Alle inzendingen over golfjes

Zittend aan de waterkant, komt een schip voorbij de kapitein ziet me zitten, zwaait naar mij, ik zwaai terug. De schuit gaat verder golven makend, tot de oever ze komen mijn kant op en ik bedenk: zoveel golven, als mijn tranen ooit vergoten, terwijl men zegt: elke dag: een geschenk?…

Op je zachte donkerblauwe golfjes vaar ik blindelings met je mee tot dat de dag ons vergoudt.…

pijn Kabbelende golfjes Ze zijn eventjes speciaal Voor jou en mij Weldra zullen het weer Gewone golven zijn…

ik heb het licht ontleed tot in de kleinste deeltjes uit de ontdekking die ik deed bleken de deeltjes ook golfjes bond gekleurde golfjes tot een grote witte streng reeg deeltjes tot een snaar die lichtend wit tot kleuren trilde gelukkig hebben snaar en streng dezelfde bron zij stralen al eonen lang uit onze zon…

zij wachten op het wad tot de golfjes zijn uitgepakt…

waar deeltjes botsen in het cyclotron ontstaan weer nieuwe energieën waarvan de massa’s om en om althans naar oordeel van de wijzen in deeltjes of golfjes verblijven zouden dan de golfjes in hun langgerekt verschijnen de snelheid van het licht iets overschrijden de snaartheorie gaat in dit spel heel hoge ogen gooien alleen…

Je was met mij aan zee Het kabbelen van golfjes als knabbelen aan je voeten Met mij was je mee..... in een sfeer van niet-moeten Ik zag zoveel meer dan het bloot van je voeten.…

Op het Deense meer zwemmen eenden deinend voort, vloeiend op de maat van Andersens vertelling "Het lelijke eendje."…

zag ze verschijnen de deeltjes die golfjes worden in het grootste versnellen van ooit hoorde de opmaat van snaartheorie luisterde naar de muziek die ooit ons heelal zal verblijden waar blijft het genie die dat orkest zal dirigeren die weet hoe golfje en deeltje in akkoord kunnen vibreren om onze heelalmuziek te genereren…

het genie is niet gek bouwt kastelen van stenen die ooit zijn gelegd gebakken van lucht in de heersende wind gedroogd in het sterven van testamenten die censuur nooit zijn ontvlucht kom maar mijn deeltjes zo breekbaar en fotogeniek ik golf weer de pijn schreeuw de muziek van nog steeds niet begrepen te zijn…

dit is de oever van het heden schalkse golfjes wiegen kopjes heel tevreden er schijnt geen andere zon dan aangenaam alles eetbaar, louter lekker er is geen afstand er is hier en nu dichterbij dan ooit…

ik zag de zon boven de plas in zijn gerimpelde weerkaatsing klonk stralend jouw lach de zilveren golfjes gekuifd door de wind liepen zacht dood in het donker van borders die groen overhuifden om hun verdwijnen te verfijnen in de rust van het land een schitterend plaatje waarin onze blikken zeilden over het water naar een verre…

Maar even laten scheen de maan weer prachtig over de duizenden goudkleurige zachtjes pratende golfjes. Met veel zoet ging ik die avond slapen op mijn zingend goudkleurig slaapkussen.…

stralend kwam het vuurwerk van de zomer de kinderen tegemoet hun ogen spiegelden de kleuren die zij al eens hadden ontmoet een lieve verre herinnering met de onbekende koude en grote blauwe zee in golfjes wit die maakten dat het strand draaide je kon het aaien zonder gezicht zij hebben geluiden van het slissende water…

Het licht op de Kolk wiegt langzaam naar rechts op golfjes van wind over water. Er hangt wel een wolk maar toch zie ik slechts dat wandelend licht steeds wat verder en later.…

De golfjes bijna tot bedaren alleen geluid van water,wind en rillend zeil.…

time’ van Enya, het haar quasi omsloeg blote voeten stempelde, lachte golfjes van geluk zijn het nog trillende lippen en rondzingende préludes, flarden omhelzende rijkdom verstopt achter luiken haar kussen onder mijn armen…

ik ken nog het gevoel van golfjes op de zeebodem klei tussen mijn tenen waad door kreken zoek naar kwelders na de doorbraak met de brakke handen open, zodat ik vangen kan zie de stormvogel hij wenkt…

De wind waait golfjes, kleine rijen rimpeltjes aan het oppervlak. Ik peddel wat rond, vrij en onbekommerd, kom helemaal tot rust.…

De golfjes vervormen mijn gezicht. Ik zie dat de rimpels boven mijn ogen worden meegenomen in het water tot over de horizon. Ze worden gedragen in deze glimlach van God.…

De zee telt oneindig Veel golfjes waarin mijn Spaarzame woorden vervagen, Hun vorm verliezen Even goed als Hun betekenis - Waarna ze alleen nog Gedachten zijn die Oneindig ver worden Meegevoerd tot aan De verste horizon…

Het is net als met de oceaan, de golfjes op het strand, spelen met je voeten, die zie je nog wel gaan, maar die immense sloot, tot aan een volgend land toe, dat zie ik niet, dus van hier naar daar, is klip en klaar, een ondoenlijke zaak!…

je fluistert en toch rimpelen je woorden de meren van gevoel geen duik in het diepe met opspattende emoties maar kabbelende golfjes weerstand van binnenuit met lichte tegenwind hernemen spiegels hun egale glans je woorden drijven zonder lading nu langzaam naar de overkant…

Vanochtend heb ik de zon op een stokje gestoken mijn arm steekt omhoog uit de zee ik houd het molentje stevig vast golfjes omspoelen mijn slapend gezicht de maan ligt op het strand te baden in de zon die op zijn houten been aan de horizon staat…

daar blaast de wind over het water creëert een wirwar aan golfjes hier bijten woorden zich vast aan het papier vermengt inkt zich met zilte tranen eens barst de poëzie los als een bevrijdende regen om te verstillen in stille woorden ingetogen, bijna wit…

De zee (b)ruist van vreugde de branding lacht haar tanden bloot golven tikken speels haar billen Ze huilt golfjes in de lucht een traan tikt het zand mama haar hand ze is af De wind roert haar in de soep alsof ze haar wil afkoelen de blaaskaak…

Hoe kleine digitale enen en nullen de lucht met zonneschijn kunnen vullen Werkelijk wonderbaarlijk Hoe aaneengeregen kleine lettertjes kunnen laten verlangen naar een kus Werkelijk wonderbaarlijk Hoe sarcasme en teleurstelling verward kunnen worden door woordenspeling Werkelijk wonderbaarlijk Hoe kleine golfjes door de atmosfeer kunnen…

ik zag in de spiegel van je ogen het gladde verdwijnen en golfjes verschijnen nog kreeg ik de wind niet pal van voren maar in het wakkerend geweld werd storm geboren wij deden water in de krachtige wijn hebben de golven bezworen geen zee gaat ons te hoog maar ruzie kan ons niet meer bekoren…

stil legde zij zich neer ze krulde niet meer na een golvend leven van geven en nemen nog schuimde zij de oogst van alle bezigheden maar dat is verleden tijd het wit is weg nu spiegelt ze zon in rimpelloos weerkaatsen pas als er kinderen komen zullen zij weer golfjes maken…

je zwaaide witte handen wierp me een rode glimlach toe uit je gebruind gezicht in je ogen danste zomerblauw een warme zon en in je haar nestelde wind een lentekind de branding kabbelde als toen sloeg in groene golfjes over spatte op het strand wit schuim nog op je hand…