Alle inzendingen over gang

je koos voor dood in uitzichtloos voelde levend vingers sterven vegeteerde zonder greep niet nog een week het was wat jou betreft wel mooi geweest je opende een deur zonder lijdzaam af te wachten we hopen dat je binnen komt met het laatste van je krachten wij drempelen een levenlang weten van jouw laatste gang maar donkeren…

wees dankbaar voor het goede in jouw leven je hebt ze in goede handen achtergelaten meer kon je niet voor ze doen leven blijkt delen te zijn schrijf een brief aan iemand die je waardeert door jouw open hart ontstaat de wisselwerking mede door de charme van prachtige volzinnen komt inspiratie op gang jouw levensboom zal vanaf nu bloeien…

Een bevruchte eicel is spontaan haar eigen gang gegaan. Vanzelf gaan cellen delen. Geest neemt lichamen in bezit. Daarna worden we geboren uit doodgewone vrouwen die onze moeders worden. Ons sterfelijk lichaam leeft, totdat het afgebroken wordt. Onze geest leeft rustig door.…

een luttel dier probeert kieren te dichten verkoeling naar binnen te metselen in de gangen van zijn zandkasteel zwaluwen vluchten in cirkels jagen hun stem na in de wind de lucht, een verlengstuk van weids en helder water als een kind met een spiegel en de ogen van zijn moeder evenzo sprekend en blauw het zindert verderop hier kan een steen…

Daar ging ik met de hond elk jaargetijde, tot vreemde mannen ons met vuur beroofden van deze gang die ons voor kort bevrijdde van kooi en tijd. En ik herinner mij de begeerde schaduw die het zonlicht doofde, het herfstgeruis dat eeuwigheid beloofde.…

veranderen de gekozen hymne weent voluit jij staart kijkt stil naar boven geloken ogen je mond is dicht de vingers heeft iemand gebogen Je lijkt wat somber bij dit licht Je hoort ze praten mild van toon een hand een traan het raakt je aan ze zeggen waarheid zonder schroom jij bent voor hen al weggegaan toch ben je bang die laatste gang…

zuchtend kussen zij nemen de zwaarte van het zijn of de verleden dag mee naar de onbekende duistere wacht het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht ik rijg al het verzamelde aan nog uitstaande lussen, zo ga ik vlak, het donker is nabij en strak en laat me gaan, in de overgang die wacht het zal niet lang duren, zo is mijn normale gang…

kleur overlopend schilder ik humeur contrasterend in jouw fine fleur jij bent nu frank en vrij in de momenten dat lente warmte geeft, ik boog voor recht door zee nam golvend je soplesse mee de waarheid is een paddestoel in roze morgenstond, die kan niemand ons ontnemen, laat de wereld ons onthemen voor niemand bang gaan we de eigen gang…

kinderen blij met wat hun ouders uitleggen bijvoorbeeld dat ze moeten leren om Het Kwaad te wantrouwen het heeft praatjes en geeft vrijkaartjes die je na het leven zult bezuren Je weet wel dat het niet waar is Het is niet eens van horen zeggen en lang niet iedereen denkt er zo over dus zolang het niemand menens wordt kun je gewoon je gang…

vervormbaar, dat lachen weer gezicht kreeg met elkaar handen vonden vingers raakten aan de lijnen die het leven schreef een ontmoeten in verbazing herkennen in verwondering ineens was liefde zo te geef we hoefden niets te zeggen de stilte sprak voor zich er was niets uit te leggen in blikken die elkaar verstaan, is passie toen zijn eigen gang…

Altijd zomerzwemmen hoog het gras voor altijd vrij Voor altijd wintersleeën naar beneden van de dijken door de sneeuw naar school Sinterklaas nog niet de meester strooide pepernoten Donker door de regen door de gangen en met tegenwind met tegenzin naar huis Boerenbloesemwangen je eerste kus vergeet je nooit grote vakanties…

Altijd zomerzwemmen hoog het gras voor altijd vrij Voor altijd wintersleeën naar beneden van de dijken door de sneeuw naar school Sinterklaas nog niet de meester strooide pepernoten Donker door de regen door de gangen en met tegenwind met tegenzin naar huis Boerenbloesemwangen je eerste kus vergeet je nooit grote vakanties…

Wie denkt niet bij zichzelf: Wonderlijk is 't, Dat alles dan gewoon zijn gang zal gaan, En het heelal 't de moeite van 't bestaan Nog waard zal vinden, als 't zijn luister mist?…

Ooh, beeldschone papillon Koersend op de gang van de wind Fladderend van gazon naar gazon Onderwijl neerstrijkend op een slechts vergankelijke klaproos Even rustend Je prachtig gracieuze vleugels dansend in de zon Doch aan de einder wuift reeds een vergeet-mij-nietje jou tegemoet Verwachtingsvol passeer je zelfs de klavertjes, Zonder enig…

hoofd in de lucht en voeten in de modder heb ik niet echt de keuze waar ik loop is het asfalt gras woestijn of modder ben ik toch een mens die rechtop loopt in het complot en de gang der dingen loop ik kort of lang mee laat me sleuren laat me gaan werken en huilen en zingen en laat alles wat mogelijk is gebeuren tot ik moe ben en men alles…

kinderzin van achter de streep, de scheur in de groene tegel mikte ik op de spleet van muur en pot en als de stuiter ertussen bleef weerklonk de overwinningskreet Ik was altijd wereldkampioen want bij de beslissende worp was het óf raak of het moest opnieuw, dan was er met mijn ijle tegenstander iets niet in de haak Zo’n avondje in de gang…

Dus laat mij in anonimiteit, m'n eigen gang maar gaan, dat uitvinden is toch niks voor mij, je zal maar op zo'n pódium staan?!…

Laat je gedachten hun gang gaan en probeer tot jezelf te komen. Geniet zoveel je kunt. Geniet van het leven. Laat je stress met de wind wegwaaien en probeer het positieve weer te beleven. Geniet van alles wat je nog wilt doen. Geniet van alles wat je hebt gedaan. Laat de zonnestralen in je lichaam glijden en je kunt alles weer aan.…

Mijn hart verloren aan jou mijn lief het was zo goed als bevroren jij was op het eerste oog mijn hartendief Ik wilde het nooit geloven maar nu het zover is kan ik je beloven jij was een groot gemis Laatst mijn vriend verloren door een auto ongeluk zijn rug gebroken mijn leven was weer stuk Nu weer een beetje op goede gang een nieuw…

'k Had nooit nog bij een lijk gestaan, Al had ik menig gang gedaan Om bloedverwant en vrinden Te brengen waar een rustplaats is, Die ik nog in mijn droefenis, Benijdb'ren! niet mocht vinden.…

Ademloos kijken daar vliegt een vlucht valken ik wijs ze jou, mijn kind Pijlsnelle beweging voor onze ogen vallende valk die zijn prooivogel vindt Natuurlijke wreedheid verkilt onheilspellend dit kind, deze vrouw Vluchtende gang om jou te beschermen ik kan er wel tegen maar hoe is het voor jou?…

Mijn tante Eugénie liet mij paardjerijden eerst op de knie en later op haar rug, ik was drie in het klooster, waar ze woonde Ik hield haar stevig vast door de gang van het convent gezeten op mijn zwarte ros "Genieke" hinnikte zij mijn spontane lachen los Ik draag haar met me mee en soms als ik mediteer zweeft zij in mijn zicht onverwachts…

ik heb de paden met rode bordjes verboden te betreden meegekregen in het landschap van mijn jeugd het was de deugd van opvoeding en maatschappij om in het gareel te blijven de dwang van rooms en rood in opbouw voor gelijken die sleur was doorbroken wij gingen onze eigen gang kozen voor alternatief met kleding en muziek in een tegendraadse…

verbondenheid in de melodie die als los zand zijn decibellen ziet stranden alleen de wind vangt wat vlagen herinnering die in verdwaalde cohesie nog naar bekende tonen klinkt weer hoor ik geschuifel van schoenen op het pad een bedeesd gefluister alsof de dode ook nog oren naar roddels had want een erfenis bezwaart de laatste gang…

in de chaos van dagen konden zelfs emoties je niet meer raken het was teveel waar veranderingen implementeerden om te wennen aan zijn de corona maanden veel te snel voorbij gegaan zonder greep op de gang van zaken maakten anderen wel uit dat niet werken jou ook niet ziek zou kunnen maken jij was daar nog niet aan toe in…

schaduwen gehuld nauwelijks zichtbaar voor mijn ogen omdat de ziel maar niet wordt bedrogen immers die is al met te veel spagaten gevuld ze zingen het oude bekende lied en warempel nog wel op die ene wijs van hoe geef ik nog gevoelens prijs zodat de bekende vreemde maar niet geniet ik zelf fluit wat noten uit een sonate het maakt de gang…

zoals de tijd verder spreekt in woorden die wij vinden wij die de sterren tellen nooit konden leren omdat het leven ons riep soms bij het raam vaak op de gang in een hoek staan omdat dit bestaan niet bestaat in boeken die echt nergens over gaan wij die altijd zoeken in woorden en zinnen wij die de sterren tellen maar de waarheid nooit…

We aten thuis altijd aardappelen uit diepe borden Ik verveel me en in gedachten zie ik bij de trap in de gang, vlák voor de kapstok weer mijn Moeder staan Ze lacht vriendelijk naar me, zoals ze altijd deed maar nu is alles anders, alles is verleden tijd geworden wég Vader, wég Moeder wég geborgenheid Mijn computer…

Mijn zoektocht is in volle gang naar jouw bron van liefde en licht ik hou mijn gevoelens amper in bedwang maar jouw poortje zit nog stevig dicht Ik troost mezelf door te blijven hopen op een teken vanuit jouw stille onzekerheid alleen door jouw wil gaat jouw hart weer open maar zelfs jouw hart is dat teken even kwijt Ik ben echt niet bang…

Waren wij traag als slakken ook vrij van alle ongemakken en kenden we klok noch tijd dan leefden we dicht bij d' eeuwigheid Dan werden we door licht gedragen hoefde geen God ons meer te schragen we kropen voldaan naar de ontknoping zonder kennis van wat ons voorging Doch deze gang willen wij niet gaan hunkeren naar snelheid in ons bestaan…