Alle inzendingen over gebaar

Ik tel de voetstappen naar jouw kamer in het mooie, koude huis, wij praten om te overleven jij en ik, wij rijgen woorden aan elkaar en kijken vooral kijken naar elk gebaar meten de intensiteit van de ogen Wij proberen weer alleen te zijn na alle samen doorgebrachte dagen houden elkaar vast en voelen ons verliezen alsof we nooit hebben bestaan…

ik zag je lichaam draaien als jouw vingers in een teder gebaar over lijst en deuren aaiden met zachte druk de kruk omlaag doet in een laatste groet jouw afscheid wil de warmte van contact zo lang mogelijk genieten nog even de intieme details tot je nemen die herinneringen de plaats geven om te delen nog mag ik even de energieën…

perspectief wenkt naar Eenoog die taalt naar gebaren in golvend landschap de verte licht trillend op door vuurtje dat loopt naar boog die spant als vers gebakken lucht de vulkaan werkt als een paard ruzie slaat uitdrukking die staat voor het vrije woord op de vlucht sluit het alibi terwijl de schrille gil doordringt in het land van niemand…

Kleiner en dommer, maar vast niet zo lelijk Want hoe het vroeger was ondanks alle geslommer, dat lijkt toch altijd beter Ik denk dat er meer kleuren waren meer geur in alledag Bewegen ging met meer gebaren Ik keek beter naar de dingen die ik zag Rijmen ging ook vlotter "ik hou van jou, ik blijf je trouw" Gek genoeg was ik toen zotter Rood…

Het zijn de kleine dingen die soms binnendringen voor een helder zicht Het zijn de simpele gebaren die behoeden voor gevaren Het geweten verlicht Het is het opgroeiend leren wat de revue laat passeren naar dat gedenkwaardig moment Het is het nemen van stappen en opvangen van klappen In het geheugen geprent Het zijn de grote tegenslagen…

Zoveel moeilijker Zoveel echter En zoveel harder Dan schrijven Is het om te praten Met minder woorden Toch hetzelfde zeggen Zodat je laat zien Wat je voelt Door middel van praten Door je houding Laten spreken Wat je eigenlijk Nog zeggen moet Maar zo zorgen Dat je toch Uiteindelijk Niet te praten hoeft Spreken van ogen En gebaren…

Dicht bij mezelf heb ik liefde ervaren weg van die stenen, groteske gebaren in zachte, warme soms droevige ogen vér van die keiharde preekstoelbetogen. Mensen zijn mensen, zijn warmtelijk dieren hebben een lijf en een leven te vieren voeden elkaar steeds in liefde en lijden kunnen wat lachend zichzelf best bevrijden.…

opnieuw na meer dan zestig jaar verdriet en tragiek op ooghoogte in beeld gebracht een heimelijk teder gebaar verdrinkt zichtbaar in nog steeds niet voor te stellen wreed gedrag Polanski’s kijk op eeuwig menselijk tekort en toch zo tijdgebonden onverdraaglijk wee in Warschau gesymboliseerd door het leven van pianist Wladek Szpilman overlevend…

vergeten verhalen vertellend verbeten vertalen versnellend verdorven vertering verbeeld verworven verkering verveeld gebonden gedichten geschreven gevonden gezichten gegeven gedeelde getoonde gevaren gespeelde gekloonde gebaren bedachte bedoeling bedreven betrachte bevoeling beleven bedrogen bebaarden bedwongen bevlogen bejaarden…

er werd gewuifd met uitgestoken hand in een breed lachend gebaar je losse haar verwaaide blond in wind en lentezon ogen die verrast ineens de mijne vinden uitbundigheid in lichaamstaal we kwamen samen in een zinderend omhelzen zonder enig woord pas later verhaalde jij je leven dat voor even was ontspoord ik wist nog van de…

Geef me tien minuten van je tijd voor een luisterend oor, een lief gebaar meer hoef je me echt niet te geven alles wat ik vraag is tien minuutjes maar Laat mij in die tijd eventjes met je praten en luister naar wat ik je heb te zeggen ach weet je, laat ook eigelijk maar zonder woorden is het ook wel uit te leggen Ik weet dat je er steeds…

er ontbreekt iets zo moet ik schuchter erkennen het is één van de drie knopen die mijn winterjas doet sluiten en word daarvan gewaar als ik kijk in spiegelende etalage ruiten voel me ongemakkelijk, heb geen vervanger of naaigerei bij de hand, vermijd namelijk graag zo'n ongepast nakend gebaar, ik ben toch geen pedofiele handlanger…

Steeds in mijn gedachten zelfs in dromen ben je daar Ik hoor je stem ruik je geur herken je in ieder gebaar Ik hoor de echo van je lach zie de lijnen van je gezicht Weet nog hoe fijn het was hoe ik voor je was gezwicht Weet je nog je mooie woorden die tomeloze liefde voor mij Verlangen naar altijd samen hunkerde dag en nacht naar mij…

Vergeef me 't sentiment van dit wat oud gebaar, doch zó'n woord, over kunst! strekt ons te zeer tot eer. Wij weten er niets van. Wij kunstenaren maar.…

Hier heb jij het roer terug in diepe stilte draai met de wind achter de horizon die niet meer beweegt rond de rimpels van jouw lach toe omarm nu de stilte geef mijn hart nog een kans en gun mij de benen van een antilope wij zullen in dit stilteland een nieuwe zon gebaren naar diepere wortels rauw en ongekookt voor diepere lagen…

Kommer maakt een mens neerslachtig Een hartelijk woord doet een mens goed Een vriendelijk gebaar geeft weer moed Meeleven met elkaar is altijd prachtig. Het is heel goed om elkaar blij te maken Het leven is al vaak zo koud en kil Genegenheid is voor ieders bestwil Harde woorden kunnen leed veroorzaken.…

Geen leeg gebaar. Versterk. Ontwapen. Verbroeder. Zoek. Vereen. Verzoen. Begeester. Woed. Verhit. Zweep op. Bemin. Verleid. Bevrijd. Bewijs. Beziel. Verrijk. Begrijp. Vervoer. Verblijd. Leg bloot. Verlos. Verbaas. Ontketen. Heb hoop. Vooruit. Voorbij. Paraat. Bereid. Ver weg. Dichtbij. Op weg... Altijd...…

Nee Ik zoek je toch niet op Hoezo dan zoek je mij op Ik drink geen koffie Dus die staat niet voor je klaar Nee Meestal wanneer ik op bezoek kom Breng ik een bosje bloemen Of kom ik met iets lekkers Maar jij geeft niet zo'n gebaar Nee Je komt Meestal onverwachts Je brengt al je zorgen en je ongeluk Blijft nooit al te lang…

Kommer maakt een mens neerslachtig Een hartelijk woord doet een mens goed Een vriendelijk gebaar geeft weer moed Meeleven met elkaar is altijd prachtig. Het is heel goed elkaar blij te maken Het leven is al vaak zo koud en kil Genegenheid is voor ieders bestwil Harde woorden kunnen leed veroorzaken.…

De zalige knuffel en het speelse kusje, zomaar Een paradijs op aarde toverde je voor me met attent gebaar. Je behandelde me als een prinsesje uit 1001 nacht. Lief, ik mis je, de pijn brandt en wordt niet verzacht. Ik... mis je.…

Ik weet nog steeds niet of er juiste woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, van jouw golvend haar, het bewegelijk licht van je ogen, wat mij onbewegelijk maakt, verlangen vanuit de vingertoppen, strelend gebaar van verwachting op het puntje van je lippen.…

En als wij na de eenheid der voltooiing De leden lieten zinken uit elkaar, Dan was er niets van scheiding in 't gebaar, Dan was 't als van een vlinder de ontplooiing.…

ik lees de rode loper in het gebaar waarmee je schrijft me schraagt in mijn stiel die me nagenoeg laat strompelen over het glad gestreken beton ‘k ben niet zo behoeftig en bedreven of zeg maar gedreven in het feit dat ik met dubbele woorden spreek en telkens vergeet te zwijgen als het woordenboek meer dood dan bladzijdes draagt ik zie…

nachtkilte wegvloeit en het trilt boven de wetering zweeft een vlechtwerk van donkere nachtresten vermengd met frisse dagdromen dwars door het zinloze draaiboek van het nieuwe etmaal In die verwarrende werkelijkheid verschijnt ze in de jonge dageraad sluimerend in het prilste van de dag ze slaat ademloos gade zonder uithalen of grootse gebaren…

spijt en vreemde tekens, de zon geneest en is de dood voor niets geweest alle rondingen in hoekige jaren hebben mij verdomd verwond, geen tekens van haat maar wel een verzadigde blik, voldoening in een met moeite gespaard colbertje weliswaar met krijtwitte strepen rafelig en steeds een andere bril maakt het zicht uitnodigend voor elk gebaar…

verbeelding spreekt vult mijn adem de geest al met belegen dauw; ik word deels van de hemel losgeweekt de voeten dragen schaduw zwaar als het gras in zijn lengte gaat berusten ook de ochtend die steeds meer verlaat verkort mede het licht op gangbare lusten neen, het zijn niet de jaren die mij nog steeds worden gegund maar wederkerende gebaren…

dat echte liefde bestaat het leven niet steeds liegt of is bloed toch enkel gif zweef ik slechts in lange dromen die in alle dagen samen komen zo in de spiegel van jouw ogen waar de stille waardig is jij opent deuren die toen niet spraken je spreekt de taal van velen maar wint geen doeken door jouw vurig oog jij sluimert door gebaren…

- is ’t het sierlijke van je gebaren? de grote schoonheid van je gelaat? terloops met zachte stem gegeven raad? het uit het raam weemoedig staren?…

wij liepen traag de wereld achterlatend jouw gebaar latent aanwezig in het samen zijn van jouw laatste tred, jij als molen ik als steen, halfzijdig het blik gericht naar waar het noorden jouw einde kruist het natte aan onze voeten speelt met de jonge snuit, harig zoals ons geweten spelt deze aarde de waarheid op haar zwarte kraag wij met…

gekocht met bloedgeld vaak in angst gedragen luchtkastelen zonder bewoners de glans wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de druppels ankeren aan de aarde in briljante vormen met de tinten van regenlaarsjes ik raap ze bijeen met sobere gebaren…