Alle inzendingen over getroost

Tot het diepste, tot ik hard kan buigen, breken, zal zoeken naar een teken van mijn eindeloos verdriet verdwaald in die grot ren ik steeds vaker steeds verder, niet dat iemand me ziet weerspiegeld in de beek leek het toch alsof getroost en geborgen iemand naar me- plots echo en galm je strohalmen in het donker in de droom van jou…

De dichter-schrijver heeft geleden -Dat heeft hij mij destijds verteld- Aan leven, hoe dat werd gespeld Hij had zich zichtbaar moegestreden Vaak ben ik, mede om die reden Per spoortrein naar hem toegesneld Heb hem getroost, stond dan versteld Zag droefheid alweer binnentreden Want niet in staat een woord te spreken Trok hij zich maandenlang…

o, oeverloze dagen zonder warme harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

19 jaar was je in ons gezin bij ons zo thuis je hoorde er bij net als die enkele muis Veel warmte heb jij gegeven je was er iedere dag veel knuffels hebben we jou gegeven je had een poeslief gedrag In de periode van mijn verdriet voelde ik mij getroost bij jou je was een lief beest het gezin hield gewoon van jou Nu ben je er opeens…

Dagen en nachten getroost verwachten tot U besluit dat U mijn ogen sluit.…

Gegroet jij die dit leest omdat je treurig bent en graag getroost wil worden. Gegroet jij die dit leest omdat je blij bent en geen woorden vindt om dit aan anderen te zeggen. Gegroet in deze wintertijd nu wij verlangen naar het Licht en zo weer mens gaan worden.…

Bijna niets, want het blijft altijd Kijk of het vierkant van mijn hart getroost kan worden Gekoesterd worden in het ritme Het wil zo graag rond zijn…

Hij bleef snikkend achter op de wal en werd schouderbreed getroost door de kapitein van het zusterschip: Stil maar, we vouwen wel een nieuwe, er is papier genoeg ...…

Deze week heb ik je mijn laatste groet gebracht, je vrouwtje getroost en je sterke zoon... Maak er wat moois van daar-boven, maar let een beetje op haar... Want ik woon daar niet meer, anders deed ik het...voor jou.…

het was najaar toen hij stierf en haar achterliet ze treurde de tijd voorbij zorgzaam getroost door wie haar liefhad ze ruimden zijn verdorde blad de kleuren verpulverend tot herinnering en ze wachtten op de warmte van de eerste zonnestralen en haar lach maar ze miste het voorjaar en zijn eens zo statige stam waar ze altijd tegen…

Heer, ontferm U Over de man die ik mijn vader noem Zijn vlees en bloed in mij verankerd Zijn kind te dichtbij Om van te houden Heer, Ontferm U Over de man die ik mijn vader noem Gesneuveld voor de oorlog Zich veilig wanend in glazen loopgraven Heer, Ontferm U Over de man die ik mijn vader noem Schraal getroost en zelf niet kreeg Nooit…

misschien zou je me dan zien staan verwonderd om mijn schuilplaats waarin je alles terug kan vinden alles met een begin zoals poëzie of een kleine rivier vol sproeten bij de schoonheid van een zomeravond het dichtbij gefluister van een vlinder die zijn vleugels laat zien, voorbij blijft gaan tot in de kleinste schaduw en een getrooste…

Voor hen versaagden die, vooralsnog geen moeite getroosten, zich doch ledig laten welgevallen. De dag zij geprezen nog voor de avond valt. Alle reserves verdwijnen bij een korte gedachte aan noodlot. Om in armen van opluchting te sluiten als lijfelijke getuigenis. Het duurt nog dagen vooraleer de avond gevallen is.…

Hemel gedragen en gevoed hun nietige gestaltes afgetekend tegen blauw, als ons verlengstuk opgetild boven het grauw van alledaagse dingen in hun onschuld schuilt het hart van zoveel kwetsbaar leed het mes dat aan twee kanten sneed toen hoop dat hart verlaten had daar zag ik duizenden gelovigen in één gebed naar de Hemel gedragen en getroost…

kraaiend gezoogd aan jouw borst melk uit de moederspeen getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van vleugels een grenzenloos erbarmen de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

Ik schrijf duizend zinnen neer, verzilverd in mijn gedachten, door verwachting getroost, gekoesterd in een hoopvol smachten. Ik teken mijn liefde neer, dromend van duizenden verlangens, omringd door een diepblauwe zee, ik reis met de schepen mee.…

't Kost zeeën van Tijd en Bakken vol Tranen Getrooste moeite die Voor niets Lijkt te zijn Geweest 't Klopt niet Oneerlijk Onrechtvaardig Zelfs vuil en Gemeen Niemand kan Begrijpen dat Licht opnieuw Donker kleurt Als geïnvesteerde Energie gelijk Sneeuw voor de Zon Verdwijnt Gedumpt wordt in Een schijnbaar Bodemloze…

De glans van ongekende stilte was het feit van getrooste golven vol gelach waarin de kwetsbaarheid van het gesloten hart eindelijk werd geopend door de stralen van onafhankelijke woorden.…

Heb ik getroost waar ik kon Meegeleefd in gure weders en zon. Wie echt niets had, toch wat gegeven. Zonder korst brood kan niemand leven. Huilende kleutertjes gesust Demente bejaarden oprecht gekust. Geduld is niet mijn sterkste kant 'k Doe hard mijn best, zet me eventjes stil aan de kant.…

Gesmoord in twijfel en maakt subjectief om dat pad alleen te gaan over de naakte pagina’s van het laatste hoofdstuk waarin ik werd getroost door mijn lief, eeuwen pril geluk op vergeeld perkament, maar altijd cursief.…

Twee sterren waarderen moeite, die dichters zich getroosten. Een derde ster eert gedichten, die proberen doel te treffen. Vier sterren zijn gerechtvaardigd, wanneer woorden lezers raken. De vijfde ster eert perfectie. Het is een overtreffende trap, omdat perfectie niet bestaat. Geen dichter verdient een tien.…

meer dan een witte veer en een vel wit papier in mijn rugzak en in Gods Naam nog genoeg tijd voor verandering Gun mij de plaats van mijn bestemming waarvoor ik ben geboren en uitverkoren Omdat ik U boven alles lief heb bespot gehaat verlaten niet meer dan een gebruiksvoorwerp om vuile schoenen aan af te vegen Ik word getroost…

Een fles Chateau Margeaux staat te ademen De afdronk wordt er beter door Twee comfortabele fauteuils naast het vuur Ik getroost mij veel u te behagen Kom, laten wij praten tot het einde Vergane tijden passeren ons Wij weten samen de eindigheid van het jaar Wanneer de nieuwe maan zich wast Breken er andere tijden aan, voor u En ook…

boerderijen weilanden een dorp een stad piepende remmen verbazing schrik wat is er aan de hand wat is er gebeurd een lichaam op de rails bewegingloos ambulance politie vreselijk vreselijk ze praten vertellen hun verhalen emoties verdriet in de coupé zes mensen voelen verbondenheid hebben een klankbord zes mensen verlaten getroost…

goed Nu dit, een laatste verzoek Herinner mij zoals ik ben Het is tijd, ik moet gaan Voor mij is het nu gedaan Een rijk leven achter de rug Nu is er geen weg meer terug Heengaan verdient geen verdriet Die emotie vindt zijn plaats hier niet Om het verlies geen traan Kom liever met een feestje aan In gedachten gaat u allen mee Wees getroost…

Wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft smart van arbeid aan ieders handen, geronnen de harten van rechtvaardigheid, geketend in peilloze plooien van het boetekleed, als brood en spelen aan de wereld uit te delen, het frêle lichaam van de berooide aarde door latere generaties getroost, gezeefd…

gesmoord in twijfel en maakt subjectief, dat pad alleen te gaan over een naakte pagina van het laatste hoofdstuk waarin we werden getroost steeds door een andere lief, eeuwen geluk op perkament wordt soms een mythe, maar altijd cursief, wat niet vergeelt.…

Trooster om getroost te worden vernieuwend en verleggen in loyaliteit van een temperament zonder rivaliteit, schoonheid in soberheid voorbereidt.…

engel met de recente foto uit de aardse krant vol afschuw wees hij daarnaar en wel een ronddraaiende stervende stier dwaas joelende medemensen niemand trok zich iets aan aangaande het gemartelde dier de heilige Rechter neemt het besluit of deze hemelse poort voor jou open mag gaan de stier wordt inmiddels liefdevol getroost…

'k Ben zeeman; - komt maar weer de bries De slappe zeilen stijven, 'k Zeg allen dan getroost adies, Die op het droge blijven; 'k Zeg: Ouders, treurt toch niet om mij, Ik heb een leven vrij en blij: Hoezee! Ha!…