Netgedichten

netgedicht (nr. 72.577):

vloeibaar baren

schoonheid is niet aan te raken
ik ervaar dat met mijn ziel,
een kwetsbaar baken,
die roert, beroert en ontroert
maar altijd is, ook tijdens gemis

immers dan is het vaak zoeken
naar troost of zalven van een wond
dan schenkt een kleur of roept een beeld
dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij
waar de nacht de dag besteelt

het lijkt een tere brug
naar verstild verlangen
't vult de verwachting
iets waar het hart naar vraagt

en wanneer ook het denken
blijkt ingekapseld of bevangen,
blijft er soms hoop, die mij draagt
door kloosterzwarte lange gangen