Alle inzendingen over gekraakt?

harde noten gekraakt: dommelend door de domme discodreun, trein trekkend naar het land van zero onderweg afgehaakt op een smalle reep tussen zee en strand snel ondergedoken in het volle zwembad minder diep dan gedacht wachtend op het blauw van de nacht om te dobberen op haar golven zacht…

Een hartaanval, een hersenbloeding leek mij jou wel toevertrouwd, maar zo alsof men een lucifer uitblaast is iets wat mij en anderen verbaast Haast hoor ik je nog zeggen dat het zo heeft moeten zijn het kon niet anders dan dat geschiedenis van jou een eigen filmpje maakt zich niet stoort aan recht en krom liefst had jij dat zelf gekraakt…

Liefste, kom in de plaggenhut mijn woekernest van plagiaat wat ik bedenk is altijd flut en wordt geboren uit hiaat smokkel vondsten, woorden, regels van het allerhoogste plan ik verkoop de ziel voor pegels van dichters in de twaalfde Dan mijn eigen naam is nooit gemaakt voor volk, vertier en vaderland daarom is ook dit rijm gekraakt uit…

jij regisseert laat mijn benen lopen handen klappen als een lappenpop jij trekt aan de touwtjes ik slechts marionet en ga kapot souffleert mijn teksten mimet mijn lach zo word ik verkracht mijn gezicht is uitgelicht de ogen opgemaakt mijn ziel gekraakt ik podium nu jouw volmaakt ben zelf niets het is jouw schaduw die daar…

ik ben niet wit noch zwart ik ben aarde en bruin tinten van noten gekraakt op mijn buik ik ben bomen, het hout, het zand aan mijn voeten verwaaid tot wind en stormende vogels diep en donker de afgesneden huid verder dan dagen ontraadseld ik ben ik traag gevonden de vrouw in het schors van beschilderde zonden waarom…

heb zwarte vogels gevangen muren vol bloed weer met lente behangen tralies gebroken van een hok zonder ogen deuren gekraakt ramen geschoond die in vervagen enkel nachtblindheid uitbraken nu schijnt het licht langs mijn in trance gevangen gezicht heb de vrijheid gezien in het verbreken van boeien eindelijk kan ik weer groeien…

merkwaardig klein voel ik me nu vertrappeld door verwarde paardepoten terwijl de mooie diernaam hazelworm plots uit het donker opduikt en mijn hoofd gekraakt wordt als een okkernoot tussen de deurscharnieren. ------------------------------------------------- Uit: 'Landschap met roze hoed', 1981.…

Leuke frisse Tineke die steeds vol goede moed de Kamer uitlegt waarom die OV kaart niet voldoet codes die gekraakt zijn, software die niet spoort nu sluiten de publieke partners óók weer geen akkoord En laatst op een verjaardag zei oom Jaap wat zie je pips hier neem een stukje osseworst, of heb je liever chips…

onverbrekelijk verbonden door draden geweven door tijd heen verzonden al ons halve leven gebeurtenissen gebeurd onherstelbaar geraakt onze liefde verkleurd de code gekraakt het onverbrekelijke verbroken de draden versleten anderen die opdoken nooit geweten voorbij, over en uit toch onverbrekelijk gebleken de tijd in z'n achteruit…

Wachtend op een trein die nooit meer komen zal sta ik op een verwoest perron met onder mij een gapend dal te staren naar wat eens de perronklok was de wereld is van god los geraakt komt er dan geen einde aan deze cirkel van geweld waarom heb ik in godsnaam geen heidehutje gekraakt in wat verschillen wij, wat men de mensheid pleegt te noemen…

het hapert in mij de kou flaneert mij voorbij mijn lichaam in vraagtekens ik dans in ongewenning als een vaatdoek door de kouwe blauwte net als auto’s die in de sneeuw blijven steken blijven mijn woorden in de straten hangen scheids waarom geef je rood zo zet je mijn lezers buitenspel gekraakt als een walnoot…

onderhand al grijs bejaard en is het spek verhard tot steen mijn cliënt hier in deze stoel schudt zijn hoofd en grijnst mismoedig daar de fondant zijn gebit naar een zeker gebod verwijst hoe minuscuul is het feit dat bedrog geen wijsheid kent en dat uw betoog als een fuga de getuigen laat wandelen op een ranke koord van de al reeds gekraakte…

Zoemende zoemer, zoemende bij eeuwige zoener van bloemen, geuren, kleuren after likeuren trillende, rillende wemelslag elfen vlieger in de vleugelslag van ringende ringen nachten van wachten scheervlucht in gekraakt sonar zoekspel van onaantastbaar jagen naar een nieuwe horizon zoemende zoenende bij, zo na-bij zonder midzomernachtzoen…

de wereld van gister hoorbaar nog in het geknisper van nootjes gekraakt door muizen en ratten de vloer met kurk een man snurkt moeizaam met pauzeknop bekneld tussen twee krukken buiten huilen wolven drie hoog boven gilt een radiowekker het landschappelijk decor rilt van vrieskoude sneeuw valt in kleine vlokjes naar benee op d’achtergrond…

en zwart Ze doen denken aan de sluier rondom mijn geest aan de afgrond waarin ik ben geweest Maar deze donkere kleuren ontleden alle smart Zij ontsluiten het zuiverste licht Haar gedeeltelijk verschijnen Alle pijn gaat verdwijnen Door haar vage gestalte een nieuw leven gesticht Raden naar hoe zij is in het echt heeft de bevroren zee in mij gekraakt…

tandeloos hooggeëerd afgemeerd en uitgeteerd doorgeneukt al afgelikt gebromd toch geflikt schadeloos aangeklampt geschaakt en ingedamd gekraakt al verkrampt verzuurd toch uitgekuurd liefdeloos teruggekneld verdwaald en afgezeken doorgedacht al ongesteld afgetikt toch uitgelezen dadelloos geruïneerd gekotst en uitgevreten liefgehad…

ik heb de bloemen van lente en zomer geplukt alle kleuren verzameld maar wit bracht geen geluk de vruchten van herfst geraapt een sprankelende drank gemaakt maar door de gist deelden wij kater en vlagende mist harde noten gekraakt tot de fijnste kamermuziek maar in de wind verwaaide de melodie slechts tot flarden heb in mijn leven…

Nacht, zorg dat ik rusten mag in fluwelen dromen geurende bloesem van rozenbomen, dat ik niet ongeduldig wacht op volgende ochtend, dan is de dag zonder afscheid, niet afgemaakt: verloren tussen zovelen, ontwricht en gekraakt. Uitgebloeide rozen, verdwenen glimlach.…

rietvoornvogel zingt z'n lied als in Uitdam 'n stel van kleur verschiet zij waren bloot in elkaar geknoopt maar Pablo wil ’n vluggertje en anders niet - - - Stradivaria in hoge C de dame was diep in 't hart geraakt ‘n zwerver had ‘t met viool gemaakt maar voor het zoenen eerst tien keer boenen toen bloot de noten op haar zang gekraakt…

Hij was de weg kwijt Al een lange tijd Was van het padje af geraakt Woonde in een pandje dat hij had gekraakt Maar nu heeft hij de weg weer terug gevonden Volgt al een tijd het juiste pad Nooit meer zie je hem ladderzat Het kraakpand heeft hij verlaten Het gaat met hem nu best wel goed Maar ik hou hem in de gaten Hij mag niet weer van het…

media vita in morte sumus gekraakt de allerlaatste roos die rood op geel de ijsselstenen muur besloeg de nacht zo streng en bitter van de dood verwoestte weer wie tijd van leven vroeg ik voel de oude worm hardnekkig knagen ik voel hoe krom en slom hier gangen boort die doorgedrongen tot de liefste lagen gestaag verteert wat nog aan…

'Madame, mijn spaken zijn gekraakt sinds ik hier sta, mijn zadel raakte kaal, mijn stuur lijkt nog wel stevig maar ik sta aan de brug geleund voor eeuwig. Daarom, Madame, wil ik u vragen het roesten samen te verdragen want ook het slot dat in mij knijpt grijpt ons dan beide tegelijk.…

zonder roergangerszweep het eerste licht markeerde kanten die zicht gaven op een eindeloos verdwijnpunt ik ervaarde diepte in een voorheen draaiende wereld als een tollend plat vlak lichtloos heeft tijd alle dimensies met voeten getreden en van heden de spil gemaakt zonder perspectief ben ik verloren geraakt tot ik zwart heb gekraakt…

Voor een diepgaande analyse van deze historische vergissing van de dames en heren van de Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (een van hoog tot laag gekraakt essay vol familiegezwets), zij verwezen naar het snelsonnet van vandaag, van Inge Boulonois __________________________________ Ik ben Chabot in 't diepst van mijn gedachten…

anders besta je niet, je eigen stem laten horen, zo voel je de leegte niet, niemand raakt je, niemand kraakt je, zelfs niet op je oude dag, je zet de leugens, het bedrog voort, zet een masker op voor iedereen, alles voor dat greintje aandacht, waar je op teert en van leeft, en je weet niet, dat diegene die je het meest hebt geraakt en gekraakt…

Hij stond onder en boven de wet heeft alles naar zíjn hand gezet waaide met alle winden mee droeg water naar de zee ving als hoge boom veel wind was onschuldig als een kind voelde zich als een vis in het water had na het doorzakken een kater is aan lager wal geraakt heeft harde noten gekraakt hij weet nu, de druiven zijn zuur maar dat went…

Weinig zachtzinnig zoals deze lentedag in de luwte van het bos als een woesteling tekeergaat: mijn ziel zich snijdt aan het breekbare, messcherpe groen van jong blad, door tomeloze vogeldrift word overmand en vertrappeld, binnenstebuiten gekeerd door de goddelijke geur van kamperfoelie, gekraakt en schoongeschraapt door de weerloze zachtheid…

Toont toch maar jouw mogelijkheden: zó wordt de code gekraakt, zó gaan gedichten open.…

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er vermolmd hout, groeien er koralen op de mast, de oeroude glorie ligt aan scherven terwijl zijn tranen bederven…

Hij had een safe gekraakt. Hij zat, terwijl z'n boevenkleed van celstof was gemaakt. De straf werd voor de brave ziel verminderd met een kwart. Hij hoorde 't in z'n cel. Er viel een baksteen van z'n hart. Wat niet in zijn vermogen lag, was vreugd na jaren lik. Je zag het aan z'n oogopslag: een bakblik was z'n blik.…