Alle inzendingen over golven

in het griekse blauw brak ik je glimlach mijn ogen hongerden te veel naar jou we aten zon en dronken wolken je voeten zongen zee in sprongen over golven de avond viel in sluiers zoet van nacht de warmte gonsde leven in zweet herwon de liefde kracht ik keek je aan en zag de maan verdrinken de wind streelde je borsten in het zilver…

Als dan de zon zijn laatste stralen straalt je in elkaars ogen in de gloed verdwaalt, en de zon geluidloos in de golven verzinkt hoor je hoe in jullie harten de liefde klinkt. En weet je dat nergens op de wereld zo fijn Er een plek is waar je liever zou zijn.…

Ik ben de zee, de oceaan Die surfers meedraagt op zijn golven Vaak raken zij door mij bedolven Onstuimig laat ik hen weer gaan Ik ben de oceaan, de zee Ik trek soms schepen naar beneden Ben doof voor smekende gebeden Heb macht inzake wel en wee.…

De golven slaan genadeloos neer. Hun stemmen gedragen door de wind, die zijn bestemming niet vind. Verbroken is het radiocontakt, de mast gebroken en geknakt. Geweld op zee,een scheepje in nood, zij vechten voor hun dagelijks brood. Mannen die over boord zijn geslagen, vrouwen die zich afvragen, komen ze veilig weer thuis?…

Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms twee golven En de nacht is de oceaan Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms twee stenen En de nacht een woestenij Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms wortels In de nacht vastgebonden Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms zakmessen En de nacht een bliksemflits Twee lichamen tegenover…

Ik stuur duizend schepen naar de zee, klievend door hoge golven, tegen de sterke stroming in, zoekend naar gevleugelde wolken. Ik stuur duizend brieven met ze mee, biddend om een verloren liefde, tussen alle tranen door, hopend op een verlossend woord.…

zelfs na duizend jaar liefde voel ik me bij jou schuchter en verlegen ik heb alle stranden gezien in alle brandingen gezwommen maar telkens zijn jouw golven nieuw voor mij elke nacht is duizend nachten en na elke nacht komt de zon nieuwsgierig en verbaasd hoe ineengestrengeld man en vrouw kunnen zijn onze afgekoelde huid warmt hij vol…

't golven van het koren als een streling aan je hart 't is Gods Geest van boven Wees maar niet verward. Een hand op je schouder Vrienden om je heen God laat even weten Je bent niet meer alleen.…

voor wat komen gaat Maar ik vlei me naast je neer Je handen toveren vonkjes op mijn huid Ik sta volledig onder stroom Je voel me trillen als een blad M`n verlangen wordt steeds meer Ik fluister zachtjes Maak me nu de jouwe Laat ons samen komen Laat ons samen één lichaam zijn Ik voel je kussen op mijn mond Je laat me bijna zweven Golven…

jij hebt dat magische van zwemkampioenen zij klieven door het water dat zich sluit om hun huid met een rust en in ontzag over zoveel mystieke kracht waar zij passeren sluiten golven in verbazing het oppervlak dat alleen nog in diepte verplaatste kolken laat zien waar jij binnenkomt is die bewondering ook te bespeuren in…

De golven van het water zij kwamen dichterbij overspoelden onze voeten van jou en ook van mij. De wind wordt sterker wakkert langzaam aan, we kunnen niet meer verder en blijven even staan. De tranen in je ogen vallen langzaam langs je wang druppelen je kleren binnen want jij, jij bent zo bang.…

Dagen zullen nooit sterren strooien vrieskou zal nooit ijs ontdooien nooit zal water niet vochtig blijken of zal vuur de vlam ontwijken Golven zullen nooit zeeën weren storm zal nooit de wind negeren nooit zal nacht met zonlicht komen of zal neerslag opwaarts stromen Cirkels zullen nooit einden weten een uur zal…

Ik wil je laten deinen op de golven der lust. Als je me liefdevol omarmt, en hartstochtelijk kust. Jij en ik, geboren om te beminnen. Samen zullen we, deze storm overwinnen.…

Huizenhoge golven kwamen Zij namen namen mee Soms hele gezinnen samen Zeeland in de zee Mensen, koeien en honden Zij verdronken op het land Zoveel doden en gewonden In zee, in Zeeland Ook echte helden gingen Zij namen namen mee Zoveel afgrijselijke dingen Zeeland, land van zee Op het verloren land Bij dreigende westenwind Op een…

Daar was ze O zo mooi Haar lokken dansend in de wind Haar ogen loerend naar een prooi Jouw hart gestolen Met haar lippen Zijdezacht en rozenrood Verloren in haar netten Jouw handen op haar lichaam Het stoot ze af… Als golven dansend op de rotsen Je zit vast in het ritme van de zee Je vecht voor vrijheid Maar te laat Je liefde als…

pijnlijk om te lezen de stilte van: het weten scherven in het gras vuistjes, die nooit vergeten hij groet : Gluckauf menige kool gedolven zijn treffende zondagspraatjes als woordenschat op golven een enkeling verward twijfelend aan eigen geest pakkend ook de zinnen over Advent en Het Feest anderen glijden af verliezen hun evenwicht…

een blinde passagier verborgen in het ruim van mijn verlangen ik kies de zee al dromend op de pier en jij het schip met horizon behangen onze ogen spoelen aan in verre landen maar toch gaan we voor anker in onze haven van gevlochten handen waarin de sporen van gemis verzanden één keer nog wil ik in de zee van liefde springen en in de golven…

ik heb eindelijk de muziek ontdekt die jij sprankelt in je lach in een proloog van stille klanken spannen spieren aan onderhuidse emoties golven getijden in komen en weer gaan geen symmetrie maar een natuurlijke mimiek laat zien dat jij geniet geen klaterende geluiden die duiden op extravagant plezier wel een prelude op de…

Ze wiegt haar slanke taille de hoog gedragen hals de golven van haar heupen. Manestralen slaan als de bliksem in! DE DANS Hier wiegt de dans. Een regisseur speurt alle zalen af op zoek naar haar. (Zoals de schilder almaar zoekt, die éne toets niet vindt) Hier deint ze DE DANS Ik ben de enige die haar nu ziet.…

Op iedere windvlaag zweef ik mee, Een pluizig zaadje, een veer, Ik reis met wolken over zee En ruis in regen neer, Vermeng met golven mijn geluk, Weet niet waarheen ik vaar; En steeds als ik een roos mij pluk Geurt mijne ziel uit haar.…

ik zag je verder lopen dan je passen in het zand hoofd gebogen schouders hangend in een diep verdriet armen zwaaiend in een traag bewegen golven zongen droef hun lied het koude water deed je schrikken jij keek op en zag me bij je staan met tranen in de ogen fluisterde je nee ik zou niet verder gaan hand in hand zijn wij…

het hoge woord is er uit maar ik schrijf haar niet mijn verzen staan volgevreten als een dikke buik dichtgeslibd als een vijver met eendekroos ik laat haar eerst rennen totdat ze zich leeg braakt en wanneer het schuim van overbodige zinnen weggetrokken is een opspattende golven ja dan ja dan zullen mijn weinige gedachten zich…

Hemels deinen op de zon, cimbalen schellen golven. Ik zweef, los in de benen mijn voeten flappen het roer. Nu duik ik, ben walvis stroomlijn, zwiep in zee.…

eenzaam eb wilde keren in zachte lijnen ik sprong opzij voor de einder en neerstortende schelpjes om de uitgerolde waarheid te kunnen zien de zee veranderde in een dampende straat waar herfst stil stond, leeg in de richting van de wind en net toen ik de weg overstak reed een bus voorbij het kind vooraan, omsloten door golven…

ruw, zoals de zee zwalkt over aarde, sluit ik mijn ogen op de einder, voel hoe duinen zich smal vouwen rond voetstappen waar dunner wordende dromen kijken in het aangezicht van leegte het schreien verbergen achter de ranke boog van rietlicht hoe kan je zeggen wanneer golven zich stil leggen op mijn adem dat je me niet loslaat…

Kippen zonder koppen Narazend kallend Verstoren de ritmiek Van de grijze massa Wegdobberend op lauwe golven Met hersens besmeurd Wordt de grijze massa Geelgroen in ontbinding Bloederig fladderend Breken vervallen woorden Een stabiele geest Ooit gelukkig geweest Koppen zoeken hun kippen Vreemde vogels helpen Met kwakkende penselen…

Kalm en diep als de oceaan lacht zij in de golven, waar schoonheid geboren wordt in de ruisende klanken van haar gelaat. O vrouw van mijn dromen, zo wondermooi gemarmerd Geef me de zachte huid van je vingers, de dans van je magische leden. Zwerf eeuwig met mij door droefheidsloze landen onder een gulden zon…

Mijn vingers sluiten zich de tijd die ik nog heb ebt stil zie, golven wiegen langs geluwde wind bevlogen woorden in jouw handen ik zie je lippen smelten in een lach hoor, het timbre van mijn bloed als volle halmen op de akkers zonder barsten buigen voor de storm geef me vrijheid om te zwijgen laat gebroken dromen zijn, vannacht vergeet…

Mijn hersengolven patronen geweven door het geweten ze dansen als doffe geluiden die breken op eenzame boeien drijvend naar de uitgestrektheid de kust ver achter zich verlaten enkel het wegsterven van vuurtorens nog net in zicht maar onbereikbaar patronen golven in mijn hoofd kom nader tot het baken droog de tranenvloed van wanhoop zet…

blijft voor 't water zout lopen de tranen terug met eb teleurgesteld en moe ik kan er niets aan doen maar met de vloed komt het toch weer naar je toe doodsverachtend is het hopen dat poogt de haven in te lopen van jouw onbegrip ik wil jouw polders niet bezetten alleen maar stromen door de aderen van jouw land en daarom stuur ik nieuwe golven…