Alle inzendingen over gebaar

gekocht met bloedgeld vaak in angst gedragen luchtkastelen zonder bewoners de glans wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de druppels ankeren aan de aarde in briljante vormen met de tinten van regenlaarsjes ik raap ze bijeen met sobere gebaren…

De maker kijkt verrast, zijn ogen fonkelen, zijn armen zwaaien zwierig een uitnodigend gebaar, wil ik een ritje maken, een helm ligt voor me klaar. Ik straal van alle kanten, mijn been zwaait al opzij, als een vorstin beland ik, wie doet me wat, ik rij! Heel even zweef ik in een roze vlucht en voel de rijkdom van ontspannen lucht.…

jij die ik ook ben droom de wereld van toen weet minder van wat ik nu ken onze blikken vinden geen zoen gedachten gaan naar verwachten naar de verloren jonge nachten en ontmoeten elkaar niet helemaal in ons doen terwijl wij toch harten delen onze ogen weerkaatsen, is het elkaar voelen zou ik gemeenschap bedoelen of een kwetsbaar gebaar…

met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo velen maar 't is onherroepelijk en onomkeerbaar passende muziek klinkt als een laatste eerbiedig gebaar…

En steeds opnieuw het gebaar van barmhartigheid, doorheen de tijd in lijn en kleur en vorm bewaard. Maar telkens ook de vragen. Moet ik, zoals Christus, niet nederig afdalen en naast de hulpelozen knielen op de aarde, dezelfde bittere armoe dragen?…

natuurlijk waren er kinderen zoals ik ze namen mijn gebaren over verdwenen in het daglicht en in alles wat mijn ziel verlangde ik fluisterde ze mijn sterven toe in het midden van de nacht langzaam kwamen ze dan uit de hoeken van de kamer weer tevoorschijn ze woonden in mijn geheim in mijn handen die zich vergeefs vouwden en al…

Net als het gebaar wil je geen woorden zijn. Mijn dorst naar jou is mijn water en jouw minuut is de eeuwigheid van mijn dag. Ik had de liefde nodig om jou te vinden, maar nu heb ik jouw eenzaamheid nodig om je niet te verliezen. Van de boom zal ik leren om je ruimte te bezetten met wat boven mij verrijst.…

jouw choreografie verdraagt enkel geluk jij bouwt geen décors maar plaatst spelers en laat de liefde los met een jawoord en gebaar geven ze hun leven aan elkaar tussen rode rozen ligt hun oogst wat slaperig te blozen Nu rest het feest een nieuwer huis met kamers vol vertrouwen nog zijn ze ruim en licht zo makkelijk te onderhouden…

Tot je weer futiliteiten ziet: handschoen, kleur, een vluchtig gebaar - Maar meestal kijk je vijfenveertig graden. 'Beton' heeft je altijd geboeid.…

Kent een echte liefde bij een goede maaltijd nimmer die smaakvolle glimlach bij een gastvrij gebaar.…

Ik rijg de zinnen aan elkaar tot een beloftevol gebaar, alleen door mij verwekt. Ik aai de letters van A naar Z, speel met woorden. Ik gebruik die gave die ik bezit.…

Niets kan haar charme evenaren De gratie die haar schoonheid toont De élégance van haar gebaren De glimlach waarmee ze bewondering beloont Haar stem is die van duizend snaren Bewogen in een zachte wind Die vrolijk speelt met haar gouden haren Haar gezicht onschuldig als van een kind Haar taille slank als berkenbomen Haar handen blank en…

Hij weent, hij juicht, de goede goochelaar, en door zijn droomrig, langoureus gebaar voelt iedereen zich weer het dwaze kind: de rentenier vergeet zijn lieve renten, de filosoof zijn kostbaarste argumenten, de veertigjaarge dat hij heeft bemind.…

ik schep werelden van pool tot evenaar kies landen aan de stranden met een goddelijk gebaar soms laat ik woestijnen verdwijnen in de regen van een ogenblik, in even lente ben ik al in mijn schik ik breek de berg tot rots storm stof door de ravijnen zorg dat ze verdwijnen in een laagland zonder dijk dan heeft de zee het rijk alleen…

samen in gedachten zag het wachten in bewegen ogen spraken met een lach stilte bleef zo achterwege eventjes de handen vast in aandacht overwegen een enkel woord of een gebaar gaf richting aan hun leven samengaan was sprakeloos in weten wist geluid een snel vergeten want passie deelde dan de lakens uit gevoelens paarden zich tot…

een vinger die wijst niets meer te maren ik volg je gebaren maar houd me gedeisd je daagt uit, in je stem een verlokkend geluid ik lees in je ogen de wereld van toen proef aan je zoen de wisselende smaken waarmee jij in mij emoties kunt raken je lach lijnt spontaan mimiek toont de sporen van vaker gedaan je onschuld speelt de vermoorde…

wolken dobberen op het hemelblauw jij zag immense diepte voelde de onmogelijke kou ik nam de tijd en brak haar tot verleden jouw toekomst deed meer pijn dan je lijden aan het heden we babelden in misverstaan rondom torens van verwarring geloof werd in de ban gedaan begrip stierf in verstarring ik heb je hand gepakt in een ultiem gebaar…

ik koester je hoofd zonder gezicht je lichaam aan mijn handen we branden vuur en wierook voor elkaar als een intiem gebaar je woorden schrijven over mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld…

Een zwierig zwart potlood tekent de oude lindeboom de takken weids vol knoesten nevel hangt boven het avondwoud anoniem in een mysterieus niemandsland waar nimfen mooie brieven schrijven een hand maakt een gebaar van vrede stille schittering van hemelsterren bij nacht een maan die glimlacht boven de stad die slaapt in een roes in…

ik kan het niet laten even achterom te kijken en dan dat wegwerp gebaar te maken in pure onmacht natuurlijk ben ik gewend aan wat ik zie maar toch is er nog altijd de stille hoop voor een vlot herstel van dit gebied in de brand was de immense hitte van het vuur allesverzengend withete emoties waren loeiend in hun laaiend…

Je ogen stralen het uit lichaamstaal geeft 't aan gebaren doen vermoeden dat het om verdriet zal gaan De pijn krijgt een plek 't verwerken moet nog komen 't is nog te verward weg zijn al je dromen Op 'n dag word je wakker met weer een fijn gevoel Dan begint 't aanvaarden je begrijpt wat ik bedoel Nu is het nog duister maar er…

Dat oude vrouwtje, tachtig jaar heeft op een keer de geest gegeven, terwijl die vent als laatste gebaar afscheid nam van zijn ellendig leven. Nu moet hij dagelijks zelf zijn potje koken. Gezelschap is er nu niet meer, zelf moet hij nu de kachel op gaan stoken, want het kattenvrouwtje komt nooit weer.…

In het duister hoor ik alleen de regen geen voetstappen op de grond, geen geluid ik sta op de brug, het water nodigt uit niets, maar dan ook niets lijkt te bewegen handen op mijn schouders houden mij tegen een stem klinkt achter mij, donker doch luid stevige vingers raken mijn naakte huid ik wil, maar kan mij niet meer bewegen elk gebaar…

Ik zag hierin een wenkend gebaar.…

Soms lijkt het of je er altijd al was Alsof ik je een leven lang al ken De lach om je mond je woorden Jij neemt me gewoon zoals ik ben Samen mijmeren we over emoties Die momenten zijn mij zo dierbaar Geen verplichtingen geen poses Maar oprechtheid siert elk gebaar Ik voel me zo goed dicht bij jou Je bent lief en nog zoveel meer Ook al…

Jij wist de liefde uit mijn hart te kijken Mijn wangen te kleuren met een blik De gewone dingen speciaal te maken Elke aanraking van jou was pure magic Jij wist mijn dromen levend te maken Kon de nacht omtoveren tot een paradijs Je kon mij blij maken met een lief gebaar Jouw kussen presenteren als godenspijs Jij kon mij zomaar laten zweven…

altijd de lach in een heerlijk ad hoc reageren ogen die schitteren in iets nieuws uitproberen toch heeft ook zij haar stille momenten zweeft heel even zonder uit zicht te raken onze aandacht voorbij nog is er het bekende gebaar bevestiging in oogopslag het volgen maar haar ziel is niet daar ik weet dat ook zij reflecteert in…

De wind weeft gouden stralen zachtjes doorspoelt het je haar Ik zie jouw ogen langzaam verdwalen opgaand in een teder gebaar De zon weerkaatst jouw gouden glimlach verwarmt mijn hart met al haar kracht Toont het geluk van een eerste lentedag die ons voor altijd samenbracht Zichtbaar stralend in het groene gras blikken we elkaar liefdevol…

Met dierlijk krijsen, schoppen, bijten, slaan Proberen we tot een begrip te komen Het hulpeloze uiten van een klank Wanneer het woord van je is afgenomen Is geen instinct, maar een manier van spreken Eerst had het me nog vreemd geleken Maar nu praat ik met dieren en met bomen En buig het hoofd in een gebaar van dank…

Jij kunt met een wending, een gebaar Woede, weemoed en geluk weergeven, Waar ik honderd woorden over doe. Denken is het lichtst, toch wordt het zwaar, En de dans kan 't lieve lichaam geven Ziel en zaligheid, en nimmermoe.…