Alle inzendingen over het kind van de duin

Ik ploeter niet meer door het rulle zand en de duinen zingen niet meer, zielloos beademen de golven het strand, diep in mij gaan hamers tekeer, stampen weer beelden in mijn hoofd van de drukke zonovergoten kust, waar ik je eeuwige trouw heb beloofd.…

Bij nader inzien, kijkend naar z’n kruin, Doet Trump me wel wat denken aan Van Duin.…

een fietsend kind werd aangereden en was op slag dood langs een wegberm staat een kruis met bloemen omhangen en een chauffeur zit met een wrang gevoel gevangen.…

Ik fiets door de duinen langs de plek waar Kelten zwierven in de ochtendnevel aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Bataven vis vingen in een moeras aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Geuzen hun roes uitsliepen na ‘t plunderen aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen…

Het is met niets te vergelijken, het blije lachje van een kind. Zo rein met klare ogen, dat jouw oog zoekt en vindt. Het valt je onverdiend ten deel. Diep in je hart daar daalt het neer. Niets kan het evenaren, ontroert je meer en meer.…

hoe schuldig is het kind als de streling het kleine lijf wakker maakt het weerloze hart ontkleedt hoe intens is de zee als de kleine boot verloren en verward in ongrijpbare stormen verdwijnt hoe brandbaar is de wanhoop als de man zoveel later weet dat het kind onderhuids naar liefde zocht…

Ik houd van bier en sherry, rum en gin, van whisky, wijn, cognac en van Cointreau, tequilla, port, jenever en Pernod en een glas wodka gaat er ook wel in. Mijn moeder leed aan postnatale stress; ik kreeg de borst, en zelf nam zij de fles.…

tussen strand en duin en vlakke polders staat mijn huis tussen regen en wind man, kinderen en dieren heerst familiale sfeer tussen willen en weten en nog niet kunnen aanvaarden regeert pijn tussen dag en nacht en lichamelijke aftakkeling triomfeert een creatieve geest…

ik zie ze vliegen rondom het huis ter duin spreeuwen drones?…

Maar ik – ik lig in Hollands duin, Zo goed in ’t lauwe zand. En naast mij zit een blozend kind, Een aardig kind van ’t strand... Neen, schoon ik, wolkje, met u mee Mocht vliên naar ’t schoonste land... ’k Ben nu te lui, ’k heb nu te lief, ’k Bleef liggen hier in ’t zand.…

ik vat je tere leven samen in een notedop het broze kan daar talmend toeven tot vermoeide stormen de luwte vinden en jij in een scheepje de zee opgaat vat ik je tere leven samen in een notedop…

Ze zit in bus 106 de stad trekt bleek aan haar schouder op de weilanden ligt groen kinderen fietsen in de wind huizen spartelen aan de grond onder de rivieren geen polders maar bossen zomers de Sonse duinen ze kan er niet genoeg van krijgen het land zó uit de zee geschept! --------------------------- uit: 'Glazen jas', 2007.…

dagje op het strand voeten in het zand vlieger in de lucht de wind slaakt een stille zucht blauwe hemel witte strandhutjes kinderen lopen over de duinen terwijl verderop mensen over de dijk struinen zuivere zeelucht nog even uitwaaien vakantiegevoel ik wil jou vasthouden tot volgend jaar…

Verder dan tuinen vind je de duinen, waar een jong meisje heel zacht wordt bemind. Denkend aan Holland, bied ik geen weerstand, wil enkel wezen zo blij als dat kind.…

waar strand en zee schuimend de liefde bedrijven schuren zand en zout zonverbrande lijven moet ik in wind en duin kind en kruin beschermen terwijl gaap en slaap zich over mijn geest ontfermen jij kust de rust en sluit het zonlicht buiten ik tel de schapen die wollig ook mijn ogen sluiten…

zoals korrels van zand worden geschud maar steeds duin blijven of woestijn of wat aanspoelt strand, druppels: regen of nevel of net nog wolk of waterval, stenen: berg of pad of huis en hoe kinderen graaien met open handen als scheppende kracht graag alles dooreenschudden en dat ze nog ontdekken zullen: er is alleen de wind…

Het kind praat. Wie gaf het de woorden? Het kind gaat. Wie gaf een weg? Het kind gedraagt zich. Wie gaf het zijn normen? Het kind zoekt. Wie laat het vinden?…

Ik heb me mooi gemaakt voor het mooiste meisje wat ik ken mijn dochter Giulia Eleonora Liefje 13 november 2018 12 jaar geworden om haar te komen feliciteren, respecteren en eren ik heb m'n best gedaan dat te bedenken, te kopen, te geven wat recht doet aan haar intrinsieke, boeiende, bloeiende uiterlijk zodat haar halsje van tijd tot tijd gestreeld…

De kinderen rond de tafel de kleinkinderen aan het spelen op de wip de grote schommel, de glijbaan af en toe even bij de grote mensen om wat te drinken Opa en oma veertig jaar getrouwd in de tuin van Heidelust ik was net negen een van de oudsten van de vijfentwintig die er later zouden zijn Als enig kind van de oudste zoon voelde…

De klok klinkt door de duinen de vlam die eeuwig brandt voetstappen op de paden een bloem in een hand... De vlag wappert in de duinen als teken van die strijd gefluister, dan de stilte even terug in de tijd... De klok klinkt door de duinen brengt ons in gedachten geeft het gevoel van dankbaarheid en vrede, in twee minuten wachten...…

wie klein is wordt gemakkelijk over het hoofd gezien hoeveel wezenloze kleintjes passen in een grote koffer in verbrokkelde nachten strelen we je bange kleine hoofd sussen we met zachte woorden je ontroostbare hartje waarin duistere angsten spoken die dieper gaan dan je zeggen kan op een dag boven ons plots een vliegtuig…

Wat een heerlijk land Het Zeeuwse land Wat een golvend duin Het Zeeuwse duin Wat een prachtig strand Het Zeeuwse strand Wat zout de zee, zij kust Zacht de Zeeuwse kust…

Droomde een zonnig leven: langs de kustlijn, blauwe huizen, heldere lucht golvende duinen, geurende bossen zag het schuimen van de golven zand dat waaide, spelende kinderen vliegers op drift, zwevende meeuwen schreeuwende vogels, springende vissen droomde over de duinen, de zon en boten vol adem in leven, verlangde vakantie nooit meer voorbij…

Verscholen achter luiken woont een ondergeschoven leven in de holte van zijn kindertijd. Diep in de kinderborst dwalen zeven huizen woelen verzwegen namen. In de schaduw achter het gefluister van grote mensen gaan bange geheimen schuil. Het daglicht botst tegen bemoste groene blinden de wollen bal in de kleine hand geklemd.…

het oude eiland draagt heel veel zijn duinen blonder nu de kou het leven deelt maar elders, in zijn dorp mannen rond het vuur der arbeid rokerig teruggetrokken achter geur en noeste handen alle banden houden vast de stofkwast van de tijd ten spijt het gaat ze voor de wind als ouder of als kind doorgegeven aan de mens van deze –tijd…

een kind geweest…

Ik ben bang als een klein kind dat overgeleverd is aan de natuur en geen moeder in de buurt weet. In de verte hoor ik een kind huilen en roepen of is het een vogel die z'n familie zoekt, wanhopig als ik?…

Ergens in het duin een dal Waar lucht doordrongen is van zilt Wie aldaar elkaars echte ogen zagen Wat niemand ooit weten zal Ergens in het duin een dal Een mystieke plek van zand Werd grond voor grote Liefde Van hem en haar Dat niemand ooit overtreffen zal Daar, ergens in het duin dat dal In de middagzon op blauwe sprei Staarde zij…

toen ik nog kind was tilde ik de zee op alles lag stil, alles was groots de mooiste kleuren bogen hun rug naar de overkant; daar ergens lag Engeland, Ivanhoe en een leeuwenhart ik sleepte rivieren mee, legde me neer tussen kussentjes van duinen en koortsachtige jongens hoorde het klapwiekend lichaamgeklater van de horizon, klaarwakkere…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…