Alle inzendingen over geladen

Onze band vervaagd tot wat woorden geladen met gevoel om een hartvol roest Schitterende herinneringen De kleur van jouw ogen Die eerste keer, verdwaald in elkaar, samen de weg aan het vinden Alles waar jij goed in bent dat je toch los moet laten Cadeaus zonder pretentie hand in hand gegeven voor het hotel, in vallend blad…

Het bewustzijn van de zeldzaamheid, die hiermee wordt bedoeld… Een gevoel zo hemels kostbaar, onwerkelijk fragiel, enigszins onachtzaam… Met geladenheid subtiel… Doordrenkt met te veel woorden, ontoereikend voor wat ik bedoel….. Ik hoop alleen dat jij beseft… de intensiteit van wat ik voel..…

Wolken rollen onstuimig voort door een donkerblauwe lucht in het boerenland gevoord buigen halmen met een zucht Dan een donderslag, zo luid de hemel lijkt te breken ver voor 'n woeste wind uit golft een groene korendeken Bliksemflitsen schieten uiteen geladen gonst de atmosfeer over 't verlichte landschap heen dalen regenvlagen neer…

Als ik ze zie, die kinderen daar Hun leven zo anders, het is zo naar Want als ik ze eens goed bekijk Vechtend voor hun koninkrijk Door het zand naar de brug Met wapens op hun tere rug Vol geladen om te raken Want die kinderen daar meemaken En niet veel ouder dan een jaar of tien In het leger en bovendien Zonder ouders want die zijn Neergeschoten…

Er is een schip Hij is diep geladen. Het meer is breed, ik kan er niet overheen. Ik heb hulp nodig, vleugels te vliegen. Is er iemand thuis, alleen een gek, heeft een hart als dit. bevroren of open, verwarring, tegenstelling. ego..of toch meer. Ik wil de deur openen, de sleutel weggooien. Weinig tijd, en veel gevoel.…

gerangschikt volgens tellingen loopt een jaargang vol vertier licht en luchtig, in heuplange haren vergaarden wangen haar lachende jeugd en immer roze meisjesblos in doorzondagen vol sjeu fietste onze rugtas mee, geladen met de joligheid van mooie zomers op haar stalen ros hield ze het wel uit hij steigerde niet maar liet zijn trappers…

nerven van stilte Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid om in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een purperen maan hem baarde in een ultiem gedicht en het daglicht baarde in de fluistering van stemmen uit het bladerdak, die eigenwaarde tot energie geladen…

van de zucht naar die waarachtige schoonheid in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een purperen maan hem uit het verleden baarde in een sacrale metafoor en in het daglicht vergaarde in de fluistering van stemmenrijk en vanuit het bladerdak, van eigenwaarde met energie geladen…

Zwak lichtgevend Onbewolkt bij heldere maan De strepen op het wegdek Die flitsend aan me voorbij gaan Net als de filmbeelden Waarin ik in gedachten Terugkeer naar de afgelopen drie dagen De tussenliggende nachten Waarin we in elkaar’s armen lagen De snelweg naar Nederland is leeg Het hart is vol En overschrijdt de snelheidslimiet Een geladen…

kleuren in warmte met ontluikende glinsterende ogen blikken die niet beoogden maar sprankelden de wereld in keken met open handen ontwapenend armen die willen warmen in een omhelzen met de mystieke engelenontvangst wie zijn deze wezens uit een wereld naast hemel en aarde zijn zij of zijn wij al getransformeerd naar een geladen…

geronnen bloed met de handschoen van de bovenlip schraapte de pijn was niets bij het nu beleden leed wanneer ik gestrekt op het canvas de hemel in mij probeer te dromen en de laatste blauwe lucht tracht te drinken al was het gif het leven baarde het clandestiene vlees en trachtte het te filmen, doch bewegingloosheid is geen doelwit maar een geladen…

ik weet dat jouw lach de jaren overleeft jij hebt harten beroerd emoties losgeslagen die voorheen vrijwel geen reacties gaven handen gereikt sferen en stemmingen geladen in een wonderlijke parade van intens plezier waarbij grenzen vervagen omdat liefde alles kan dragen het is de ultieme vrijheid die straalt uit je ogen waar lichaamstaal…

Op de vlakte is Vogelgeluid het enige Dat hoorbaar is, Van de vroege ochtend Tot de late avond in mei Wordt er uit volle borst Gezongen - dan stopt het, Stoffige banden rijden De verlaten heide op Er wordt gelost en geladen, Vogels houden hun mond In deze ordeverstoring - Vijftien knallen later Is het stil, oorverdovend stil…

waggelt grond genageld ter verleiding lokkend wulps de billen wiegend pink haar soortgenoten even is er aarzeling als ruiken zij van list het onraad van bedrog tot uiteindelijk sneller voor instrijkend landen dan de vleugels slaan dons en veren dromend net zo lustig ogend over golvend waterbed jachten dan de jagers met geweren lood geladen…

De laatste kus die ik jou gaf was met mijn verdriet geladen die door tranen werd verraden terwijl mijn verstand het begaf In de auto alleen, doel onbekend voel ik nog mijn lippen branden en het geluid van mijn banden wordt door mijn hart overstemd Daarom doe ik de radio aan Terwijl Bob Seeger zingt zijn hit “Against de wind” rijd ik…

kwijt in een demasqué van gewoontes keek ik om me heen voelde geen empathie in tal van blikvangers ze zeiden me niets ook de verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel in een gestructureerd beeld ik raakte materie voelde contact wist mij geladen…

De boot vaart langzaam af van de kade, haar ruim ook nu barstensvol geladen met altijd weer precies dezelfde vracht.…

na voltooiing is mijn hoofd veel lichter weet nooit wat er komen gaat voordat het ineens "ga schrijven" slaat ik ben dan vol verwondering het is zeker geen uitzondering dat ik ademloos ga lezen niet weet wat de titel zal wezen dat noemen de realisten inspiratie zeker is, het gaat zonder transpiratie kennelijk is ons brein er mee geladen…

ik zag in je ogen het onbezorgde spel van kleur en muziek waarbij armen en benen als vanzelf meebewogen op de natuurlijke ritmiek je stem lachte melodieus lokte hoog uit en herhaalde verlokkend tot consensus in toon het warme gevoel tussen ons gewoon zacht vibreerde wel geladen met shotjes hormoon die golfden tussen ons…

hoe heftig is vaak pijn ook ondraaglijk zelfs soms als een slapende vulkaan in het onderbewustzijn die bij tijd en wijle zich gaat roeren en haar verstikkende inhoud afvuurt naar het hart als vurige pijlen geladen met vragen en waaroms die onbeantwoord blijven maar wel aan het verstand gaan knagen pijn gaat soms gepaard met beelden…

Maar als je 't nu letterlijk pakt, is het eigenlijk zo, dat één of andere onverlaat met een geladen pistool de kerk binnengaat. Goed bekeken kun je er geen touw aan vastknopen, dus denk er maar niet op door, want één van mijn hobby's is, in elke stad waar ik kom, moet ik wel een kerk binnen lopen.…

ik stap voorzichtig van steen naar steen kijk rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest…

van niets te leven dan van de synthese uit de winterwarmte van de grond om in de gerijpte nevels over te gaan, waaruit de verborgen zon hem baarde een schuilplaats onder het onbeschreven blad, energie geladen uit eigen kringloop, voorloper van gedroomde wensen met een half oog geopend in hun winterslaap nu nog naakt en in…

waar 60 kruisjes nu jouw jaren tellen vieren wij het weten dat het mooiste steeds opnieuw begint bedwelmend als liefde geuren de bloemen van jouw bestaan die als vruchten rijpen op het ouderend hout dat vanaf nu de jaren als de wijn daarvan smaakvol in balans zoet en zilt geladen stokkig mogen zijn laat als een goede wijn na…

de orkaan die in je stormde en joeg proefde de agressie die hij in zich droeg je schuilde in het oog en huilde zijn ontwrichting maar je tranen waren droog gaven donker geen verlichting je wapende met haat sloeg terug met argumenten bijna kwam herstel te laat in de luwte van de woeste elementen het kind in je was bang voelde de geladen…

zonder slagen ze bedaren in samen door de somberte weg te zingen op het pad dat een stem in het donker beschijnt waar handen tassen pakken van het strand zonder elkaar aan te kijken want contact is de ziel zien die met angst en wanhoop een geweldspsychose ontwikkelt nog zonder vuist enkel gescheld een gammel lekke boot geladen…

Het slechte nieuws zweeft als een zwart fenomeen boven het bed Een ongrijpbaar buitenaards bericht dat zich vermomde als een unidentified flying object De arts houdt zich met man en macht vast aan de dissociatie: de wet van de professionele afstand De zieke verbreekt de geladen onheilspellende stilte tast naar zijn koptelefoon…

Waar lentezon, in zomerse warmte geladen zorgt voor liedjes, fluitend over de paden waar mannen, soms hun plicht verzaken en mussen zwijgen op de zolderdaken ontwaakt de stad in tussenpozen voor hen, die slechts de droom verkiezen tot nieuwe wegen, andere plichten desnoods het schrijven, over verliezen waar menigeen, hen op komt zoeken…

in de nieuwe taal die wij moeizaam vormen ontstaat het nieuwe verbond niet de woorden zijn anders maar wel hun rangorde en hun geladenheid ook de kleur der klanken de trillingen der lucht scheppen een nieuw idioom zelfs de taal der stilte dreigend rustgevend is verschillend van vroeger neem nu als proef op de som lichaam geest…

de handlangers zijn gevlucht want de overmacht heeft alles uit de kast gehaald bij het constant weerlichten van hellevuur en bolbliksems zij verlichten deze apocalyptische strijd in de andere magisch mystieke sfeer en tijd beklemmend is de stilte in het weerkaatsen tegen de inktzwarte wolkenrand waarvan de atmosfeer is geladen…