Alle inzendingen over gewoontes

Geluk zit in vaste gewoontes Zegt de klinisch psycholoog - Rot in het vak die waakt over Menselijke kwetsbaarheid - Hoe anders is het voor Marja Die vaak niet weet hoe ze Met onverwachte schuivers in Het menselijk leven om moet gaan - Als kind al kwetsbaar geworden Door een grillige moeder die Aan een verstoorde stemming leed En…

ik wil niet meer dat een ander aan de touwtjes trekt mijn benen heft en armen laat bewegen wil geen marionettenleven heb de draden doorgeknipt mijn oude ik vaarwel geknikt deuren achter me gesloten het voelt kwetsbaar koud en kaal om eindelijk weer op mezelf te staan maar ik heb doorgezet oude gewoontes afgelegd voel me onafhankelijk…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

De zoutige substanties Botsen met de zuiverheid van Gewoontes en tradities, Laten mij geen keus. Heil meen ik te zoeken In je onbewogen blik, Spreek ik moedwillig aan De fiere achterkant van je keel Hoop op een geruststellend woord Een aanmoedigend gebaar Dat mijn maag tot kalmte maant. Maar toch: deze ziekte valt niet te genezen.…

wij kenden als kind elkaar vreemde eigenschappen toe gedragingen en gewoontes die wij niet begrepen die niet in ons patroon pasten wel in bijnamen die de speelse karakteristieken bondig hadden samengevat herkenbaarheid was nooit op persoonlijke titel maar werd vaak gedragen door meerderen uit de groep zij representeerden…

met handenvol regen gaf ik jou de zegen na jij draaide je om en ving een opkomende zon ieder zijns weeg nog steeds wappert de lach als vrijheidsvlag voorzichtig rol ik de rode draad van verbondenheid uit stuur jou gedachten wensen en dromen om toch even bij je te zijn reken af met gebroken structuren gewoontes die te…

De bomen, de wind, het spelende kind Niets is meer als voorheen En dat begrijpen wij alleen Alles is anders Ik, jij, jullie, wij en zij Ja eigenlijk iedereen En dat begrijpen wij alleen Alles is anders Je gewoontes, je spontaniteit Je ritme.…

haar zachte licht rond alles, dat verduisterd lijkt binnen prijkt een boom er hangen engelen in, verscholen tussen goud en witte winterbeelden proef de weelde van vandaag: de boom beschermt een Kind, een vrouw en steunt haar stoere man ik voel verlangen naar jouw naam haar klank verkleurt mijn lach in meer dan enkel zonneschijn en de gewoontes…

had ik al gezegd dat ik jou mis in de zwaartekracht waar liefde onmiskenbaar geketend is aan macht en duiventillen wit uitslaan door stront wat men zo veracht ik kan niet houden van, want telkens als mijn node jou hoereert spreekt mijn gestoelte in onrust, sneeuwt het loze beloftes en drijft de nacht op verachtelijke gewoontes draverijen…

intens raakten vingers en handen elkaar sprongen vonkjes over van huid op huid en in bewegen golfden statische elektra in laden en ontladen blikken kruisten hun boodschappen in frequentieloos wit licht uit een jeugdig gezicht met een diepte van vele generaties tijd en ervaring in tal van gewoontes zonder groeven van ellende…

. ---------------------------------------------------------------------- 20000 mensen sterven te vroeg door verkeerde gewoontes volgens het laatste nieuws ven het rijksinstituut voor de volksgezondheid.…

ik hoor de vroege vogels weer schrijf letters neer in een sprankelend verband was gestrand op een tijdloze kust die de altijd rollende golven met eeuwigheid sust diep verankerd in het zuigend zand van licht autistische gewoontes bij een perspectiefloos land hun gezang doorbreekt het treurend afzien op de dagen die veel lasten…

Toch kennen wij elkaars gewoontes, staan klaar om elkander direct de helpende hand te bieden. Jij en Ik zijn buren en daarnaast goede vrienden, eerlijkheid, vertrouwen en loyaliteit staan voorop. Ik die altijd alles wilt weten, jij die mij de antwoorden geeft. Wij doen het nog niet zo slecht, Jij en ik.…

wandelen en zwerven in bossen en parken gewoontes gaan sterven gezond voor dit varken mijn zinnen verzetten in de pure natuur jij zult niet beletten mijn eigen dressuur het gif moet verdwijnen uit botten en vlees de zon moet weer schijnen voor Jan Zonder Vrees ik zoek bloemen en kruiden vermengd met wat water het goud van deze tuinen…

niets meer om te blijven Nog minder, minder om te gaan Vastgeroest in gewoontes Langzaam rottend in een nevel vol eentonigheid, vlucht mijn lichaam, voor de ijzige wind van verveling Mijn geest. mijn geest kan niet vluchten. Blijven,altijd blijven Want er is niets, om naar te gaan Alleen als ik mijn ogen sluit…

er was geen waas of een aura met vreemd licht ik was compleet de wereld kwijt in een demasqué van gewoontes keek ik om me heen voelde geen empathie in tal van blikvangers ze zeiden me niets ook de verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel…

Sinds die dag sta ik oude doorgestreepte tijger in een jong lichaam in een ander licht dat mij ontkleedt, onverbiddelijk de veters van mijn zekerheden losmaakt mijn gewoontes en dromen losknoopt mijn ogen open kust voor de schoonheid van de afgrond en met zachte hand mijn onsterfelijkheid uittrekt De afgrond is geen afgrond…

ik mis ogen en een warme lach je hand die ik altijd lezen mag er is nu stilte maar te weinig vaart weerwoorden zijn snibbig en schaars in de rolverdeling kennen we de paden en gewoontes tot ze ons weer gaan vervelen wereld zit op slot de nieuwe spelers lopen nog met oude borden voor de kop de regisseur trekt zich de haren uit…

ik breek er even tussenuit ga alle gewoontes vergeten vooral het dwingend geweten een ver en zonnig land mijn dromen bij de hand sprookjesachtig etaleren zij hun mogelijkheden de keuze is aan mij maar ik wik en weeg kan niet tot daden komen consequenties vormen onderstromen die mij voeren naar de werkelijkheid ik wil drukte en geen…

Deze tocht door de duisternacht voert langs vreemde gewoontes mijn voetafdrukken mijden het woordenballet, dat je voor me uitlegt alsof mijn wichelroede niet deugt in deze danszalen van vreugde is de liefde slechts een schaduw die met je mee danst op de muziek van schimmen die trommelen voor vrede omdat de dood nog ver weg lijkt en soms…

Langzaam aan, Breken met gewoontes, De grenzen net iets breder, Je liefde langer voelen, Een gevoel zo zacht en teder. De verandering van ons leven, Het geluk dat we samen vingen, Het symbool van eeuwige liefde, Zoals twee gouden ringen.…

oh, waarom beangstigen vreemde dingen ons thuis, onze gewoontes? hoe werken die temporele ster- allures, dat schrikbewind voor hen die als wij gelukkig willen zijn?…

Dat soort gewoontes wordt vandaag omschreven als het nieuwe normaal. Daarnaast is er ook het nieuwe abnormaal. Of vindt u het vanzelfsprekend dat de zee niet van iedereen is? Vindt u het normaal dat uw zoon maar op 1 september naar school mag?…

in een warm contact waar delen heel intens zijn unieke info overbracht de wereld bekijken met een nieuw ontzag omdat alles blijkbaar een eigen plaats in het leven had in heden vibreert een vitaliteit die heel vroeger een armzalig bestaan moet hebben geleid vrijheid zonder ballast maakt weer licht in het hoofd daar waar door oude gewoontes…

klonk in je open gezicht je lieve lach uit een gelaat dat bij iedereen al een heerlijk welkom had jouw lichaam vertaalde meteen een warme acceptatie straalde begrip in gedegen kennis van moeilijke situaties jij bent al nooit een vreemde geweest hebt altijd de taal van huis uit gesproken ondanks de vaak andere stijl en gewoontes…

Met verdorven gewoontes ben je omringd Nu al stamel je voor de duivelse rat Die zuinig aan jouw enkels knaagt Tot je wankelt naast de maalstroom van mist.…

21 dagen zwerven op straat opgeven spreekt boekdelen en het overgeven aan gewoontes brengt troosteloos diepgezonken tranendallen vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend…

herkennen of toch een dweil, met tegenzin die nog zijn grenzen moet verkennen vermenigvuldig zinloos zwijgen verlegen inhoud, het hart paraat we gaan naar huis, doorbreek de stilte schaduw der liefde, aangelegen komma de daad wordt al snel dichterlijk donker jij hebt jouw kansen verspeeld, tussen dromen zachte regen, en generaties van gewoontes…

Een straffe voorjaarsbries suist om mijn oren, en Bodo’s natte neus wijst in de wind waarin hij altijd iets te snuffen vindt. Bij thuiskomst zijn we moe, maar ook herboren. Een bak met brokken en de koffie aan ... zomaar een zaterdag uit mijn bestaan.…

vandaag is de dag dat jij twee jaartjes telt nieuwe dingen ontvouwen zich buiten box en ledikant ik wens jou pret en plezier met die malle gewoontes van de oudere mensen die wat niet mag jou leren ik wens je een dagboek dat herinneringen stapelt van geluk, vreugde en gelach voor als je later terugkijkt met een papa en een mama zo…