Alle inzendingen over golven

Ze draagt een maand met verdriet op het strand ontfermen golven zich over de broze lijnen van de vloed en uit de diepten van de eenzaamheid, het leven bedolven in onuitputtelijkheid.…

Dan laat zij de foto zien, golven grijzig wit tonen ons een stippellijn, contouren van het kindje klein, het hartje is een stip, in mij springt het open wat ik nu al voor dit jonge leven voel, stil ontluikt een omahart, liefde overspoelt.…

hoe water mijn woorden noemt herhaalt, herinnert, wast mijn woorden, golven, dingen simpel rollend water, voortdurend zonder geheugen het verleden eender in toekomst een begin van misschien einde van steen gehard door vluchtig denken ergens wel, sluimert zeurpijn in doolzeeën strandt met zandig tij, ginds schootmosselen, zandplaten…

Strooi de as van sneeuwvlokken uit mijn winterhart als ik naar onbekende tijden reis, bedek de sporen van de golven van een gekortwiekte oceaan die mij ontwaken laat voordat zij op de kust van het heengaan slaan, en mijzelf voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat…

Op de klanken van een eeuwenoude sonate je laten terugvoeren doorheen de tijd vanaf je ontstaan naar het nu als de golven van een zee in rust meedeinend je adem berustend in al wat het ondergaat op welk kruispunt nam je ooit de verkeerde afslag onwetend van dat doolhof van wegen welk zwaard nam je niet ter hand om neer te slaan wat…

schuimkoppen vormen zich op grauwe golven witte zeil bolt in de krachtige noordenwind hun fokkenist wordt telken male onder opspattend boegwater bedolven schuin hangt de zeilboot in een poging snelheid aan de wind te maken mast en stagen hoor je knerpen en kraken onverstoorbaar vaart de bemanning door bij 't starteiland gaan ze rap door…

randen hard en scherp als hij staat met witte beentjes op Springblok 2 Haar kind zo moedig en vol vuur trekt de voorgeschreven banen Eén voor één klauwt hij ze weg Zijn nog zieke adem breekbaar Het water in haar ogen zout en traag Als lekt in haar de zee Bijtend en oneindig Verdrinkt zij aan de waterkant Voorbij de vrijheid van de golven…

zal hun ark de golven weerstaan?…

Kwetsbaar meisje Speel op het veld Voel de omarming Pak toch die hand Veeg het zand uit je haar Voel de wind op je huid Proef het zilte van de zee Hoor het ruisen van de golven Kwetsbaar meisje Laat je masker vallen Voel je naaste Pak toch die hand Zie het zonlicht stralen Luister met je hart Loop oneindig ver En duik in de diepte…

Het noodlot reeds beklonken de bemanning telkens dronken de kapitein verlaat de kroeg een oceaan ligt voor de boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de…

Halverwege het strand onder De wijde hemel blijft zij staan En peinst als uit marmer Gehouwen naar het water Alleen de maan zwemt nog In rollende golven: verstomd In haar vertrouwen wie zal om pijn In borst van een dichter rouwen Waar golft het graan en kraait de haan Kukelt een hemelse vonk in de harten Boven dat wat verlaagt opgejut…

Ze is zo vrees'lijk overstuur, loopt met d'r hoofd nog net niet- tegen de muur, maar de wanhoop overspoeld haar met grote golven, ze huilt.…

Maandenlang hield de liefde stand gevochten tegen het water samen een dijk stonden ooit hand in hand Maar de liefde bleef een strijd de golven sloegen op je in langzaam ging je gebukt langzaam raakte je hem kwijt En op een dag liet je hem gaan geen hoop meer voor de toekomst geen vertrouwen meer in deze liefde liet hij je in…

De ziekte van jouw vader schilderde heimwee aan zee papieren schepen op golven van een onzichtbare wereld de aftakeling, zijn dementie het verliezen van zijn geest toen de planeet verkoos te zwijgen, ademde jij onzekerheid, zocht naar veiligheid, maar de dichtgetimmerde waarheid had geen spijkers op laag water, slechts onbeminde…

Golven rollen af en aan. Wolken drijven spontaan, gedreven door de wind. En wij mensen? Kunnen wij stromen zoals water stroomt? Ons bloed. Kunnen wij leven van de vrije wind? Onze adem. Is het mogelijk om ons verzet te staken? Is het mogelijk om eens niet ons best te doen? Kunnen wij onze plannen zomaar laten varen?…

Het stormt voor de kust van Oostende de stroming die op golven jaagt het zand dat zich perst door de gaten kieren van de oude, trotse huizen op het strand geen volwassen mens twee kinderen slechts met hond hun jassen hoog boven zich geheven handen gehaakt in hun jaspanden zij zeilen voor de wind, staan stil onmogelijk schuins uit het lood…

ik weet mijn stenen bruiden koketterend met basalt de lustigste van allen is vastgezet in warm asfalt ze lokken zee in eb nog heel verlegen golven samen nieuw gebied dat met vloed meer kansen biedt daar ruist de branding weer het nieuwe lied van komen en van gaan onder springtij bij een volle maan uitgeteld na lange uren spat…

Soms is er een moment van kalmte, rust Soms is er een moment van spanning, druk Verstand slaat op tilt en gevoel overheerst Of gevoel wordt beheerst en verstand regeert Overhoop met de een en rust met de ander Harmonie is verdwenen en beheersing is een rariteit Cirkels tollen en golven deinen Dieper in de confusie duiken Tot overhoop…

golven eten zeeën vreten oceanen huilen om buien in wolken te kussen ik ga met je mee in een pogen de elementen te sussen met regen te druilen sneeuw te trotseren vorst de rug toe te keren met winden te waaien hard en met vlagen in jachten en jagen dollen en tollen blaadjes op straatjes wou dat ik God was niet zo kapot…

regenboog beklimmen kleur bekennen halverwege achter je slechts branderijen het klamme novembergrijs hangt zwijgend om je heen een vogel probeert z'n zang maar verzandt in fluisterijen twijfel belaagt het evenwicht dat al vervaarlijk wankelt daar donkert het grijs alweer de dag vervolgt in somberijen het willoos lijf volgt traag de golven…

hier eindigt het land en groeit het water als een vrije gedachte van een zomerkind wie zwijgt legt goud in de mond een schrijver haalt zilver maar over de golven loopt Hij die ik ken, zo lang ken geoefend door eeuwen houd ik Hem te vriend een verdoolde jogger rent zich de dood op de hielen hij bidt om winst om knarsloze…

ik dronk muziek weemoed nam me mee naar oorden waar tranen en verdriet geboren worden ik liet me drijven op golven nostalgie met spijt van dingen die verloren gingen in een vergeten melodie in cirkels donker drijven zilveren tonen trompetten schetteren het koper rood, ritme baart zijn eigen klonen violen strijken lichte kleuren…

ik heb genoten van je liefde en je lijf met als bewijs de stappen in het zand de sporen op het strand waar we op golven joegen en ze oversloegen in het wit van schuim ik zag luchten in je ogen zon op je gezicht we lachten samen branding je kuste me in winters licht ik spatte zee en likte zacht het zoute water van…

golven van zwaartekracht Aarde passerend, ijl en pulserend in de atmosfeer zonder vorm zonder inhoud, luchtrimpelingen komend en gaand in de ruimtetijd...…

Mijn godin werd uit de golven gedolven, in aarde geworteld. Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen langs de sterren, licht kust de verten.…

wild de passagiers tot paniek gruwend met de dan dagende werkelijkheid dat er geen morgen meer zal zijn het laatste gebed werd gebeden onder een stortvloed van tranen als de vrije val zich verder versneld tot de dood hen dan verbrokkelde dat alles verslindend verdrinkt zo ons vertrouwen gevende vreugde in een zee van listige sluwe golven…

Op het strand duwen we ons door de wind naar het licht toe Er is geen tunnel of heilige poort Om op adem te komen draaien we ons om en rusten uit, de wind gaat heel de wereld over, en wij waaien even mee met de meeuwen en stromen even samen met de golven uit over het blinkende zand Het luchtruim is ons te groot schuin voorover hangen…

Er ligt een eindeloos landschap tussen jouw lucide droomwereld en haar machtige serene werkelijkheid de donkere nacht maakt harde muren een vreemde wereld zonder deuren van waarheid, stilte kent langdurige minuten in eenzaamheid, jij gelooft niet dat de rivier een moeder is, de boom een dochter van de zon de golven van de zee geen…

Hun sleepbenen reiken naar achteren, langer en dunner Hun schouders zakken steeds schuiner naar voren Ze vallen, de hoge pijphoeden kruipen vooruit met armen zwaaiend en maaiend door slap wordend zand dat vermoddert tot water Spartelend maken ze steeds kleinere kringen Een gladde waterhuid omsluit hen en kuilt in, wist alles uit in golven…

een handvol zand een strand met dromen ik tel de korrels hoor de golven komen ze schitteren de zon in kleur, de zilte geur waarvan ik nu, voor altijd afscheid zal gaan nemen ik zie je lach, het liefste dat de wereld bracht ik voel je handen strelen vingers die me nooit vervelen die altijd praten met mijn huid, passie ver vooruit…