Alle inzendingen over gang

wegen leiden naar rome en op de weg terug weer naar huis al de geheimen onzichtbaar terug in de kluis veilig achter slot en grendel diep onder de harde grond slilte je mond vinden doen we nooit maar je weet het al lang kijk diep in je ziel en in je hart we wachten al te lang hier heb je een beetje x licht aan het einde van een lange gang…

Nog nimmer ben ik door een hond gebeten Toch ben ik van zo’n beest behoorlijk bang Sinds ik eens op mijn fiets, in volle gang, Door een zo’n kreng werd achternagezeten. Zie ik een hond begint mijn huid te zweten Of ik een vrouw ben in de overgang. Vooral de grote jagen mij op stang En ’t is verdomme net of ze dat weten.…

Schilder met woorden gaat aan de gang Voor ‘t palet in zijn hand is hij soms doodsbang Wordt het de maan, is het de zon, het heelal? Kiest hij wanhoop, de hoogte of juist het dal?…

Waarheen de gang al door die woeste heiden? Geen jachtroersknal, geen klokkenklank kan d’oude Zwerver leiden, die, stijf en stram en moe van ’t àl, zó hopeloos alleen, een spoor zoekt dat hem voeren zal ter uitkomste – of waarheen? ……

De wind haalt nog maar adem, maar die zucht voorspelt de gang van kan niet op naar sober. 's Ochtends nog september, 's avonds diep oktober trekt in augustus al het najaar door de lucht. Of 't blad nu is verzameld aan de voet of zich als dichte kroon verheft, voorgoed blijven de takken zichtbaar in de bomen.…

stil loop ik over glibberige half bevroren paden wanhopige schouders keren stijf naar binnen en houden mij vast statig nadert de zwaan koud koningsblauw water volgt golvend haar gang tot zij me ziet en hoopvol naar de kade zwemt niets heb ik te bieden zwaan dan wanhopige schouders en gebalde vuisten die mij gevangen houden sierlijk…

hij was al op afstand een eenling met een vreemde smaak voor buitenissige kleding die aandacht ving en stevig vasthield zijn gang over de bühne waarbij hij met vage doch stevige lijnen zijn publiek mateloos wist te boeien niet alleen door inhoud maar ook performance hij was het die aan de touwtjes trok en speelde met marionetten…

In het mistig landschap word ik aangesproken langzaam komt het gesprek op gang het gaat over buitenaardse dingen een wereld, die ik niet begrijp ik zwijg en luister uren lang de slaap begint mijn geest te kwellen ik vecht, maar delf het onderspit al slapende, ontwaak ik in een wereld, die vochtig is van morgendauw, die ruikt naar duizend…

dingen over nooit meer klokken luiden papa droogt zijn tranen morgen gaan we naar de maliebaan marcheren de soldaten de oranjeband met leeuw en het soldatenpak ze liggen klaar gestreken mama moet alleen de broek nog persen één koperen knoop aanzetten papa poetst zijn kistjes de baret draag ik links rechts door de gang…

Op het rechte pad Hij pretendeert iets nobels Geeft je vertrouwen Uiteindelijk is het toch een rat Het is niet erg Om te ervaren Dat mensen als hij Ook blijven bestaan Het gaat erom Hem te herkennen Paraat te zijn Zodat hij jou niet snel kan slaan Hem onopvallend te bespelen Ontwapenen Lam leggen Zelfs ondermijnen Voordat hij zijn gang…

sijpelt over nooit bestane dijken De wind wordt oud weet geen richting meer te vinden zwenkt tussen west en kracht acht De zeilen zoeken waterwegen laveren door winderige gewesten van dwaallicht naar tegenlicht Binnenkort haalt de buitenman binnen wat niet wachten kan de zaaier wil ook oogsten Zij die voorbij gaan vertragen hun gang…

but I turned to the left and walked to the river (Henk van Dijk) en zag boven het water het oog van twintig lentes, wagenwijd open het dreef schuin door het gordijn naar mijn vingers alsof de ondergrondse gangen geen bestaan kenden, ik altijd al geweten…

Uit verre kamers nadert een doodstille gang. De deur wacht op stappen. Schuilhoeken kijken. Hij staat voor de spiegel, hij het bangst omdat het beeld zich in hem laat betrappen: een schuldig kind dat de rede doorbreekt, uit oude kasten naar taal komt happen.…

je ankerde vroegtijdig liep me niet meer voorbij ageerde vaak opstandig zette je hakken in de klei waar je ooit speels dartelde richtingloos de horizon opzocht is nu die vrijheidsdrang gestopt door routineuze gangen geen hart en ogen vol verlangen meer een kleine cirkel van gedachten in een stilte die niet bij jou paste wij hadden…

haar slechts de harde keuze ofwel te blijven liggen als een aangeslagen bokser die niet meer tellen wil tot tien of toch de zegeningen te tellen van het plukken van iedere dag bewonder het carpe diem terwijl het donkerzwart knijpt rond maag en buik met tranen als druppels moeizaam ontsnappend uit een broeiende kern het leven gaat z’n gang…

Hun leven gaat zijn gang onaangedaan. Hun leven vindt bestaan in plaatselijke tijd. ------------------------------------- uit: 'Plaatselijke tijd', 1997.…

Zoon, die, door Gods beleid, de kloeke vinder zijt van dezer gangen onbewegelijk bewegen: hoe 's werelds slingeren u gaan moog', mee of tegen, heb haar eenparigheid voor ogen te allen tijd.…

onderbewustzijn wakkerde mij… er werden treinen gebombardeerd tussen Meppel en Zwolle, de tijd liep uit de hand, ze kwamen pas tegen spertijd aan bij het Amstelstation te Amsterdam angst bekroop mama en ik luisterde met grote ogen naar de afwisselende gang van haar zenuwslopende vlucht dicht langs de panden op weg naar huis wij werden…

Hij draagt de dagen van een oud land zijn aanblik even grijs als het licht van een gesloten mijnstreek - waar onzichtbaar littekens zich in donkere gangen als versteende navelstrengen dwars door de leeggeroofde aarde zwartommuurde wegen banen - gevallen maar niet gevloerd verdoofd en schijnbaar zonder levenssap wordt nieuw leven voortgebracht…

schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt een tere brug naar verstild verlangen 't vult de verwachting iets waar het hart naar vraagt en wanneer ook het denken blijkt ingekapseld of bevangen, blijft er soms hoop, die mij draagt door kloosterzwarte lange gangen…

Het voorjaarslicht dringt binnen in een sombere gang van de voorbije donkere maanden, waarin geen plaats leek voor een aanzwellend vogelgezang. Doorgelicht en doorgelucht vertelt de natuur een nieuw verhaal van een goud gekeelde invliegende nachtegaal.…

Maar de natuur gaat zijn grillige gang vier kleintjes zijn er nog, 'k ben bang voor die onzichtbare moordenaar onder water want na veel moeder-gesnater verdween een kleintje onder 't oppervlak kwam niet meer boven, hoorde geen gesmak dus vreten niet alleen vogels die kleintjes op nee, de onzichtbare moordenaar in 't ruime sop.…

ik groef koel zand legde dat op warme eindeloze benen met liefdevolle hand we waren op het strand verbrandden voeten in de gang naar zee zij fluisterde verkoeling golven namen ons snel mee steeds verder uit de kust hitte werd met schuim geblust daar dreef je aan mijn handen in het spaarzame oranje pas toen braken voor mij alle banden…

Ik herkende de reflectie van het beslagen glas waarachter destijds luidkeels onmacht werd getoond de kou sloeg om mijn hart voelde opnieuw hoe onrust heerste sloffende voetstappen in de onooglijk saaie gang hoorde vals gezongen zinnen weer borrelt storm omhoog in mij geef het de ruimte die het verdriet van toen verdiende het spook van…

de deur gaat dicht geeft zicht op lange gangen die met gebed en contemplatie zijn behangen draag een pij die ik gekozen heb omgord het touw met knopen die gestrikt zijn door een toekomst zonder jou ik orgel klanken voel mijn knieën op gebedenbanken laat de knopen glijden langs het schaamrood van mijn ongebruikte dijen…

Accepteren wij haar lot in het vooruitzicht zonder gevaar; dat zij uniek was onder wat haar onveranderlijk kenmerkte in haar gang door de tijd. Een passant in ons leven te willen wezen; die op haar afscheid reeds bij voorbaat was voorbereid.…

geloken ogen je mond is dicht jouw vingers heeft iemand gebogen je lijkt wat somber bij dit licht je hoort ze praten mild van toon een hand een traan ze raakt je aan ze zeggen waarheid zonder schroom je bent voor hen al weggegaan toch ben je bang die laatste gang zou dat nou echt het einde zijn het lied is uit de stoet is lang ik blijf…

Ieder ademtocht, niet doelloos, maar een storm door het levenswater in een niet rimpelloze gang.…

je koos voor dood in uitzichtloos voelde levend vingers sterven vegeteerde zonder greep niet nog een week het was wat jou betreft wel mooi geweest je opende een deur zonder lijdzaam af te wachten we hopen dat je binnen komt met het laatste van je krachten wij drempelen een levenlang weten van jouw laatste gang maar donkeren…

wees dankbaar voor het goede in jouw leven je hebt ze in goede handen achtergelaten meer kon je niet voor ze doen leven blijkt delen te zijn schrijf een brief aan iemand die je waardeert door jouw open hart ontstaat de wisselwerking mede door de charme van prachtige volzinnen komt inspiratie op gang jouw levensboom zal vanaf nu bloeien…