Netgedichten

netgedicht (nr. 61.161):

Achter beslagen glas

Ik herkende de reflectie
van het beslagen glas
waarachter destijds
luidkeels onmacht werd getoond

de kou sloeg om mijn hart
voelde opnieuw hoe onrust heerste
sloffende voetstappen in de onooglijk saaie gang
hoorde vals gezongen zinnen

weer borrelt storm omhoog in mij
geef het de ruimte
die het verdriet van toen verdiende
het spook van dementie

nu weerkaatst de zon wat vreugde
van een bezoekje zonder pretentie
ze slapen door, hun thee wordt koud

iemand tekent een poppetje
op het beslagen glas
mijn tijd is om, ga naar huis
intens koud vanbinnen