Alle inzendingen over helend voor lichaam

was je lichaam weer aanwezig…

Kanker is stil huilen om een lichamelijk ongelijke strijd. Kanker is het woord dat aan de ongeneeslijke vermijding in onze spraaktaal lijdt. Kanker is het strijden bij een beperking van de levenstijd. Kanker is de kwade cel die zich met spoed vaak door ons lichaam verspreidt. Kanker is 'houdt moed' bij een innerlijk huilen.…

Slechts een herinnering blijft rusten in mijn ziel het besef van sterven daarvan is jouw lichaam al bewust.…

Voorbij de lust ligt het land van ultieme tederheid, waar zich jouw lichaam tegen het mijne vlijt.…

ik gaf je mijn hart ik gaf je mijn hoofd ik heb je mijn lichaam gegeven maar voor nog geen kwart had ik je beloofd dat jij ook iets kreeg van mijn leven…

Zwanger van emotie Genavelstrengd Door rede Dronken Verdronken ziel Dwaalt Door de diepste dalen Van het lichaam…

Dat ik het, met mijn leven tot hier heb gehaald is bijna ongeloofwaardig toch ben ik met mijn eigen geloof trouw aan mezelf, mijn ziel en lichaam gebleven.…

In winterdagen ademt zachte lucht rondom het koude lichaam een vitrage van warmte als verlichte stofwisseling.…

wij filosoferen dikwijls over het eeuwige leven dit tegen beter weten in omdat we goed beseffen dat het lichaam het niet aan kan…

Betasten angstig het lichaam, buiken, ruggen en benen: nog niets gebeurd. Behoedzaam durven wij ons weer te kleden. Op een avond, vroeger of later, als we ons lichaam zien is het zover: vinnen, water- vingers. De eerste kieuw. -------------------------------------------- uit: 'Herhaalde wandeling', 1977.…

In de zwoele nacht Wil ik van jou zijn Met mijn ogen Verleid ik je Streel ik je Mooie lijf In de zwoele nacht Wil ik van jou zijn Met mijn handen Omarm ik je Leer ik je Het spel der liefde In de zwoele nacht Mag jij van mij zijn Met mijn lichaam Verover ik je Bemin ik je In het vuur van liefde In de zwoele nacht Zijn onze lichamen…

Mijn zintuigen worden speels verwend wanneer je lichaam wordt verkend. Ik hou mijn tempo traag daar waar geur en reuk samensmelten. De kou trekt uit je lichaam weg om warmte liefdevol te ontvangen. Weg glijden alle andere gedachten er is slechts een hier en nu.…

jij hebt mij verlaten verdriet prikt in mijn ogen die alleen nog maar zwart zien ik stort in de afgrond van het randje van jouw hart een eindeloze diepte in met grote snelheid verlaat ik jouw lichaam ik val uit jouw verlangens om plaats te maken voor een ander maar jij verlaat mijn lichaam niet ik houd jou gevangen voor onbepaalde…

Het zijn kilometers als splijtstof van lichaam van geest. Vergeet dan toch de pijn, deze bakoven, van die man met de hamer aan het einde van het latijn Vergeet dat dit lichaam huilt het is maar een lijf dat zijn plek heeft verruild. het zuur zal bedaren. Vergeet het, denk aan de zon, De maan, de aarde.…

Mijn hand verkent je lichaam als een slang. Er is geen appel te bekennen, geen vijgenblad ligt in de weg. Maar bij elke aanraking wijk je van me vandaan, je bent een lichaam van mist.…

er ratelt iets omringd door stilte langzaam verandert lichaam in tijd…

vraag je dat ik dit heb gedaan met tranen in je ogen kijk jij me vragend aan voor mij was het alleen praten iets wat ik met jou niet kan maar het viel bij jou niet in de juiste gaten kreeg er kippenvel van toch zo belangrijk als jouw liefde zijn die woorden nog niet half je kunt het altijd leren er is geen beter helende zalf wat ik voel…

Laten we helende snaren voor elkander zijn! Alsjeblieft, dierbaarste!…

’s haveloos Dit land is ook ons land zingt het volk Voor rijk en arm: vrijheid is niet elitair Voor blauw en rood: verdeling moet solidair Het vrijheidsbeeld hanteert een toorts, geen dolk Grote landen spelen een rauw verkiezingsspel Beschaving is dan slechts sporadisch van tel Nonkel Sam zwelgt in continentale macht Een potentieel aan helende…

nu bij zijn dood zijn leven zijn mooiste momenten mee Ik doe wel mee maar achter elke lach ligt een traan op uitbarsten zoals je kan snikken van de lach barst ik uit in een hevige huilbui waarvan de salvo’s klinken als gelach En als de bittere tranen op zijn geen vocht mijn ogen meer verlaat verlaat ik mij persoonlijk op de mooiste helende…

in de wei de altoos vigerende blaaskakerij het oproer kraait, thans neigt het voorjaar te weeën alterweeïg ligt het zieke najaar doods en verdelgd maar welaan, heugt uw gemoed deins niet voor het ritueel in greppel en sloot kleurde 't water reeds rood thans blinkert een coupe soleil door de gordijnen blakende en zuiver en helend…

Nog steeds timmert Unicef aan de weg om meisjes te redden van hun lot, geboren te zijn in een cultuur die het niet goed vindt dat je als vrouw een seksueel wezen bent. Hun lustknopje wordt weggesneden, met alle gevaren vandien, verschrikkelijke pijn en verminking voor het leven, nooit te kunnen ervaren dat de aardse lust met liefde verbonden…

O vrouw in de vlammende brand van Uw haar, Uw lichaam is zwaar, Uw lichaam is los, als een dauwomhangen druiventros, Uw lichaam is licht als een bliksemschicht, Uw lichaam is blank, Uw lichaam is blauw als de toortsende vlam in een avondschouw; Uw lichaam is zwoel en zacht en rein als een donker fluwelen, robijnen wijn.…

Ik zie en voel jouw aanwezigheid, een lichaam dat op ontploffen staat. We weten allebei wat ons staat te doen.…

Op mijn pasgeverfd raamkozijn kleeft een vlinder vast doodsangst rukt haar poot voor poot uit het tere lichaam los   Na de poten kleeft het lichaam zelf hopelozer wordt het nog de vleugels sidderen terzij totdat 'k haar dood uit meelij   Hoe meer je vlinder rukt zich stuk  bij 't zoeken naar het groot geluk  hoe'n enkele vindt  de deernis…

Op mijn pasgeverfd raamkozijn kleeft een vlinder vast doodsangst rukt haar poot voor poot uit het tere lichaam los Na de poten kleeft het lichaam zelf hopelozer wordt het nog de vleugels sidderen terzij totdat 'k haar dood uit meelij Hoe meer je vlinder rukt zich stuk bij 't zoeken naar het groot geluk hoe'n enkele vindt de deernis…

ik schenk je het mijne Geef me je lichaam en ik laat mijn ziel in het jouwe verdwijnen…

Zijn lichaam wordt haar lichaam bij haar zucht. Het wordt in haar een niets, een lege lus van tijd in tijd en het verschuift in lucht, vermengt de zon met git tot wolkenvlucht: “laat ons in elkaar verweven zweven, laat ons in elkaar elkaar beleven.…

en jouw lichaam op het mijne bewoog mij... maar jouw ogen in de mijne bevredigde mij.....…

dood ben je natuurlijk niet want we zijn je niet vergeten maar toch dat lichaam die sterke stem die luide lach die warme handen dat wordt hier toch maar stil…