Alle inzendingen over gebroken ogen

je speelt met edelstenen waarvan de vonken uit je ogen schieten jouw huid de passie kleurt waarmee het licht van buiten wordt gebroken je ziel de kristallen koestert die in schoonheid uit de hemel zijn gevallen…

Jouw ogen, grijsgroen van kleur soms fel, giftig, soms teder, zacht ze stralen iets uit, maar zonder geur ondeugend, plagend, zoals jij dan lacht. Jouw ogen, denkend, soms te veel kon ik je dan je gedachten maar lezen, hoewel ik graag eens met je speel wil ik eerlijk en oprecht tegen je wezen.…

je bent hier veilig dit is jouw nest maar vergeet niet ook jij hebt vleugels alleen nog steeds begrijp je niet hoe ze te gebruiken zo vaak heb ik je voorgedaan het uitslaan en het stijgen maar bij iedere poging die je doet ogen ze gebroken…

Mark zei er gaat geen cent meer naar de Grieken En elke landgenoot krijgt duizend pop Hij stak zijn beide duimen nog eens op En liet zich tussen glazenwassers kieken Zo is maar weer eens klip en klaar gebleken Beloften zijn er louter om te breken.…

Van verre zweefde een stil gedicht ‘t fluisterde losse dromerige zinnen Over lange schaduwen van het licht van de dag die nooit zou beginnen Door stille straten gleed het geluid van zo goed als ontzielde woorden Door een gedeeltelijk gebroken ruit waarachter de mensen ze hoorden Mensen blikten in gedoofde vuren van twee ogen die gebroken…

Ik hou van mooi gebroken blauw zoals de maand van jou en Mei, de kentering van ogen tot de nacht de zomer die in de winter werd gebracht. Een open gedicht het lichtste licht voor dauw en dooi heb ik je in mijn hart gesloten.…

Geef mij de warmte weer de ogen van een kind verwondering voor leven breng me woorden die gebroken wachten tot de klank ze vindt dep mijn wimpers als de ochtend dauw niet drogen kan en laat me niet gehurkt in huiver van mijn schaduw…

kraaien schildert het doodlopende pad de droefgeestige kraaien de kracht van het platteland jouw desolate hart gebroken licht…

aanvoelen als satijn En mocht een van onze vleugels eens gebroken raken dan zullen we dat samen doormaken!…

Ze komen gebroken terug... Één kindje..een baby van negen maanden liet daar het leven...…

grenzen vervagen groeiend onbehagen uiterlijk stoer en sterk sleept hij zich naar het werk verdronken in zijn verdriet hij voelt het niet herinneringen verdwijnen verlies van de zijnen zoekend in zijn hart raakt hij steeds meer verward verdronken in zijn verdriet waarom o waarom zag ik het niet?…

Buiten fluisteren de bomen, Gaan mee met de wind, Langzaam zal ook de zon doorkomen, Die zich nog achter wolken bevindt... Maar de schaduwen zullen nooit verdwijnen, Ik zal er nooit voor kunnen vluchten, Samen zullen we wegkwijnen, En onze harten luchten...…

wanneer ik op een stille avond weer aan je denk - langzaam word ik moe - wil ik je iets vertellen ik heb je tranen nog je tranen en je brieven en de boodschap die achter je woorden schuilt het is alleen niet meer of minder dan een illusie - langzaam word ik moe - ik voel een traan vallen heel stil…

Je lijf doet zeer Moedig maar ineengedoken Op onbekend terrein Je bent gebroken! Loslaten doet je pijn Vast willen houden aan wat je had Waarom moet jij hier doorheen En kwam dit op je pad?…

auschwitzmonument onder onze hemel die eens anders was werden zij vernietigd haat doodsangst verstrooide as en rook zes gebarsten spiegels onze hemel is geschonden regendruppels vloeien als menselijke tranen over een gebroken mensbeeld…

Als brandhout wordt de liefde aangewakkerd Droog en vurig is haar aard Gloeiend is de hitte van de hartstocht Zwaaiend is de scherpte van het zwaard Knetterend springen vonken Loeit de kracht door ’t verliefde lijf Smeulend gloeit het steeds weer verder Tot ik plotseling verstijf Koud tot op het bot IJs in alle hoeken Giert de wind…

Geen zin meer hebben in het leven Eenzaam zijn Beginnen met denken over jezelf Raken wat je dierbaar is Oog hebben voor jezelf Eenzaam zijn Niet in jezelf geloven…

Liefde kan voor verdriet zorgen, Liefde maakt blind, Jij voelt je veilig opgeborgen Zoals de glimlach van een kind. Je wordt gebruikt, Je merkt er niks van, Je zit onder een soort luik. Je denkt alleen aan die ene man. Je houdt van hem, Maar toch is hij fout. Je zit klem. Omdat HIJ niet van JOU houdt.…

eenzaam springt het duizelend, suizelend van jouw handpalm in het diepe onbekende langzaam vliegt het zwevend, belevend zonder valscherm de afgrond tegemoet plots valt het rinkelend, klinkelend in stukken op de grond jij draait je om en loopt gewoon voorbij de stukjes van de puzzel het ontbrekende deel van mij…

Met één hand breek ik de golven hang hen bruisend aan de wind waar ze verwaaien tot een lied dat melancholisch zingt over oneindigheid ongrijpbaar hoog diep in gevoel nabij en met de andere hand streel ik de branding van je wang…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

daar hang je dan het web kleeft aan, ook al ben je zo'n prachtige zwaan de brekelijkheid van het bestaan ziet in jou een lelijke eend…

Gebroken en gesloopt door die ene zin. Het einde van een mooi begin. Alles kapot, waar je ooit op had gehoopt.…

Als een gebroken vrouw verlaat alle vreugde haar gezicht, de zon verdwijnt en daar gaat ook het licht. Het licht dat ooit zo helder scheen, gaat nu elders heen. Ze is bitter en koel, is alleen en heeft geen doel. Ze is gebroken, gebroken, gebroken.…

Half boven de oorsprong achter rimpeling van taaie huid was het al broos stevige armen braken de val maar hij stierf in de nacht grut huppelde zingend rondom: sterke beer jij had geen pijn zware storm is ook voor bomen.…

je liet de deur niet open nee, zelfs niet op 'n kier ik kon alleen maar hopen dat jij nog kwam naar hier hoe ik ook lag te wachten de slaap wreef uit mijn ogen overvallen door gedachten werd ik door jou bedrogen de stilte was te snijden tot op het bot deed het me pijn was het jij die wilde scheiden woorden spuwde vol venijn jij die…

Gebroken lig je daar, zwart van die nacht nog in je haar. Na die grote val bleek je tóch niet onschendbaar! Jij dacht : "Ik kan de wereld aan" Wat kan het in 1 seconde anders gaan ... Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

Gebroken lig je daar, zwart van die nacht nog in je haar. Na die grote val bleek je tóch niet onschendbaar! Jij dacht : "Ik kan de wereld aan" Wat kan het in 1 seconde anders gaan ... Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

eens je hoofd is wat je daarna denkt Door de liefde verblind het wordt heftiger en heftiger al je twijfels duw je opzij en je krijgt een waas in je hoofd je wordt vaak in de watten gelegd soms vind je het niet kloppen Je wordt gerustgesteld en over je haar gestreeld Al je twijfels worden bevestigd je hart wordt in duizend stukken gebroken…

ook al zijn haar keuzes niet de mijne, kleuren ze mijn dag niet minder grijs de hemel regent mijn tranen daar machteloosheid mij ten deel valt uit liefde kwamen jullie in ons leven, met een gebroken hart zal ik jullie moeten laten gaan…