Netgedichten

netgedicht (nr. 26.730):

verbonden in het gebroken achterland

Hoe is het gesteld
met de toon der dingen
hoe lelijk mooi kan worden
omdat het aan de ribben kletst
of schots en scheef
een tong draait met de waarheid

Hoe jij de sluimering
onder je fiere borstkas lispelt
met wat samengeraapte gebaren
en elk verzet uit mijn gezicht valt

Hoe wij het noodzakelijke spreken
in het ongezegde alles wat ons bindt
als een wig uit elkaar drijft
en ons sluiten als een gladde kei
voor altijd een geheel

jij bent ik
zoals ik mezelf niet kan zien
mijn oude broodheer
en ik ben jouw jeugdzonde

maar laten we alles samen dragen
op de achterkant van onze tong