Alle inzendingen over glans

hoe breekbaar de glans van spiegelende berken in de waterplas…

Mama, je haren worden grijs ze krullen golvend in een dans bekronen met hun zilv’ren krans je lief gezicht als een ereprijs Je ogen kijken door beslagen ijs doch het staren krijgt geen kans het vuur te doven in hun glans dus schitteren ze zichtbaar wijs je vele rimpels worden oud ze plooien zich in diepe rust moe van wat je hebt aanschouwd…

Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort en menig bloem is onverhoopt verdord; verhef u niet op jongzijn en op glans, de knop valt af, eer zij geopend wordt.…

daar stond je, stijlvol tussen al dat donker in de zon omarmde jou en gaf je die zilveren glans voor mij ben jij de koningin onder de bomen daar in hartje winter sta je kaarsrecht te wachten tot de bladeren weer komen het zal nog even duren maar tot die tijd straal jij iets heel bijzonders uit…

Mijn dochter beleeft late, kleine winterpret, plukt vroegelingen. De maan schijnt helder: in de stille vijver blinken zilveren stroompjes. Een hel lichtpuntje glimt ergens _ bij koude nacht: de vroegste krokus.…

Vergeelde woorden boeken een terugblik kleurt het verleden flets naar het heden glans vervaagde gestaag de aftocht schittert nog de pijn van samen zijn twee boeken lazen elkaar uit verkreukelde omslag van die éne dag..…

Wacht niet langer als hemellichamen zich scharen open armen jouw voeten ketenen vogelvlucht gewiekt verdriet het noorden wijst midden tussen de sterren jouw lippen die glans achter jou laat raden wat je zeggen zou voordat jij gekroond wordt wil je nu tronen mij zeggen vandaag ik heb je lief…

Het nagelaten spoor, moet glans aan de kralen geven. Wij moeten dus echt weer door, en hopen op een glansrijk leven.…

Je leven zal aan glans gaan winnen, er woont vrede bij je van binnen, die je niet eerder bezat.…

als de tranen van mijn verdriet zijn veranderd tot ellenlange parelsnoeren dan zal de luster van iedere traan mij beslist sieren als ik weer geniet…

Geef dan als die herders door wat jou aan glans gegeven is.…

Niks zeggen, een tandje harder werken moet zij beloven. Niks aan het handje, een standje van zelflerend vermogen. Tut, tutde, tut de mier Ik ben weer hier. Alle dagen poets ik de wc Zonder klagen en zeg geen nee. Ik ben niet erg snel Maar over de hele dag wel. Zonder de tussenposen Laat ik mijn lichaam slopen. Arm....armen en rug Ik schrob…

Ik wil je nog graag zeggen dat ik je geweldig vind zoals je me gesteund hebt met het Kind, je bent zo’n goede man en vader, kijk eens hoe Hij daar ligt, er is een glans op Zijn gezicht en Jozef, wat er ook gebeuren zal, God heeft het zo gewild en het is goed, o Jozef, wat bewonder ik je moed.…

Licht sonnet Overdag zo kil en totaal verstild De poot strak als een stramme hond Een hoed van linnen op zijn kop Gebonden om zijn schedel rond In schemering ontspringt het verlangen Een zachte glans te doen verschijnen De atmosfeer zucht naar de koestering Het duisterlied te ondermijnen Ontstoken als een vlammend zwaard Goudglanzend…

Zoals gij in de schaduw zat En al de glans in de armen had, Die fijngesponnen, wonderbaar Geweven lag in 't hangend haar Van uwe zuster, - want gij zijt Mij zusters in lieftalligheid, - En gij die ongevlochten pracht, Die als een bruidskleed van de nacht Haar lichtgebogen hoofd omsloot, - Uw handen hoog, uw schouders bloot,…

De geliefde ster van Bethlehem verschijnt ieder jaar weer in huis en winkelstraat, brengt overal knusheid, lust tot goede daad, waar zij met vuur, stroom of schitterpapier schijnt. Dit licht bracht een boodschap, die langzaam verdwijnt. Gaf het de drie wijzen gewenste raad? Want door hun dwaling werd Herodes kwaad. 't Vereerde hemellichaam…

zonder klagen; Vind rust in God: - Ras zal de Morgen dágen, Wiens Eeuwge glans de Hemelen doorstraalt!…

Here, zonder handen zonder stem Snij de lichtlans van zijn voorhoofd En vang hem in uw stalen klem Voor de wereld hem de glans ontrooft, Lok hem langs de stapsteen sterven, Niet als anderen domweg gedoofd Maar rein, vrij van bederven Langs de kruisweg waar hij in gelooft. ------------------------------------ uit: 'Junkieverdriet…

Zo mijne liefde; schoon ge in lied bij lied Haar lichten schemer telkens blinken ziet, Als 't gouden schijnsel in de blauwe golven; Vrees niets, de glans wordt nimmer uitgeblust, De schat verdwijnt niet, die in 't harte rust, Maar blijft er, rijk en kostbaar, diep bedolven.…

Het geeft de zon haar glans. Bevroren landschap. Wispelturig vliegen de vogels heen en weer. Stilte in de vroege morgen geeft de opwarmende zon zijn impuls over het fraaie winterse weer.…

Het voorjaar geeft steeds, meer kriebels en glans. De zon krachtig opzienbarend. Fraai geef zij ons het licht wat wij nodig hebben. Vogels hoor je zachtjes fluiten Langzaam nemen we afscheid van de winter Het voorjaar…. een openbaring.…

in glans van kaarslicht schuilt kunst van het verdragen en verwondering…

Schelpen bedekken het zand laten een gevoelige inhoud weg door vervlogen dagen ongelijk de ondergaande zon verschijnt na tijd een verharding bij ‘t almaar opnieuw beginnen, met zacht licht weet zij wél het diep verlangen te raken haar glans te bewaren de buitenkant vervormd opvallend zacht kunnen zien, maakt week van binnen.…

roestverkleuringen de weggevreten glans sterft aangetaste hoop…

Zonlicht weerspiegelt een hartstochtelijk verhaal met glans op de huid.…

Een vuurdoorn vol zon: o, die glans van robijnen! Onovertroffen...…

Dichterbij de glans wijst het kaarslicht mij de weg naar een nieuw leven…

Staren over de zee naar eb en vloed, die net als ons samenzijn hetzelfde doet, ondanks open armen krijgt zout en zand geen kans, ondanks gesloten ogen verliest de zee zijn glans, als achter het masker van geluk de zee zijn glans verliest, drijft het masker naar degene die het laatst kiest...…

in de gouden glans van regendruppels weet het fluisteren van de wind elk verhaal van “leven”…

de tedere glans van 't intens groen fluweel maakt herfst aanvaardbaar…