Alle inzendingen over grenzen

Ook jouw tastzin kent hier in geen grenzen; slechts de openheid van een vrijmoedig hart.…

Nog even en woedende golven razen over de verhitte aarde, vervagen grenzen en de mens, de mens een vraag. Dit is een oproep aan de mens laat ons niet sterven, laat je kind geen dode zeeën erven, er is geen weg terug.…

Af en toe kom ik het verleden tegen zoals op die zonnige winterdag liep ik voor mijn lange schaduw uit heb voorzichtig oude grenzen verschoven naar nieuwe dagen, mijn leven is niet af wil gegeven tijd op vleugels dragen ben nog niet klaar voor het gedolven graf in die schaduw laat ik weemoed los zoek beschutting tussen stilgevallen lucht…

In 't maanlicht licht een boot op in het schuim der golven donkere schimmen angstige migranten uit handen van de smokkelaars hun leven op het spel drijvend boven 't peilloos diep der Middellandse Zee "Rustig blijven," klinkt het, "wij zijn hier om u te helpen wij brengen jullie safe and sound aan land..." ...liet toen in het…

levend in vrede ben ik -voortdurend- in oorlog met mezelf levend in vrijheid zie ik -steeds- jouw gevangen zijn mijn helpende hand reikt niet verder dan vrede hebben met jou in gedachten houden ik verzet me -ongewild- tegen elke overheersing die mij in alle vrijheid wordt opgelegd verleg mijn grenzen niet in mijn, maar in jouw…

elke dag sterf je nog steeds in mijn bijzijn, in elke stilte maak ik ruimte voor jouw herinnering, ik ben je verloren ik glijd af in een leegte en dreig te stikken in dat onbestemde, lege gevoel, een gemis, dat ik niet kan doorbreken, een schreeuw, die de stilte niet kan verwoorden je dood is in mijn leven verweven, ik moet mijn eigen grenzen…

Ik word onuitstaanbaar, kan mijn eigen grenzen niet meer vinden. Leef in mijn eigen wereld, en kan mijn vriend niet meer beminden. Het liefst wil ik slapen, en soms voor altijd. Maar soms denk ik nog eens, misschien krijg ik dan spijt. Ik voel de wanhoop nabij, het laastste restje hoop zakt weg.…

verleden bracht weerkaats het geluid van gebroken en verloren Langs de regels wandelen mijn gedachten te vaak stokt deze trage gang daar was het duister en wat was ik toch bang lees niets van schoonheid of een blij verwachten Ik zie dat mijn vingers de dans weer ontdekken langs lijnen van nu op het wit van de lach op het toneel zonder grenzen…

Opdat uw liefde daar weder wone, Opdat uw liefde ons weer genas - Liefde bove' onze ijdele wensen, Liefde over alle ijdele grenzen, Liefde alleen, van mens tot mensen, Die eindelijk leerden wat liefde was!…

zowel links en rechts de beweging wordt geoefend alsof het een danspaar betreft op het gladde, harde ijs de lichtste het verste wordt gegooid vaak ook de kleinste is een moment een zwaluw met een gevorkte staart wegdraaiend het ijs de schok bij het landen absorbeert in het veerkrachtig lijf hoe harder geduwd straks explosief de grenzen…

Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten proberen te bewegen, met moeite je die ruimte gevend waar je om vraagt, want… waar eindigt die?…

draalt niet in haar zinnelijke vlucht, deelt met iedereen haar serene vrucht, in elke wenteling, wordt de aardse tucht vermeden, draait bomen, groene heesters uit de grond, baart geurende bloemen uit haar mond, als voorspel op een mondiaal gerucht, wat steeds zal gisten, in vele onbegrepen twisten, de dans zal sterven, aan door mens gemaakte grenzen…

versmald en turend raken je ogen de oever die de vergetelheid omheinen en jij naar ‘t einde staart waar de zon herleeft in haar compassie, doch het late maanlicht schrobt de nacht voor zich uit en stapelt hoop op afvalbergen woordenhoog jij lijnde de grenzen op je kaart en scheurde de evenaar in twee, jij kan niet houden van een wereld waar…

In goede en in slechte tijden Zo is de natuur Ik de baas, jij een fractuur Kom zo erg is het niet De liefde kent haar grenzen ook de derde keer dit jaar Karma, wat een woord durf ik dat te doen?…

op de zuiderstrook der lage landen langs de zee De zee was niet ons goed al schuren hare zoute waatren zuiver ons strand van bitterheid Soms is een plant ons goed nog en dieren Ik meen daarmee buiten de paarden schepershonden van Mechelen of Groenendaal die na de schilders de roem van Vlaanderen over de grenzen…

Woordenzon in mij, poëzie waarin de kleur veranderd, verankerd lief en leed tot een homogeen verhaal, verslaat vergetelheid tot over de grenzen van moraal of een ander woord gebruikt als de toekomst zich ontsluit, geweven melodie, compositie van de stilte, boreling van het zwijgen waarin ik zoveel meer te zeggen had.…

Gevlucht, zomaar een mens, die opnieuw zijn grenzen trekt waarvan hij is verdreven, z’n heil en haard over hem zijn uitgestort, de ideologie vermijdt die hem reeds de rug heeft toegekeerd, niet te geraken waarna hij heeft gestreefd.…

Helaas bepalen andere dat ik je nu niet mag zien, maar liefde kent geen grenzen. In gedachte ben je nog steeds bij me. Hoor ik nog steeds je stem. Dat ene zinnetje... Oma spelen? Ooit hoop ik dat ik je weer in mijn armen mag sluiten. Je lekker mag knuffelen. Weer dat ene zinnetje mag horen Oma spelen?…

De diepste schoonheid die ze met mij deelt trooster om getroost te worden, verlegger van grenzen in eigenzinnigheid een verstilde temperament zonder rivaliteit, met de fijnste pigmenten die zij uit de hemel steelt.…

We halen Ciske lekker uit de kast hij wil vast wel en sturen we hem op en doen we gewoon of we gek zijn bestaande regels binnen de grenzen op een schreeuwerige melodie onze Vlamingen zeggen toch niks we passen gewoon effies de titel aan iets dat internationaler in de oren klinkt alles mag want winnen doen we toch niet onze wet…

Ik zag beelden die reikten over grenzen van de tijd. Ik zag beelden van een toekomst waarvan we allemaal dromen. Ik sluit ze in mijn hart en voel mij de koning te rijk.…

Achter de grenzen van dit visioen, zien wij de zuigeling met een adder spelen, de wolf zijn voedsel met de schapen delen, en niemand die hen enig kwaad zal doen. Zo dromen wij onszelf naar vrede toe, naar niet meer bang zijn, niet meer hoeven huilen, nooit meer voor razzia’s, voor bommen schuilen – O God, wij willen wel, maar toon ons hoe!…

Reactionair en productief tot de grenzen van de dood verdwijnen, verlost van ouderdom en angst, mensen herboren in vervoering.…

Oranjeboomstraat in Rotterdam-Zuid met zijn eindeloze promoties en die eeuwig toegezegde bontjas voor zijn vrouw Ik reken maar eens af met 'Toen' heb zelf geen vrouw en heb uiteindelijk mogen leren, het werd mij gegund, christenen noemen het 'genade' dat "Je pas echt promotie maakt, als het je persoonlijk leven betreft; als je over de grenzen…

kon ik mezelf maar bevolken zonder mensen of adem te verliezen in een tekstloos rondeel kon ik maar ontwaken zonder grenzen daarvoor hebben alle dagen woorden teveel het lijkt dat de overvloed die ik ooit bezat al lang is vervlogen met alle winden mee de wind opent deuren naar het zwarte gat dat verschijnt aan ons geestesoog gedwee aan de…

nog meer naar het trager zingen van het eigen hart het is meer de ruis van buiten waarvoor de oorschelp zich sluit het volle verstand lijkt in te krimpen - dat is schijn - ; de omgeving verliest haar kracht alsof men praat zonder woorden verlies vangt stilaan te stollen verandert van kleur het is het onreine beschimpen, en heft grenzen…

De grenzen tussen grond en lucht verdwijnen In duisternis, totdat opeens een fel Licht mijn ogen bijt. Een stem zegt “schiet!”. En dan “nee laat maar lopen, ‘t is hem niet.”…

Historie vindt hier nieuwe waarden; behoudt principes binnen de grenzen van een modern vertoon. Amsterdam, die gouden eeuw gekernde moderniteit; die vrijheid en vrede zoekt voor ieder mens binnen zijn eigen tijd.…

vluchtelingen die behoefte voelen zich te laten troosten afkomstig uit een land dat door oorlogen wordt verscheurd doch religie en politiek kennen geen mededogen slechts het doel heiligt alle middelen waardoor het volk keer op keer wordt bedrogen onze afkeer voor deze mentaliteit wordt langzaam omgebogen door de stromen vreemdelingen die onze grenzen…

Maar wendde bij de grenzen van zijn reis in tijd en keerde weder naar 't licht wat het omsloot als lang verwachte deelgenoot en werd tot licht, wat zeven kleuren bood. Zijn reis in tijd kreeg een gezicht,-en heeft als kroon terwijl u 't leest, uw stemklank aangenomen...…