeek het kleine kind in je armen was je toen gelukkig? toen de meidoorns zich hulden in een groene waas en je naar woorden tastte voor het onderliggend verdriet zag je toen de stukgereten wolken? of voelde je de druk in het vroege blauwe licht de woekerende onpeilbare pijn…

Ineens gekomen en zo plots gegaan Zo dichtbij maar nu weer ver vandaan Ach ik dacht, wat maakt het mij ook uit Want zonder jou kom ik ook wel vooruit Maar nu jij niet meer bij mij bent Zie ik het leven dat mij voorbij rent En ik wil niet denken maar ik denk aan jou Denkend dat jij denkt ik hou van jou.…

Toen bracht mijn gids mij in een stille tuin, Met donkre lanen, kronklend over 't gras, En bloemen bloeiden tussen 't struikgewas, En gouden vruchten sierden kruin bij kruin. Ik plukte een schone bloem, doch eer zij was Gebroken van haar stengel, werd zij bruin. Ik plukte een vrucht - het zonlicht lonkte schuin…

En langs een wand van rotsen, rug aan rug, Volgde ik een pad verlicht door maan noch zon. Toen stond ik vóór een afgrond en ik kon Geen handbreed verder en geen stap terug. En de angst des doods kwam over me, ik begon Te beven en ik riep: - ‘Wie bouwt me een brug?’ En 't ver gebergte gaf mij, honend-stug, Mijn woorden weer, tot wanhoop…

Hebt gij de Winterreus gezien De koning van het Noord? Hij is zeer oud, en stijf en stram; Gestopen stapt hij voort. Bij klare dage, schijnt hij klein En duikt zich als een dwerg; Bij duistre nacht vertoont hij zich Veel hoger dan een berg. Wit, sneeuwwit is zijn lange baard, Zijn schedel kaal en bloot; Zijn ogen liggen diep en dof Als…