Alle inzendingen over gezelschap tederheid parkiet

Hoog staat zij boven haar sterrenvolk bukt en ontfermt zich over hen die gevallen zijn en streelt de pijn voorbij haar tedere vingers beroeren vele dromen van de verdwaalde wezens in hun zoektocht naar het zijn de sporen van het leven zij schenkt hen haar kracht in zilvergloed kust ogen in het donker van de nacht…

Zo lief, zo teder, Oogjes helder als blauwe lucht, blauwe zee. Nog zo klein, maar alles er op en eraan. Zo wonderlijk, zo schoon. Dat kuiltje in je wang, je ondeugende lachje, Je verdrietige gezichtje als je huilt. Je verwonderende blikken, oogjes die alles willen zien. Je bent nu al zo mooi jezelf, Zo mooi anders.…

laat ogen blind handen vrij vingers teder strelen laat oren doof wangen rood lippen kussen stelen laat haren los zinnen gaan armen zachtjes sluiten laat liefde zijn adem in angsten altijd buiten…

Lief kindje Mama traantje Kusje papa Lief en klein Fijne handjes Glazen kistje Kort in buikje Kindje pijn Kwetsbaar kindje Teder kindje Kleine oogjes Glazen lot Niet meer groeien Niet meer eten Altijd slapen Kindje God…

wazig mijn verlangen met oeverloze spijt als parelende tranen die jij voor mij ooit liet aanvaard mijn broze handen zacht troostend gestreel jou rakend als een veder teder als een lied in gefluister van woorden een kus naar jou toe na morgen is vandaag een dag zonder verdriet…

Jij was teder geweest Vannacht, mijn liefste, Wat ik ervan verwachtte Bleek ook waar te zijn. Zongen wij even Ingehouden, niet meer Of minder lichtzinnig.…

zoals je bent ben je mooi, lief, teder Puur water over uitgeslepen stenen kabbelend door een droge rivierbedding Puur een bloem ontspruit uit de aarde komt boven en bloeit zijn leven Puur Puur kan van alles zijn voor iedereen verschillend maar puur is een ding zoals het is, zoals je bent…

het loden leger draagt de dood op handen hamert de dood in het tedere hart in de vlijmscherpe, vlamrode zee van bloed wordt de mond tot stilte gekerfd woorden breken doof en zonder tranen staart ze in blinde duisternis nooit meer zal ze op zichzelf lijken het licht in haar ogen gedoofd…

Ze woont in mijn schelp van ruisend verlangen In de wondere knop van mijn rozendroom En ik zie haar in een vlam van vlinders een regen van sterren hoor haar in het zingen van het gras op de koelte van mijn huid ontwaar haar in de zoete geur van een blauwe bloemennacht En ik hou van haar Een broos geheim in teder licht Betoverend…

de nacht deelt zwarte lakens uit het draagt liefde in witte rouw dat langzaam gedragen word in in de laatste uren van leven het lichaam brak af in de mond der leegte dit is de dag die einde neemt in de tederheid van leven uw naam nu noem ik niet uw dood moet een streling zijn voor het oog…

Blijdschap droefheid voor het laatst is het dat wij met zijn tweeën zijn mijn lichaam vult zich met geboortepijn niets dat nog telt een minuut duurt een nacht een hand streelt mijn haar verlangen geeft kracht een laatste zucht een kreet het einde van een gevecht teder wordt jouw warme lijfje op mijn lege buik gelegd...…

Diep in mijn gedachten zie ik ons samen je hand op de mijne elkaar teder aankijken wegsmelten in je blik eindelijk toegeven aan de zwerm vlinders die al zolang gevangen zitten in mijn buik en in mijn hoofd, en na al die maanden kunnen wegvliegen zachtjes naar je lippen liefdevol zoenen kon ik je maar zeggen hoeveel ik van je hou...…

ik praat met je in onze droom tot we blauw zien we spreken tegen de hemel over anekdotes uit onze kindertijd mijn handen blijven steken in jouw tedere gebaren ik wil je loslaten maar kan het niet wij in deze vreugde van weelde en waarheid sliepen rustig verder tussen dwalen en hemelsblauw…

Als een vlokje daalde jij neder Heel zacht en teder Ik wilde jou graag grijpen Maar ik kon je niet bereiken Vergezeld door vlokken broers en zussen Vormde jij een groot wit kussen Een voetstap deed mijn botten beven Verwoestte zo jouw jonge leven…

Zachte lijnen jouw gezicht fluwelen streling ogen dicht teder aaiend open mond tong die traag de jouwe vond hand verwarmend langs je wang gevoelens niet meer in bedwang kom en voel hoe ik bemin dit was 't einde van 't begin ...…

Voel je warmte, om me heen die me zo teder verwarmt de kou, net als steen verdwijnt als jij me omarmt. Voel je warmte, om me heen zo voel ik me weer sterk iets, dat kan niet alleen een gevoel, waaraan ik werk.…

Als tedere bloemblaadjes openen van de witte roos in maagdelijkheid zo puur onbevlekt in zachtheid van diepe liefde zoete geuren van beminnen zit er een steel van doornen die het hart bloeden laat want ieder die het pad bewandelen gaat weet dat niets is zonder pijn en zorgen van verleden het nu en morgen…

Op haar lippen brandt een kus antwoord op gerezen vragen heel teder aangevoeld ieder woord, iedere zin is nu te veel want streling maakt wakker wat schuil gaat in haar leven volmaakte rust, intens beleven wat is het heerlijk te weten dat je bij jou jezelf vergeten kunt…

En de warmte wil bedekken met de vragende echo's die alles teder aanraken maar nooit hun stem zullen vinden zolang ik met hun zwijgen wil.…

In nostalgisch verre dromen vervaagt nimmer jouw gezicht weemoed heeft 'het zwart' verdreven herinneringen zacht meegenomen de slechte langzaam uitgewist wrok stilaan in tederheid gevangen nochtans wreed met machteloosheid saamgevoegd desondanks geworteld in verstild verlangen naar wat eens was maar nu niet meer bereikbaar is...…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

door het strelen van je hand verdwijnt de logica uit mijn verstand in vrij associëren vragen gedachten niet te wachten met intenser raken vingers maken onderhuids contact wisselen gevoelens uit door stromen energie op gelijke golflengten groeien dromen bloeien in een zacht en teder samen komen…

ik wil je omringen met een teder bewegen van mijn lied uit een wilde seringenstruik geboren met jou bedaren onder stille dekens van de ochtend in een tomeloze vaart opdat je zou voelen hoe jouw ziel spreekt in de vruchten van mijn woorden jij het gemis waarin je leeft laat sterven in de openheid van mijn hart…

in helder licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, soms mijn verbeelding doen beschijnen een zachte zucht geeft vaak aan de ouderdom wat lucht die schaduwen kan verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt gewag van tederheid schept vertraging die tot herkenning leidt…

Wat ik teder vraag is een glinstering in je wachtende ogen die verlaten zwijgen en dwalen waar ik nog niet ben geweest of je nog niet kan aanraken.…

het brandt in je zie de vonkjes in je ogen lichten je ademt kleine vlammetjes uit een felrode mond vurig zijn je kussen die mij snel doen smelten jouw handen schroeien in een liefdevol gebaar teder mijn koude huid wat koel begon is nu een laaiend vuur liefde in het eerste uur…

Alleen door die ene tedere kus raakten onze zielen elkaar, werden onze levens waar.…

Je neemt me mee in een wereld die ik al dacht te kennen op een manier die ik nog nooit heb meegemaakt Oh ik weet als geen ander dat alles eindig is en toch kijk ik uit naar iets dat eeuwig mag gaan duren Ik geloof echt niet dat ik me al eerder ooit zo heb verloren in zò'n diepe vrije val van tederheid en liefde…

zoveel kleuren zwart toen je als een vlinder uit de wolken viel niet langer gedragen op vleugels van verlangen zoveel kleuren zwart toen je daar roerloos lag op verschroeide aarde de duisternis buigt zacht draagt je teder in zijn armen de tijd staat stil zoveel kleuren zwart…

ik ben een gekooide kamerplant gekluisterd in een kamertje aan een rolstoel maar in mijn beperking is plaats voor alle sterrenstelsels een tuin vol bloemen een berg liefde en tederheid en zelfs voor een kussentje onder mijn kont mijn gedachten zwerven onbelemmerd en vrij de nacht verduistert ze niet ik ben een jonge god…