Alle inzendingen over geladen

zou nederigheid mij op de knieën krijgen ik die leef van hovaardij denk dat ik u schoonheid bied door woordjes op een mooie rij zinnen met mystiek geladen waarvan u de kracht moet raden conclusies die ik formuleer ze als waarheid presenteer ik ben niet beter dan mijn lezer vergeef mij ook de schijn mijn enig doel is alles…

de echte stilte is nog vol geluid als ik de ogen sluit hoor ik mijn gedachten in een trage stroom van bloed onder mijn huid in variaties rood verhalen zij wijdlopig in meanderen en geladen met emoties over licht en leven schaduwen en dood onophoudelijk trekt de carrousel van beelden en gebeurtenissen aan mijn geest voorbij de…

Laat ons nu samen vieren de komst van onze Heer; ons huis en hart versieren en knielen voor Hem neer. Want onze Heer kwam wonen hier in een arme stal, Hij maakte ons tot zonen en dochters overal van onze God en Vader die woont in helder licht. De Heer bracht ons weer nader tot voor Gods aangezicht, opdat wij zouden leven van angst…

en verder kom ik niet als de enige deur zich sluit zoals jij mij aanziet over je schouder en het nu naar het verleden duidt je snijdende blik geladen met een vernietigend gewicht omrandt mijn stokkend lijf het versteent de aderen mijn oogleden sluiten bezwaard ik keer terug naar binnen waar de stilte wordt bewaard in een eenzaam…

in feeërieke kleuren wolkt lucht voor je uit waar je ook gaat wordt positieve energie geladen zij die jou raken ervaren de tintelingen die het begin zijn van een nieuw bewustzijnsniveau waar leven zich met liefde in alle facetten bij neer zal leggen daar waar de lach zijn schitteringen al draagt kom jij in het spetterende…

Een groene spriet met wit gebogen hoofd Kijkt, maar ziet het niet Heb het toch beloofd dat we zouden baden in het lauwe water emoties zijn geladen een herinnering voor later ’t is zo cliché rode roos voor lief Ik wil met je mee en ook hartedief Een groene spriet met gebogen hoofd Kijkt, maar ziet het niet, Ik heb nooit in jou geloofd…

neem mij mee jaag me op met wind ik wil spelen als een kind niet mijn dagen slijten door langs lage oevers in het riet te bijten wil watervallen spatten op de rotsen regenbogen kleuren in de zon laat mij onderduiken en naar zuurstof happen als ik eindelijk boven kom neem mij mee tintelend en geladen naar opnieuw geboren worden…

Vol jarenlang verlangen Laat zij haar vingers glijden Langs de pijn geladen kralen, Prevelt versleten woorden Die voor hem een Hooglied weven. Haar lippen sluiten zijn ogen Kalm bij zoveel gerechtigheid.…

je straalde verdichtte de lucht met een intense zucht uit het diepste binnen waar energie met warmte en emotie geladen langs onze huid streek die de ervaring koesterde het is geen buitenkant waar mensen elkaar raken zij zijn bezig aan een nieuw spanningsveld waar energieën in wisselstromen dromen kortsluiten uit de goddelijke…

Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame schoonheid uit de aarde om weer tot humus te vergaan, waaruit een purperen zon hem baarde, de vlucht te vinden in het ruisen van ontelbaar blad, energie geladen in de lichte nerven van hun dromen.…

hoe rakelings kunnen we gaan zolang sprake is van deze verte dit is een baan om het lichaam op ramkoers met aarde en ziel noorderlicht is een wervelwind van bijna zichtbare tastzin en als de storm niet gaat liggen sluit dan je ogen en voel het denkbare langs de ruggengraat van adem elektrisch geladen, meercellig gestemd trillend…

gelijk twee manometers achter brandgevoelige ruiten zetten zich onze wijzers synchronisch in beweging vooralsnog in slowmotion balanceren zij binnen het groene vlak om accelererend door hitte geladen golven voorbij de grens naar het roodste rood te klimmen waar het glas bollend van doordringende dynamiek explodeert in één…

ter verduidelijking vertelde de boodschapper dat er werd gejaagd op alles en ieder die het kloppen niet wilde horen een geweer werd onderwijl geladen de man begreep het rende met een van angst kloppend hart voor z’n leven de klopjacht begon…

En zo zongen we ons liedje met een zomer in verschiet van een wagen vol geladen en van wiedewiedewiet van we gaan nog niet naar huis en krijg toch allemaal de kleren van een tante in Marokko zag twee beren broodjes smeren Want we gingen er naar Frankrijk om er weken te kamperen hadden hagelslag er bij een poppenhuis en speelgoedberen een…

ze gleden van me af toch probeerden zij hun afgang nog te blokkeren door nattig mijn huid te raken met achterlating van een kus door de zwarte bruid in de veelheid van strelingen maakte kleur geen geen onderscheid wel gaf het spel van handen en de intensiteit van vingers en duimen hun geladenheid af aan de polen van hun voetzolen…

o ,liefde ik zuig je in mijn ogen als muts trek ik je over mijn oren fameuze klanken besprenkelen mijn tong – mijn huid in volvoering als satijn omhul je mijn lichaam geladen laaf ik mijn dorst grijpend in deze storm brand ze gaten in mijn kleren blijf maar liefde, dring maar binnen ik geef je wel onderdak o , liefde drink me jouw volheid…

toch deed mijn vader alles wat hij kon voor zijn kinderen en onze maatjes in de buurt de geladen sfeer wat op te krikken. hij trok met ons naar de waterkant, bij de wilgen. voor iedereen van onze straat sneed hij een wilgenfluitje. met kunstenaarshand dirigeerde hij ons tieners. muziek verzacht de zeden.…

Een prachtig nieuwsfeit, ‘k heb het opgeslagen. Vaak komen veel van mijn ontvangen net-bites van heimelijk door mij bezochte seks-sites dus als mijn vrouw dat merkt, en ze gaat klagen, dan zeg ik ijskoud: “Lieve schat, kijk hier ‘s, ik deed niets stouts hoor, het kwam door dat virus !”…

het is een jungel in mijn hoofd de gedachten springen weg als een bende opgejaagde konijnen maar een weg is maar een weg een bonte mengeling lappende waarheden aan elkaar het is een jungel in mijn hoofd een caroussel van verwarring in vijfde versnelling maar een idee is maar een idee kortsluiting door een wirwar electrisch geladen draden…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel?…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel?…

star stamelt de angst geladen ontzetting uit stenen beelden van grijze figuren in het heden opnieuw worden zij verraden voor de jaren die zij deelden en wordt er vals gebeden hun kinderen werden wezen van het licht of de schaduw en op het voetstuk staat te lezen een onbekende naam en de datum van hun laatste gruwel als dan de pijn…

van heel ver klokte vrede een onbekende melodie voor gespitste oren uit een donkerrode stenen toren zacht omhulden tonen de tik die agressie geladen was en toch zijn boodschap gaf in verrast ontvangen nog waren zij niet klaar met hun onderling getwist de boze blik die werd geworpen met ach stik generaties hadden elkaar…

ik heb bemind in gebroken regen bloedend hart vol goud en pijn stekend zilver aan mijn degen veranderde hoop in zure wijn valse lach en valse blikken geladen met een portie vuur laat het wezen nu maar stikken want de klok slaat slechts een uur ik heb geen spijt van al mijn pogen tot een sprankje liefdeswerk maar die dagen zijn voorgoed…

het was niet de eerste blik die overweldigend was het vonkte meteen waar geladen deeltjes mij raakten en hun energie een miraculeus zachte landing maakten mijn huid veranderde in een eindeloos verlangen naar meer waarbij de intensiteit warmte kleurde naar rood wij zij gaan lopen op blote voeten in het gras waarbij wind…

nog voel ik waar jij het paradijs voor de laatste keer hebt aangeraakt je hand een goddelijk touche heeft gemaakt in de bron die alle leven raakt begiftigd met vitaliteit en inherente kracht geladen met een explosieve lach jouw beeld veranderde op slag omdat inzicht een extravagante verbondenheid gaf mystieke lading en magische…

Stonehenge, mensen die gehuld in geladen stilte de zonnewende bezweren in het goud van een dag die mysterieus wil zijn Stonehenge, dobbelstenen die door de tijd hun ogen verloren nadat ze kunstig neergezet door een reuzenkind vergeten in de toekomst kunnen kijken Stonehenge, het eiland waarrond de politie een cordon tussen de gelovers…

de vlucht te vinden in het ruisen van het gevallen blad, energie geladen in verteerde nerven van gedroomde wensen in een winterslaap maar meestal in het klad.…

zomer straalt over zijn schouders een zon tovert een lach op zijn gezicht wolken kietelen hem met schaduw ik kan zien dat hij van me houdt hij tekent een boom naast mijn illusie om de dromen in stilte te bewaren nu de zon lager zinkt en de maan een lach laat zien wordt er gezongen aan de einder waar ik een rivier heb getekend en boten geladen…

zien is evenbeeld van gaan geworden we zijn overal en waar geen weerstand is blijkt ook afstand te zijn verdwenen in de wereld is delen van die wereld zonder enige limiet van de kleinste moleculen en atomen tot megazonnestelsels maar zonder werk hoopt de energie zich op in de status energetica die potentieel geladen is met…