Alle inzendingen over getuigenis

In herinnering van liefde zwijgend dromend autonoom stuur ik jou een brief in stilte getuigenis van dat ik droom achter deuren die gedachten sluiten in het diepste binnen zonder buiten schrijf ik woorden die niet dralen door jouw afwezigheid in verhalen waar de nachtvracht ligt begraven groet ik woord voor woord de raven uit jouw stilte…

ik voel me licht in ‘t hoofd zonder verwijten over en weer het verleden gedoofd getuigenis van onmeetbaar vermogen (de hele hemel hoog) om mijn lichaam te gedogen - ‘n koele vlok in ‘t oog…

In de haven van Antwerpen liet de hoer Ambra of Petra, het maakt ook niet uit... welke naam, haar lippen zien: zij opende zich vol verve om het water te laten binnenstromen. In elke haven elke man een hoer elke hoer een heroïneshot, maar de weg terug is achterhaald. Elke hoer werd hoer gemaakt door iedere man zonder vast lief zonder…

een streepje woord dat drijft in het boek van iemand anders die al eerder was en teruggekomen is om het verhaal af te maken het is de nevel boven heet water dat zich een weg vlucht om elders samen te klitten tot een volmaakte druppel klaar om zich te laten vallen tot een opgedroogde vlek die langzaam aan vervaagt als een verdwijnende getuigenis…

Die dromerige nacht hield ik mijn werkelijkheid dicht bij de lantaarn, mijn licht een blonde zangeres, een gedicht dat zij vloeiend vertolkte tussen spelonken van liefdesdicht wist niet meer over de liefde dan tijdens avonturen, trillende sprieten onwennige uren, getuigenis van zangkunst in ontuchtige schuren, met burgers die gluren ik kuste…

Dat is de getuigenis, moet het zijn!…

Om in armen van opluchting te sluiten als lijfelijke getuigenis. Het duurt nog dagen vooraleer de avond gevallen is.…

Zelfmoord plegen is niet zo moeilijk: wat vastberadenheid en één daad, en je bent weg het vraagt meer van mij en doorzettingsvermogen voor de mooie weg, die ik al levend afleg.…

Zijn er nog nachten die lang op je val wachten zoals mijn morgenstonden steeds later komen en het kussen als boekhouder van dromen herkent hij jou, je geur, huid en haar wanneer je ligt, verdwaald, troost hij jou zoals mij met liefdesdraad geborduurde woorden als het geheim van de muziek of ouderschap getuigenis van innerlijke wereld en…

niet zomaar de overgave aan 't zinloos mensengeweld tussen koffie en koek kijken naar 't vergaan van alweer leven in een smalle Gazastrook met kinderen achter vurige lopen huilt hij met elke letter zo hartstochtelijk neergezet om de vele vaders reeds op het kerkhof bijgezet naast de verloren moeders hun tranen omgezet in kil granieten getuigenis…

Er is geen getuigenis zonder waarnemer. Leven, ofwel de kunst van het scherp zien bij tanend licht van een wankele schemer, wachtend op een verruimde blik misschien. Wanneer ben ik tot acceptatie bereid? Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie? Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie?…

niet van voldoende menselijk geloof als iemand niet geneest welk getuigenis leggen wij dan af? wordt er wel genoeg gebeden ? zit er geen oude zonde in de weg? of een misstap in het heden? je vast klemmen aan gebedsgenezing heeft pastoraal gesproken een groot bezwaar baat het niet dan schaadt het wel!…

eenzaam kilte ik las jouw brief met veel verdriet geen hoop was er nog te lezen terug naar jouw leven schrijven doe ik eigenlijk liever niet steeds meer ben ik gaan vrezen dat onze liefde reeds gestorven is tussen tranen onder droeve regen voel ik me als een spartelende vis kom steeds nieuwe bewijzen tegen dat je mij reeds verlaten hebt getuigenis…

witte golven nevel tracht woorden vast te houden 't vertrouwen in een stem die verzen las ik keer de stilte in de wind steeds zwakker en jij die de dag vervoert naar uitgewiste dialogen werpt bloemen tussen lucht en water in een opkomend getij ik blaas nog een keer tegen een bleke duintop en stoot het beeld om dat ik eens bezat…

Dichter nader jij zwart als Onyx op de tast naar ontgoocheling Ik ben zo ziel tot jouw huid geneigd te hullen na de getuigenis verleid tot de daad Er komt dat moment van tegenstrijd van ondergang en verraad Maar ik ben zo dicht op jouw huid zo verliefd en onbeduidend als een tik in de tijd En dan de klap, een val in ongenade De…

Sta ik aan de grens van het leven, Doe mij het getuigenis geven: ‘Amen, God! Uw doen is goed!’ God! wees met mijn gade en kroost; 't Bloempje kleedt Gij op de weiden: 't Musje spijst Ge op dorre heiden: Geef hun zegen, brood en troost! Geef hun .... doch wat vraag ik meer?…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

meegenomen door mijn vrouw; met reden bang dat ze me loslaat sluip ik weg door ‘n kierende deur; de psychiater op vier hoog staart naar ‘n raam dat wijd open staat De broeders van Sint Adelheid halen de man van de snelweg waar hij hemelstarend spook rijdt het verkeer ontregelt en beweert dat ergens ’n patiënt rond vliegt; m’n getuigenis…

Een oud gedicht met nieuw licht van getuigenis.…

De biograaf graaft zich suf in dode tekst Op zoek naar leven allang geweest Als lijkschouwer van de tijd leest Hij de getuigenis van roem behekst Miskend in ego zoekt hij bijval Voor zichzelf ijdel nooit geleefd Graait, plukt, steelt, schift en zeeft Uit een leven dat nooit het zijne zijn zal Uit gebrek aan talent gebruikt hij de ander…

afscheid niet bestaat je blijft, ook als je gaat geen droefheid, geen gemis Als liefde alles is om and'ren te verstaan en dan op weg te gaan schept dat betekenis Als liefde alles is wat woord voor woord oprecht van harte is gezegd als een belijdenis Als liefde alles is wat jij nog geven kunt aan iedereen gegund als jouw getuigenis…

zo ontstond het zand naamloos en zonder aantal plompe klei en handen met hompen vormeloze scheppingsdrang en de overdaad sneed de kneedbal aan restanten zonder getuigenis kruimels geleend uit dogma vanaf daar was de hemel met lucht om van te leven zo ontstond de mens met het toom van onvolmaaktheid voor hem uit een lange lijn…

Zo dit groot monument, dit uitgekozen koninklijk gloriestuk en pronkkleinood, de rijke rotsklomp, kantig en behouwen als een gekloofd juweel, de bergkolos, die dromende onder het marmerpantser de leden rekt, de torenstapeling van duizenden op duizenden getild door honderdduizenden, getuigenis van onbedwongen almacht uitgevierd tot zwijmelhoogte…

De somberheid Valt in deze tijd Waarin donkere gedachten Meester over ons leven kunnen zijn Het licht van vrede Het feest geboorte Van een kind Het verhaal van betekenis Voor ieder die zich In het verhaal vindt Die gelooft In een leven na de dood In herrijzenis Een verhaal zonder Getuigenis een overlevering Dat in het gefluister…

bijeengekomen in het kader der viering van de Dag der Moedertaal - al is recentelijk weer één verdwenen een triest bericht in deze volle zaal, maar ik belet u niet om luid te wenen om het verscheiden van dit stukje erfgoed, die uitdrukking van mensen toendertijd waarin men vocht voor have en voor goed als drager van een volksidentiteit getuigenis…

Veel wat eens was en niet meer is, verbleekt tot stille herinnering, alleen nog een vergeelde getuigenis, waar naar ik kijk, in mijmering. De jaren sloegen littekens, soms diep, verlies van hen die mij dierbaar waren, waar ‘k niet mee te koop liep, ’t leven deed pijn bij ‘t klimmen der jaren.…

van een naakte God en ijverde jij wederzien of wederhoren want jij was voor de film geboren, jij plakte dromen achter gekalkt behang tijdens een tocht naar rivieren naar een droom ver weg van hier in de jungle tussen de wurgslangen haperde de weg terug zoals in andere speelfilms toen ik naast je zat achter in de Kerkhal hield er getuigenis…

korenhalmen vaders en mannen neergemaaid vrouwen moeders en kinderen in gods heilige huis gedwongen worden niemand en niets ontziend opgehokt verbrand en opgeblazen het dorp en haar mensen zeshonderd tweeënveertig in getal worden in ijziger dan ijzige ijzigheid vlammend de toekomst ontnomen in van sadistische salvo’s de ruïne die ter getuigenis…

Hoe het is - wou ik je schrijven na voldragen droefenis kastanjes staan er niet voor eeuwig omgevallen is het leven als het mijne dat voorbij ging in een dagboek volgeschreven als de vrouw die ik nooit werd in kinderschoenen is gebleven In jouw hand bleef alles achter woorden om ze voor te lezen als kastanjes voor de eeuwigheid iets van getuigenis…