Alle inzendingen over gebaar

Jij kunt met een wending, een gebaar Woede, weemoed en geluk weergeven, Waar ik honderd woorden over doe. Denken is het lichtst, toch wordt het zwaar, En de dans kan 't lieve lichaam geven Ziel en zaligheid, en nimmermoe.…

houdt gevangen omringd door wereldse belangen zon valt op kruinen van de bomen de vleermuis dol van woede verscholen in 't hol hondsdol het woud vervult van klagen rondom haar plagen zon schijnt op onze kruinen terwijl wij luistren naar psalmen rondom een englenschare gesteund door liefdevolle mare het vriendelijk gebaar…

De blonde haren van mijn oudste zoon zij werden gierend razendkort geschoren met grof geweld, alsof hij weer geboren moest -'t was mijn verdiende loon- zijn voorhoofd kleurde langzaam rozerood terwijl ik zwijgend naar hem stond te staren een hoge rug met krachtige gebaren stond donker voor hem, groen en groot.…

Als kinderen waren ze de uitdaging aangegaan met het prinsesje dat alle woorden kon afslaan, Eén teder gebaar had ze nodig om zijn stilte te bedwingen.…

hoe blijft de senior die zijn ogen graag stevig de kost geeft zijn blik laat dwalen zonder enig fixeren te innemend staren of inhalig gebaren naar schoonheid frivool en luchtig gekleed toch recht overeind het leek de juiste tijd mijn strategie terzake nader praktisch te bepalen door me te oriënteren want al sta ik stil ze tellen de…

Hoe is het gesteld met de toon der dingen hoe lelijk mooi kan worden omdat het aan de ribben kletst of schots en scheef een tong draait met de waarheid Hoe jij de sluimering onder je fiere borstkas lispelt met wat samengeraapte gebaren en elk verzet uit mijn gezicht valt Hoe wij het noodzakelijke spreken in het ongezegde alles wat ons…

Gezellig tafelen, niet over, wél naast elkaar Eenvoudige gebaren getuigen van wederzijds respect, klaar? Langzaam maar zeker stijgt de spanning ten top Iets wat ons vreemd is, een flop. Als een vulkaan die losbreekt, hels, intens en ongetemd Barst vol vuur en vlam, ons Zuiders temperament!…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, beleeft de toekomst in een droom, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden, verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat geluk niet zal benijden, vandaag te beitelen in contouren…

mijn hoofd is niet ovaal, haast vierkant van nature daarin die grote bolle ogen blauw geheten in de volksmond vervlakt grijs als ik het zeggen mag een neus met geringe Joodse inslag zorgt voor een verweesd gebaar de glazen hangen immers onder het vlak mijner blikken terwijl mijn lippen dun de bovenste de onderste dan wat meer…

alsof ik zeeziek word in een beker met water gevuld; een waarheid waaraan leeuwen likken en daar beginnen te vechten gekooid met witte, wilde manen die soms samen vallen in één enkele nacht stilte en het meest nabije als een zachte beweging van een wimper in jouw hand en hoe wij spreken wanneer de maan over de horizon trekt mijn gebaar…

ik sla niet graag in het luchtledige om me heen, zoals sommigen die dag en nacht op zoek zijn naar nieuwe vijanden waarop ze zich kunnen afreageren in woord en gebaar. zeg me nu eens eerlijk hoe wordt met zulke ruziestokers de echte vrede ooit nog waar? laat het straks weer pasen worden! blijf niet langer levend dood.…

Zijn vingers tasten met een vertrouwd gebaar al in in zijn badstof zakken op zoek naar het bekende pakje. Maar hij is gestopt na een slecht nieuws-gesprek, om toch iets terug te doen; dus, dit gaat langer duren dan hij had gedacht: hij moet op jacht. Hij rijdt met zijn infuus de lift in en gaat omlaag. Hij wil opnieuw beginnen.…

Het land dat er verkaveld bijligt, is zijn vroegere vette naam vergeten en droomt hoorbaar van hereniging, van herinnering aan vroeger dagen toen liefde en wijsbegeerte nog als hetzelfde werden beschouwd en de eenhoorn zijn gouden hoorn met een gul gebaar over ons leeggoot tot wij misselijk werden van zijn overvloed en honger en miserie…

De winterdroom openbaarde zich over sneeuwwitte paden die zich slingerden door de in wintertooi getoonde dierentuin het grootste gebaar kwam van de leeuwen een mannetje met een woeste oer brul zich van geen God of ellende bewust ijsberend door de natte sneeuw met twee leeuwinnen op sleeptouw banjerend alsof de koude niet bestond en de…

Over de velden golft je haar als zilver in de vroege ochtendstond je sluier waaiert met zacht gebaar jouw frisse adem in het rond. Verlangend kijk ik uit naar jouw stralende lach jouw glans die ik zolang niet zag. Ik mis je zo, mijn LENTEBRUID!…

Zou je me dicht tegen je aantrekken Me kussen, op mijn mond en op mijn haar Zouden je tranen mijn shirt bevlekken Zou je de mijne weg vegen, met een klein gebaar?…

kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren waar de ouderdom rustte en ik toekomst deed vergaren zo herhaalt zich met de ziel in staar op niet gespelde momenten dat lente en winter samenvallen in een enkel tijdloos gebaar…

kom bij me zitten vraag je onverwacht je blik is open en je ogen zacht je lippen nemen mij apart en kussen liefde uit mijn hart je handen woelen door mijn haar woordjes in je oor als een intiem gebaar ik streel je teder en je opent blozend ogen dicht genietend minnekozend wimpers krullen als je ogen zich met tranen vullen kwetsbaarheid…

Eenmaal hebt gij mijn stil vertrek gewijd Met even uw ontroerde aanwezigheid, Met tooverklank van zoet-gesproken woorden En teedere gebaren die bekoorden. Ik had dat uur in zaligheid verbeid, Met vreugd gevuld den al te langen tijd, - En nu: in troeble bitterheid versmoorden De droomen die me in eenzaamheid behoorden.…

ik dacht je harder dan een steen je bent er geen je hart klopt kunstig woorden bij elkaar emoties in een loos gebaar je frutselt met gevoel knijpt teksten fijn die ooit in pijn geboren zijn de afstand is te groot om mensen van dichtbij te zien slechts koelheid geef je bloot je denken is meer zwart dan wit nuances maak je dood…

Wat overblijft is de geheimtaal, te onduidelijk Voor woorden; in gebaren en mimiek werkt Het herstel aan de innerlijke akkoorden.…

ogen domineerden een lang en slank postuur de stem was zacht en warm verleidelijk op avontuur handen wuifden woorden weg in een charmant gebaar terwijl je stem veelzeggend was een neusje in de wind gespeelde verontwaardiging het rechten van de schouders licht mokkend als een kind jij liet je tanden zien in het flitsend spel van…

je bent een goed acteur in je ogen spiegelt leven je gebaren zijn heel groot van koningin tot goot je lijkt je ziel te geven je maakt je op met zorgen van een ander kleed je aan met jeugd je haar wordt minder maar het spelen blijft je grootste vreugd de zwier waarmee je danst verzacht de hardheid van de dagen de lach waarin jij je…

ik dacht je harder dan een steen je bent er geen je hart klopt kunstig woorden bij elkaar emoties in een loos gebaar je frutselt met gevoel knijpt teksten fijn die ooit in pijn geboren zijn de afstand is te groot om mensen van dichtbij te zien slechts koelheid geef je bloot je denken is meer zwart dan wit nuances maak je dood…

de duur van ons leven is heel kostbaar wat voorbij is kunnen wij niet herwinnen van het oude jaar naar het nieuwe jaar is een tijdspanne om oprecht te bezinnen verlangend zien we al uit naar het voorjaar en zitten soms op een warm oord te zinnen maar de kerstsfeer houdt ons gezellig binnen - tijd voor mooie wensen en een lief gebaar…

Men luistert hoffelijk hoe zich uit wind, Gebaar en ritme -woorden zijn een gunst- Opnieuw het al zo vaak gehoorde ontspint. Niets slijt waar alles steeds opnieuw begint. De woorden vliegen uit en hangen even Als in het vlindernet van een broos kind Dat ze snel vrijlaat.…

Een knuffel werd afstand, een kus slechts gebaar. Een vijand die “eigenlijk” niet werd verwacht, Vernietigde levens; het heden werd “toen”. Maar zorgers en dokters ontwikkelden kracht. Toch wordt het, geloof me, nooit, nóóit, meer als toen. Ooit komen we samen ook hier overheen! Kompas op de toekomst.…

van verdriet zijn bedding al gevonden had ontkleedde mij ging teder plagend langs mijn borsten tepels richtten zich fier op door het laveloze dorsten cirkelde steeds lager langs mijn buik vertoefde diep tussen mijn benen ik haalde jou binnen bereik tot onze passie was verdwenen zag je trots de blijdschap in je ogen het lief intiem gebaar…

Ik rook drink doe verder niets lees geen boek ontvang geen vrienden denk enkel na zie geen licht voel geen vreugd geen wrok slechts verbittering val dieper en dieper tot de bodem in de zielloze ruimte begin van het einde in zicht komt dan plotseling iets is het een verschijning een woord gebaar gevoel dat mij krachtig…

Vooral pygmeeën ambiëren zeer De grote aandacht trekkende gebaren. Luidruchtig gaan ze, denken ze, tekeer: Maar uit hun mond komt ijl geruis gevaren. Ze zien zichzelf graag midden op de markt En slijten daar verschrompelde problemen (Met moeite hier en daar bijeengeharkt) Voor nieuwe passies. Roest voor diademen.…