Alle inzendingen over gedicht in elf

Vrouw van monden en wonden, vroeger was je nog mooier dan een gewoonte. Stil was je als tijdens een lange droevige reis en ik hield van je als van mijn dood en het zaad van pijnbomen. Vrouw met de duizend lippen die danst met een luid lachend lichaam tot je achterover stort in de nacht. Je bent een nieuw begin. -----------------------…

glijdend over een ongeschreven vel probeer ik sporen achter te laten vereeuwiging in het niets verheldering of slechts vervuiling maar niets gebeurt…

Donkere dagen en lange nachten, De kou laat op zich wachten. De kou laat zich verdringen, Door de warme wind, Die, waar hij zich bevindt, Zachtjes ligt te zingen. De gele bladeren verlaten de takken, Die zich treurig laten zakken. Die zich klaar maken voor de strijd, Tegen sneeuw en regen, De wind die ze laat bewegen, Brengt nog geen…

Nog even en dan komt de lieve Sint Kinderharten zullen sneller kloppen Spannende tijd die ik bijzonder vind Laat deze gezelligheid nooit stoppen Denk allen eens terug aan deze tijd Om zo overtuigend in iets te geloven Overal werd Sinterklaas voorbereid Waarom illusies van een kind beroven Verlanglijstjes en gedichtjes maken Zowel op school…

” die werken aan deze site Hopelijk vergeet je dan niemand niet Bedanken voor inzet en ingestoken tijd Een kleine ode aan een geweldig team Die het mogelijk maken dat alle gedichten Hier op deze gedichtensite worden gezien En dichters hun hart kunnen verlichten Een welgemeend gedicht van Sint en Piet Zomaar gemaakt uit grote dankbaarheid…

het huilen van de wereld plensend op de aarde in mijn straat symfonisch en romantisch neerdalend op mijn ruiten vertederend en balsemend, als liefde mijn liefde die 's avonds door mijn geest danst en plots is ze daar in een diamanten schoonheid schitterend van liefde mijn liefde zoals onze liefde de fragiliteit van kristallen lelie…

Woorden doordrenkt van dodelijke schoonheid, Daar dwarrelen zij. Op een wind met snijdende scherpte. Zij bestaan niet. Zij zullen nooit bestaan. Geen menselijk hart kan ze horen, Geen menselijk hart kan ze aan. Slechts in een sluier Dringen zij vaag door. Om daarna weg te zweven, Hulpeloos op zoek. Naar een ziel, dapper genoeg, Om de vergankelijkheid…

De dichter is een gedicht, 24 uur per dag. De dichter is een alchemist die van het lood des dagelijksen leven het goud weet te maken. Zijn gedichten spreken voor zichzelf. Vertaling: The poet is a poem The poet is a poem 24 hours a day. The poet is an alchemist who knows how to turn the lead of everyday life into gold.…

Achter brillen met geschilderde pupillen worden doordeweekse daden uitgedacht. 'Hoe eensgezind spannen zij samen.' Blank gebolsterd, ruw van pit weet men zich op zondag voor de heer verschoond en opgewit; de eigen lijven achter eigen borrels, bijbels en bloedeigen boerenwijven. 'Sla neer de kracht van wie afvallig rebelleert' Beter…

in de ogen van mijn kleine meis toont liefde haar gezicht zo wordt in stilte een ongeschreven vers gedicht…

. ------------------------------------- uit: 'Gewone gedichten', 1998.…

Dan wordt het nacht, de laatste zware plank. Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen. Toch zijn…

en net als zij me zachtjes wil gaan strelen ontploft de wekker met een wild geraas een oude boterham met pindakaas vervolgens op m’n werk een dag vervelen wat saaie post, wat zure klanten mailen bescheuren om de grappen van de baas dat zeker nog een jaar of tien - helaas mijn straf is langer dan van criminelen dan weer naar huis, de snelheid…

Ik zend je een gedachte van genegenheid geweven gedragen door de wind een gedachte die baadt in zonnegloed in het stille hart geboren Ik zend je een klank een lied van woorden geweven een lied van licht en geluk en zoete tranen van maanlicht zacht schijnend op het water en de dans van de zee Ik wens dat al je dagen en nachten…

(Verschrikkelijk Gezicht!) Mijn haren vallen "boem" van mijn hoofd. Ze vallen zomaar "boem" op mijn trui. Ik kan de hele dag wel bezig wezen haren van mijn trui te vegen. Soms zakt mijn voorhoofd over mijn ogen, ontneemt op die manier mijn blik. En buig ik mij een keer voorover hangen er wangen in 't gezicht. Ook mijn gebit is…

eens had ik een liefje lief, een liefje stil in mijn hart niemand wist van mijn liefje, dat ik zo’n liefje had telkens als ik mijn liefje zag dan brak een stukje hart bloedend viel dat naast mijn tranen van bittere smart dat wat er nog van over bleef van mijn hart en hartzeer schoot ik vandaag aan stukken met vaders jachtgeweer…

Ik schrijf gedichten als dunne bomen. Wie kan zo mager praten met de taal als ik? Misschien is mijn vader gierig geweest met het zaad. Ik heb hem nooit gekend, die man. Ik heb nooit een echt woord gehoord of het deed pijn.…

Ik heb de waterkruik niet laten vallen hoor maar laat soms graag de scherven bloeien mijn zinnen laat ik met het water stoeien dat ik op de trappen heb gemorst dan wandel ik op blote voeten op de stenen boorden langs de dijken van de polder langs de rand van de grijze zee de blauwe lucht de groene weegbree waar…

Ik las een gedicht om er zelf ook een te schrijven, zoals ik naar een vrouw keek om van jou te houden. Ik zette een streep door een woord om de rest van de zin over te houden, zoals ik mensen aftelde om bij jou uit te komen.…

rond in mijn hoofd Er valt niets mee te beginnen Maar ik heb het mezelf beloofd Ik pak papier en ook een pen en schrijf op wat ik nu hoor En als ik dan eenmaal bezig ben Een zin daarachter, een woord ervoor Zo kan ik uren bezig blijven Maar dan is er wel iets nieuws gesticht Want door mijn gedachten op te schrijven Is dit weer een nieuw gedicht…

Het is zo onderhand wel een gegeven dat roken niet zo best is voor een mens dus hoop ik na mijn stoppen toch intens nog lang en erg gezond te kunnen leven 't is waar, ik voel me nu al stukken beter maar dichten wil sindsdien nog voor geen meter…

Heb mij lange tijd niet zo gevoeld als nu, de warmte is weer terug in mij. Mijn liefde weet de weg weer, ik ben niet meer verdwaald. Heb lange tijd geen vleugels gehad, wist niet dat ik ze uit kon slaan, wist niet dat liefde in vrijheid kan bestaan, weet nu weer hoe ik vliegen kan. Heb lange tijd gezocht zonder bewust te zijn, niet bewust…

Toen jij werd geboren Had ik geen vermoeden Hoe snel ik jou heb kunnen baren Met diezelfde snelheid Vervlogen jouw baby-, peuter-, en kleuterjaren Blauwe ogen straalden als sterren Keken dwars door je heen Tot de dag dat het stralen van die sterren geleidelijk verdween Een vreemde angst beheerste ons dagelijks leven Jij leek niks…

Haar botten rusten al lang in een kist en trekken zeer veel gelovigen aan die haar martelaars dood hebben gemist Zij is de onvolprezen heilige van Caen die naarmate haar meer was misdaan steeds dichter bij God kwam te staan Haar geest leeft hier bijzonder sterk om haar kist versierd met zilverwerk Wat alle harten zeer ontroert en steelt…

Het gedicht is eenzaam de mens is eenzaam de gemeenschap het ordentlijk alfabet de marcherende wereld de kreupele waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

---------------------------------------------- uit: 'Gedichten voor de zomer', Amsterdam 2003.…

Ik vraag mij af ... toen ik die zonnige dag ineens die bloemen zag tussen kreupelhout en ontluikend groen, ... hoe zes narcissen het daar kunnen doen.…

Een licht, een woord, een ademhalen een zoeken naar wat zin, je leeft en zit er middenin en toch kan je dit niet vertalen in kleuren, klanken, tederheid,... je glimlacht enkel naar de mensen die net als jij wat liefde wensen en snel of traag vergaat de tijd.…