Netgedichten

netgedicht (nr. 58.078):

Tijdgerijpt?

Ach die tijd, onze tijd
van onder- en overgang,
scheidt de dag de sneeuw die
we vertrapten, in de middag al

verdampt, klampt zich aan
het tempo van elke hartenklop
waarin we mochten hopen,
die in elke seconde start en

eindigen kan, in de avond ligt de
overvloed met bevroren plaveisels
ingelegd en in de ijspaleizen waarin
we rouwden in verdwaalde nachten

weer geslecht, resten de morgens
waarin we lachten en steeds hoger
bouwden in het zuurstofvolle bloed
van liefde en erkenning door een

tijdgerijpte navelstreng gevoed.