Alle inzendingen over gadeslaan

Ik wil jouw warmte voelen, en wil je gadeslaan. Kom, laat me je iets zeggen, het is van groot belang. Ik moet het je vertellen, "toe liefje, wees niet bang!" Ik kan bergen trotseren, en doorkruis de zee. Ik durf weer te leven, want jij leeft met me mee! Dit wil ik je vertellen, omdat ik van je hou.......…

Ik wil jouw warmte voelen, en wil je gadeslaan. Kom, laat me je iets zeggen, het is van groot belang. Ik moet het je vertellen, "toe liefje, wees niet bang!" Ik kan bergen trotseren, en doorkruis de zee. Ik durf weer te leven, want jij leeft met me mee! Dit wil ik je vertellen, omdat ik van je hou.......…

nog iets onbekends vergeten voor het te laat is en het beton reeds gegoten vragen naar het uur waarop tijdens welke of de kamer dan nog verlicht is door kunstlicht of een schuwe zon het veld betreden en plat gras achterlaten soortenrijk maar schrale grond waarvoor weinig bewijs is daarmee instemmen lichtjes gebogen gadeslaan…

Het zijn de handen van de Heer Die uitnodigen om tot Hem te gaan Hij zal ons in Zijn liefde gadeslaan…

Ze leren ons de goddelijke levenskunst van aandachtig gadeslaan. Honden en katten laten ons beseffen hoe we leven kunnen in het NU. In momenten die tijdig en eeuwig zijn. Momenten die nooit verloren gaan. Wijze poezen en flinke honden bewijzen dat we niet langer angstig hoeven zijn. Angsten die ons kleiner maken dan we zijn.…

Het schouwspel dat wij zwijgend gadeslaan Is treurig om te zien, maar niettemin Laat blijkbaar de Kroatische boerin Bij ons in de coupé hierom geen traan. Doodleuk neemt zij een hap van haar banaan En biedt er ook een aan aan mijn vriendin, Al weigert die natuurlijk ook spontaan.…

In dat vertrouwen mag je verder gaan Want God zal je steeds gadeslaan Geloof Hem maar op Zijn woord Hem aan wie jouw leven toebehoort.…

lees mij nu mijn haven de kade kruist en schepen onbemand de zee gadeslaan die hun dood heeft voorbereid, geen stelsel dat weent geen gesel die stopt, het is de martelaar in mij die in zijn deemoed de paden kiest die nog nimmer zijn gegaan wie vlagt mijn finish nu de streep is weggekrijt door rijm en tijm, de geur van applaus heeft de straat…

Haar bloesje had ze uitgedaan; haar armen, die rilden ontbloot Waar geen haar kon gadeslaan daar was ze haar eigen despoot Ze was de rechter en ook beul in het diepe stille van de nacht Nadat zij ‘t fatum had gezeuld miste zij voor verzet de kracht Waar ook ‘t maanlicht ontbrak terwijl zij door ‘t donker gleed Zocht ze een scherf in haar…

Zittend, tussen muggen, in het welig tierend riet De laatste zang gadeslaan van een kleine karekiet Wind speelt zijn spel, net als snorren Molentjes draaien, wind zal ze opporren De tijd had er 100 jaar eerder kunnen zijn Water helder, puur en rein De laatste breedscheenjuffers die over het water scheren De rust zal gedachten leren Ottersporen…

ze kwijt De wrok en het verlies, de zilte zonden Je hebt jezelf weer enigszins hervonden Je voelt je ongebonden en bevrijd Bent zoveel meer dan je persoonlijkheid Je bloedrivier wist weer hoe uit te monden In een onwerelds gladde oceaan Waar zielenvonken dansend gaan en staan Je kronkelpaden maakten je bewust Van ogen die begripvol gadeslaan…

Het land tussen hoop en vrees is onbegrensd, continu vervormend, niet toegankelijk voor afgestompten en hun verwanten die het gerace van hoopvollen en vreesachtigen gadeslaan op supergrote schermen.…

Schertsend mag Ik hun kleinheid gadeslaan."…

Diepblauwe ogen zagen mij aan terwijl haar mond gesloten bleef Op haar wangen gleed een traan waarmee ze haar leed beschreef Beide ogen zagen mij niet staan blijkbaar zagen ze door mij heen Minutenlang ‘t meisje gadeslaan reeg mijn droefheid ook aaneen Diepblauwe ogen met hun traan zij wachtten op een troostgebaar Een arm om haar schouder…

O wij lopen in onz' gebondenheid, Met onze illusie van vrij-wils-bestaan, Hoog en onkrenkbaar 't leven gadeslaan, En hij die de gebondenheid altijd Voelt, maar dat leed alleen zichzelf belijdt, Speelt zijn illusie koel en wèl-berâen, Meesterlijk, met de vreugd van 't wel-gedaan Komedianten met zijn menslijkheid.…

Voel groensfeer uit de waterspiegel komen Zachte wind die kringvormig speelt Ogen die weg dromen Liefde voor de natuur mag in je komen Er straalt zoveel rust van uit Ook als er een meesje fluit Het lichtspel mag je gadeslaan Er is een magische sfeer ontstaan De waterspiegel trilt De schaduw stilt Het licht kruipt spaarzaam Je voelt genoegzaam…

briljanten zonneschijn Het perelke in een oester dat ik zomaar koester Het schelpke dat beschermen moet Buigt zich over 't prille leven toe Bij het opengaan Het perelke perst zijn oogjes toe Te onwezelijk al dat licht Teveel al die bewondering voor het perelke klein 't Wil nog liever geborgen en verborgen zijn Nog even het jonge leven gadeslaan…

De Heer zal mij steeds gadeslaan Wat mij ook mag wedervaren Hij zal mij in eeuwigheid bewaren Hij ziet mijn komen en mijn gaan. Ik sla mijn ogen op naar God de Heer Want Hij brengt mijn heil tot stand En blijft mij leiden met vaste hand Hij maakte het kwade goed, steeds weer. (uit psalm 121)…

Wij mogen biddend tot Hem gaan Met onze zorgen en met ons verdriet Hij luistert naar ons en verlaat ons niet Hij wil ons steeds in liefde gadeslaan. Wat een troost is dat in ons leven Dat we nooit alleen hoeven te gaan Maar dat God ons altijd bij zal staan Hij wil ons met Zijn trouw omgeven.…

Snikkende bomen die rij aan rij het spel van wederzijds genoegen gadeslaan. Een pad gaat als in een doolhof nergens heen. Spillebeen. En zijn hart roept vol verlangen haar naam. De echo sterft langzaam in de nacht. En dan haar prachtige ogen die roepen om een nieuwe dag een kans als goud bij regenboog.…

Kijken naar de mooie golvende baren De zon bij het strand zien ondergaan Prachtig, om dit te kunnen gadeslaan Het doet je goed, dit te mogen ervaren. Je ziet dan overal Gods grootheid Dat Hij alles zo perfect heeft gemaakt Zodat je er blij en ontroerd door raakt God zij hiervoor geprezen, wijd en zijd.…

Die hemelgeest mag mensen gadeslaan, misschien voortdurend zwijgend en verborgen... Plotseling komt een vermanend spook aan! De schrikwekkende gedaante schept zorgen. Maar men krijgt blijde tijding te verstaan: "Genade blijft eeuwig in mij geborgen."…

eindeloos lang wil ik met je wandelen eindeloos lang met je onderhandelen hoe ver wij de verte kunnen gadeslaan hoe ver horizon verwijderd is van maan zoeken waar oneindigheid verdwijnt bedenken hoe lang eeuwig duurt waar ‘t verdwijnpunt weer verschijnt als je nauwkeurig in het uitzicht tuurt eindeloos lang wil ik met je lopen om te genieten…

Wees niet bevreesd, God is je nabij Hij laat je nooit alleen verdergaan En blijft jou in Zijn gunst gadeslaan Hij zegt steeds: “ Kom maar tot mij”. Wees niet bevreesd, geloof in Hem Die hemel en aarde geschapen heeft En nog alles onderhoudt wat leeft Luister dan maar naar Zijn roepstem.…

O hemel toch, die irritante vragen van journalisten die hen gadeslaan en hen het liefste op hun bek zien gaan, of lastigaards die eeuwig komen zagen.…

Van daaruit naar de maan en sterren kijken, ontroerd oude en nieuwe romances gadeslaan zien of dat hemelbed of je rookstoel al klaarstaat. Zouden ze er ook dialecten of het Fries verstaan ijsbloemen kennen, de Elfstedentocht, of die optrekkende mist, geen idee ik mijmer.…

Tien jaar geleden ben je weggegaan Je reisde naar het Land van Horen Zeggen De reden wist je niemand uit te leggen Je bent daar als een ander opgestaan Je kreeg er vleugels en mocht gadeslaan Hoe wij hier onze weg af bleven leggen Niemand van ons wilde zich jou ontzeggen We waren enkel met onszelf begaan Zeg eens, mis je de gele kleuren…

Wat is en schijnt laat zich pas gadeslaan als chaos wordt ontbonden door vertalen. Uit nevels breken zich begrippen baan. Maar lichten doen, al naar ze feller stralen, wat hen omringt verdichten. Wij verdwalen dus toch; wat taal omhult doet hij de dampen aan.…

Toch is zeker: Zijn liefde blijft bestaan Ook al gaan wij vaak verkeerde wegen God de Heer blijft ons in alles genegen Hij zal ons steeds in liefde gadeslaan, Wonderlijk, die liefde van de Heer We mogen in geloof op Hem bouwen En ons leven aan Hem toevertrouwen Hij blijft ons nabij, keer op keer.…

vergeten Ik riep je, en wachtte op je antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af met koude letters, in venijn gedoopt Besef jij dat ik jou dadelijk al vergaf schoon mij ‘t innerlijk was gesloopt Met tranende ogen zag ze mij staan dat stille stil als vriend en lotgenoot Ik voelde nog iemand mij gadeslaan…