Alle inzendingen over gerdi verbeet

Met tomeloze energie Heb ik je gezocht, Mijn leven lang Uitgekeken naar ons Samenzijn waarin we Alle tijd uit het oog Verliezen, alleen nog Zicht hebben op elkaar - Met een verbeten trek Om mijn mond zoek ik je Maar vind je niet, Zie je niet, Want als ik naarstig Naar je op zoek ben Zie ik alleen Een zwart gat In mijn…

Grijs vrouwensilhouet, sluierende voile, tranen over wangen, lippen rood verbeten. Wachtend op eeuwigheid ongekend verlangen in kiem gesmoorde kreet. Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven.…

Een strijd tussen gedachten in de arena van onze ziel gespannen donkere krachten maken de situatie labiel Gehuld in een harnas van tranen ga je de strijd weer verbeten aan met die innerlijke vulkanen waar komen ze toch vandaan?…

de vader staat verbeten op. de vader slaat door haat verblind de deur in 't slot. 't is bitter koud. de vader zint: ik zoek een vrouw, ik maak een kind. ------------------------------------- uit: De gedichten 1974-1983, 1987…

Mijn bloed is stil Tekent grijze randen Sneller en sneller De tijd verzwaren Zwarte aarde is vertrapt Kreunt verbeten tranen Keer op keer Kwade daden Grauwe handen Wandelen de dag mee Heel even De stilte aanvaarden Een hol slapen Camoufleert gebrekkig Nooit meer Voortvluchtig stamelen…

ik hoef geen vleugels voeten hebben al moeite genoeg om mezelf niet te passeren liggend laat ik met warmte de krampen en de druppels komen vleugels voegen daar niets aan toe dromend zwaai ik naar een hollende jongedame stuur haar een kushand rustig meisje pas op de plaats anders mis je wat je mist open die verbeten knuisten vervloei…

Langs de oneindige regenboog Ben je plotsklaps verdwenen Wankel, amper te zien voor het oog En alles wat er was, nu en verleden Telde niet meer op dit moment Jij kleine, altijd ging je mee naar het voetbal Maar vergeet vooral niet bovenal Wie, hoe jong ook, jij geweest bent Ooit zat je in een kinderwagen Oogjes, klein intens en verbeten…

(Voor Maarten Ducrot) Sierlijk over het algemeen is het allerminst Harken op het buitenblad Puur op kracht Doorzettingsvermogen Boren door de wind; mijnwerkers- gezicht verbeten Kijken wie dat het langst kan Ondoordacht Voluit in een mooie Stijl; althans naar beste kunnen Respect spreek ik uit naar die keihard-werkende Stoempers…

overmand door wat zich aanbiedt en gevangen in de valse schijn lukt het mij tot nu nog steeds niet om eenvoudigweg mezelf te zijn en de onrust houdt zich nimmer stil bezield door een verbeten zucht alsof ik mezelf niet kennen wil en voor mijn eigen schaduw vlucht maar in de avond valt het zachte duister als het leven om me heen verstart…

met oogkleppen op loopt ze door de buitenwereld naar haar binnenwereld haar dovevrouwsoren horen niets van de buitentaal horen haar binnentaal die alleen zij verstaat haar hoofd barstensvol met rennende onrust links rechts kriskras verslonden door haar nietsontziende dwingende drammende tweede ik verbeten vecht ze keihard…

zoals het leven van de zon draait schakeringen van begin en einde einde en begin omgekleurd van held tot lafaard in een belegerd zelfgevoel wegkijkend van de onmacht tegen de overmacht ik grijp nutteloos naar het oneindige en concurreer met het angstaanjagende ik streef nutteloos naar het onbereikbare en vecht met de draad van het niets verbeten…

je schoof het water naar de kant met een verbeten trekje op de mond en een koude hand zand was er in overvloed ook de golfjes rolden aan en af het dijkje hield zich verder goed in het kleine gevecht leek de uitkomst beslist ons werken op strand miste de ervaren hand nog reikte ons bouwsel naar de hemel in blauw met rondom…

spiegel, het onbekende plein van de dood schuld wordt een gewassen bladzijde mijn hand uitgestrekt, wit in koude regen want daar begint het vanbinnen ik zie noch hoor wat mooi is of dat wat mij verlaten heeft het maakt ook geen verschil aan het einde van mijn woorden draaien de dagen zich toch niet meer om niet op verbeten…

De bomen bleven bomen hoe lang ik er ook naar keek hoe lang ik er soms om treurde als een zomer weer bezweek Voor de lange koude dagen die ik knoopte aan een lint bleven toch de bomen bomen die verdronken in de wind En ik zag op smalle ijzers in een tocht die ik verbeet dat de wereld was veranderd toen ik plots mijn jas uit deed Maar…

Zijn ogen priemen en zijn mond staat erg verbeten Soms lijkt hij het niet helemaal te weten. Hij stelt te leur maar toch blijf ik zijn fan. Want haantjes die elkaar beconcurreren, elkaar bestoken …..klap na klap, dat prijst men hier als leiderschap, maar punten scoren is nog geen regeren.…

Dood, dit wil ik van u weten Dood, wat doet u in het leven Ons is korte tijd gegeven Waarom bijt u zich verbeten Vast in jong of in versleten Dat wat er werd opgeschreven Maakt dat ik nog ben gedreven Om te slapen en te eten Als de wijzers van de klok Me ijlings tot de orde roepen Ik me op het heden richt Leef ik, leef ik, slok en slok…

Vier jaar maar, fluistert de verbetenheid. Millennia waren zij jager en wild en ’t nadert nu, gekleed als zij in vilt. Ze speelt graag zee en weigert de rivier. Zij schenkt het niets met tranen van plezier. Haar zucht verlucht de geur van een ander, doch in dit zilte nu verspreekt het hier: het wordt weer ik, en blij als geen ander.…

Op zoek gaan naar jezelf, verbeten wegdrijven in de ingewanden van je lijf. Een weg moeilijk om te bewandelen, een begrijpen van dwaalsporen. Het vinden van jezelf, een luisterend leven in de warme helderheid in je hart. Een stuk op weg naar het houden van jezelf.…

Zweten bezeten zijn schaduw zichtbaar op de muur verbeten kreten neemt hij haar heilige vuur Dierbaren paren explosief vanuit het brein gevoelssnaren doordringbare begeeft hij zich op haar terrein Erotiek magnifiek stijgen zij naar het ultieme dramatiek fotogeniek zweven ze uit het anonieme Buitengemeen…

mijn klanken zijn er nog niet mijn lied niet afgeschreven leeft in een ver dromenland het wil tot passionele tango voeren roeren diepe levenssnaren ontketenen dat stil verdriet in maten die onstuimig pijn bevrijden van verloren liefde dans dicht dimensies die verglijden haal aan banden hand op hand met rozen waar tanden kleurloos verbeten…

Met de Franse slag, soms een helse toer strooit hij nog wat poeder in de voorlaatste ronde zet zijn tanden verbeten in strakke truien voor hem en ruikt al trappend de geur van het groen terwijl raddraaiers vrij van smeer aanklampen om juist hém te kloppen zingen wielen als een aanstormend peloton cocaïne in my train cocaïne in my…

Met de Franse slag, soms een helse toer strooit hij nog wat poeder in de voorlaatste ronde zet zijn tanden verbeten in strakke truien voor hem en ruikt al trappend de geur van het groen terwijl raddraaiers vrij van smeer aanklampen om juist hém te kloppen zingen wielen als een aanstormend peloton cocaïne in my train cocaïne in my…

Vesting van verbeten smart, zonder licht of leven prijs te geven. Zelfs de leegte verdwijnt in het zwart, zwelt aan tot ontilbaar gemoed. Huis van de versteende bewoner en muren van vlees en bloed.…

Waar kind'ren In fabrieken zijn Samengeperst Om te leren, Om te studeren, Om hun leven te beheren Scharrelt -welhaast onzichtbaar- Een schaduw rond Doffe ogen, Verbeten mond Dola wordt hij genoemd - Docent Op Loop Afstand Al dolend in een Te vol fabrieksgebouw Wordt hij geacht Drie groepen tegelijk Te beheren…

Ik verdedig mijn grond zo verbeten, dat hij te heet wordt onder mijn voeten en tot peilloze diepte vervalt. Het heeft lang genoeg geduurd terwijl het kind in mij ouder werd, mijn zoektocht naar vrijheid zonder remming die ik in giftige woorden vertaal. Niet meer kunnen vergeven en vergeten, louter vergelden en laten boeten.…

Eigengereid en zonder wrok, met als enige verbeten belager de met woorden doorbroken stilte.…

altijd wachtend achter de pc het spel is nog niet uitgespeeld een slimme zet als opening het tegenoffensief de polemiek wordt ingezet verbeten worden slagen uitgedeeld vol passie en met vuur het spel van armoe weer gespeeld de inzet van vandaag neem een gedicht niet goed wel slecht ten strijde dus vol heftigheid voor echte…

De verbeten trekken om haar mond. Het in zichzelf gekeerde staren in de leegte van een landerige dag, waar op wasdag alle lakens heerlijk wapperen in de zon. En dan datzelfde kijken, zoals ook mijn moeder kijken kon.…

de grote gedachte lachte me toe het was fijn je ziel te verliezen niet meer te kiezen mij maakte het klein bang en onzeker gewapper van vlaggen strak tegen blauw trompetten verstrekken muziek tegen kou armen geheven het rood van een band om de mouw toekomstgeschreeuw hoofden gericht blik op oneineindig in een verbeten gezicht…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…