Alle inzendingen over hartenklop

Het sluipt naderbij, ik leef maar door, wacht af, wat komt, wat nader kruipt grijpt me naar de keel,waarmee de hartenklop verstomd. De slimme dood in eindigheid vermomd, komt altijd na het dagelijkse brood, groeit liefde aan tot aangename kost.…

terwijl de winter koud de temperatuur vriest doorwaait ijzige wind het grijzend haar onstuimig zelfverzekerd stuwt zijn ijzeren wil als in jonger jaren zijn benen in vooruit zijn passen verend vreten het asfalt tegelijk met meters het einder dichterbij met bonkende hartenklop rennen zich zijn spieren langs ruiend het applaus naar…

Met iedere hartenklop, voel je, hoe de tijd verglijdt. Soms moet je door je hart heen, om verder te kunnen met je leven. Je hoort soms woorden over eeuwigheid… Ze klinken als een zekerheid. Ze geven hoop en troost. Vervullen je hart met nieuwe vrolijkheid.…

zacht warm en opwindend speelde je huid mij de hartenklop toe reageerden de lief blonde haartjes van je arm oprichtend strak zo af en toe wat van die hinten dat emoties nog bij de pinken zijn in het lief senso motorisch geven en nemen van genegenheid wij cirkelen wederzijds in de kleinste radialen van verbondenheid…

een nacht vol rust wakend door een kleine ziel die stilletjes haar liefde aan jouw oude handen gaf een nacht in pijn wakend door mijn eigen hand en boven alles, op jouw hoofd de ander hield je vast de nacht ontlast met jouw blik gericht naar haar jouw liefste uren lang haar naam en ogen in de jouwe dansend op haar hartenklop die stervend…

o, oeverloze dagen zonder warme hartenklop eertijds tevreden kraaiend gezoogd aan jouw borst melk uit de moederspeen getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van vleugels een grenzenloos erbarmen…

Is het mijn hartenklop? De omloop van mijn bloed? De regelmaat van mijn adem? Die vragen komen in mij op. Dit zijn slechts de instrumenten, die voor het leven nodig zijn. Hoe komt het dat ik vreugde vind in de schoonheid van een bloem. En blijheid bij het spelen van een kind.…

Het sluipt naderbij, toch leef ik door, ik wacht niet af, wat komt, moet komen wat nader kruipt grijpt me toch wel naar de keel, waarmee de hartenklop verstomd. de verwachte finish als eindigheid vermomd, komt altijd na de zuur verdiende kost van het dagelijkse brood, gebakken met de liefde als verteerbare kost.…

Ach die tijd, onze tijd van onder- en overgang, scheidt de dag de sneeuw die we vertrapten, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, die in elke seconde start en eindigen kan, in de avond ligt de overvloed met bevroren plaveisels ingelegd en in de ijspaleizen waarin we rouwden…

overvallen door herinneringen kijkend uit het venster waar wacht ze op…… de belofte om op een dag te komen van hem die klinkt na in haar hartenklop zo lang geloofde ze het droomde ze het maar nu de zomer overging in het herfsten van de dagen bladeren vallen gaan weet ze dat die droom een sprookje was samen er in geloven maakte het…

verlangend staren holle ogen de oertijd in waar monden vertwijfelend murmelen en laten zo het troebele water spreken leg je hoofd neer op het eiland van verbeelding luister naar de hartenklop in mijn boezem en laat je woorden tot leven komen in de glans van het bestaan laat het vuur zwepen over het land giet de bliksem in een ton en laat…

verkaveling strekt zich waterpas tussen zon en aarde Warme stralen doorklieven de atmosfeer tussen Heer en gade boven de breuklijn in een zee van gras Hier ligt het land begraven achtergelaten in een geeuw voorbij eeltige handen Hier hongert de dageraad De tijd spiegelt zijn wezen in al het levende De tijd is als een Goddelijke hartenklop…

Ach deze tijd, onze tijd van neergang en overgang, scheidt de vroege dauw van de schaduw die we nu vertrappen, morgens opgestart in de late middag al verdampt, zich vast klampt in het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, en iedere seconde tart en eindigt ligt de nacht van overmacht een nieuw stelsel als vulsel in…

Ach die tijd, onze tijd van ondergang en overgang, scheidt de dag de dauw die we vertrapten, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, wat in elke seconde start en eindigen kan, in de avond ligt de overvloed met ivoren plaveisels ingelegd en in de kristallen nesten waarin we rouwden…

Je slaat je hartenklop als vrolijke fonteinen sinds de val zijn einde brak Ik omgeef je met een aura van warme licht wat schijnt in toverogen die verblijden Dan leg ik jouw hand op mijn boezem in een roes van openlijk en vrijelijk de zinnen strelen wanneer we de liefde met tomeloze energie bespelen We kijken elkaar de kunst af van…

de diepzee van haar verleden Haar huid ligt gevroren, bedekt onder een zware adem van ijs Ze slaapt haar roes uit in een bed van kristallen dekens Hij spreidt zijn zonlicht van tedere vlammen en wil haar bevrijden uit de armen van de onmacht die als gletsjers geklonken zijn aan haar diep verdriet Wat hij ziet is haar kwetsbare hartenklop…

lift De vrouw van Mao liet zeer vastberaden Haar kind, verwekt tijdens de lange reis Geboren worden maar nam het niet mee De hogere rangen werden steeds gedragen En zagen niet de engerd met de zeis Die meeliep tijdens deze odyssee Miljoenen levens wist hij weg te vagen Ook tijd van Grote Roergangers raakt op Niemand ontloopt de laatste hartenklop…

Ik schoof de grendels dicht, in mijn meervoudige kamers van het hart, ooit bloeiden er rozen door de tijd en ervaring gehard, voor elke kamerdeur lag de keus van een regenboog of doornenkrans in dromen, er drupten tranen uit elke ruimte die ik binnentrad waar ik schaduw niet van licht kon , scheiden van een onregelmatige hartenklop…

aan de weelderige pracht die liefdevol in armen ligt van trots en blij de ouders die de snaren van passie zo vreugdevol bespeelden uit puur genot vormden zij diep en magisch jouw leven dat zij met glimlach wiegen terwijl hun vingers dansen over jouw roze wangetjes als spelen zij zacht gitaar in akkoorden verdrinkend resoneert jouw hartenklop…

vluchtte met lege handen liet jou de volledige duisternis jij bleef tussen planken ingebed voor altijd eenzaam in het reeds aanwezige aroma van rotting een prooi voor het verterend vuur hemelschreeuwend naar licht dat nooit die vernietigende kracht bezat om in jouw sterfkamer door te dringen geen zucht van levende onrust niet eens één hartenklop…

Daar waar zij legenden lazen met een hartenklop van goud verscheen zij op haar langste dagen aan de luchten -stervenskoud Verkondig nooit van haar verhalen het is de nacht niet toevertrouwd Zij is al oud -zij danst voor dwazen die zich laven aan het mout en aan hun kinderen vertellen dat wie zwijgt zijn ziel behoudt Zij wacht op woorden…

Jouw borst in mijn hand verbergt niet de hartenklop ’t is een van vol en krachtig pompende liefde als je dichterkruipt tegen mijn lijf, warmtezoekend tegen de herfstwind en regenvlaag aan het slaapkamerraam Knusse knuffelheid zoekt lippen om nog intenser in elkaar te zoeken naar hartstocht… langzaam verwordend in haarwoelend en zwaarademende…

Blue Monday, ‘k voel de tranen in mijn ogen; mijn hartenklop klinkt danig in mineur. ‘k Verzuip welhaast in eigen mededogen, gevangen in een droeve matte sleur. Blue Monday, ‘k voel de tranen in mijn ogen; heel mijn gemoed is verre van Majeur.…

Nu ben ik niets meer en ik los mij op In deze verzen van doorleefde woorden, Wellicht hoort gij daarin mijn hartenklop, En wordt bekoord door wat eens mij bekoorde.…

Voor jou dans ik de regenboog en treed de hemel zachtjes binnen golft de liefde hoog bevrijdt jouw zoete lachjes Van zeemeermin en zonnegod droomt in de knop der minne een hartenklop haar bloesem bloot zeer wulps in den beginne Was Eva Adams rechterhand verbannen ver van schoonheid regelrecht naar niemandsland waar niets nog op een god…

En innerlijker naar de drift te horen van de verborgen donkre hartenklop, de wortelstok des levens; wat look op en wat werd in de arbeidsnacht geboren?…

je mee en laat je gaan straal zo masculien de liefde op mijn huid maak van mij jouw Zonnebruid Maar als mijn lokroep aan jouw naaktheid raakt de Dageraad de droom ontwaakt wordt jouw naam slechts tot een echo En als ik je smachtend zoek in de streling van wat was vind ik slechts mijn huid zo koud sterft het lover in de knop ebt mijn hartenklop…

mompelde ik niet ver van hen liggen ook de jongens en meisjes uit klas 2 A van de Lagere School uit de zwart-witte tijd van petten en strikjes wat een pret hebben ze gehad een generatie lost op in de vergetelheid vervagend als een klassenfoto in een vergeten la daar sta je dan bovenop de omgekeerde piramide van de tijd een onafgebroken hartenklop…