Alle inzendingen over hoort

wereldverbeteraar geroemd pleegde bacchanalen in woorden geschriften verhalen maar iedereen die een joint prefereerde werd door zijn woord in de vunzige Vlaamse kerkers geslagen gefolterd zelfs vermoord zijn hersenen drijvend in alcohol dreven hem steeds verder tot ter dood als de beroemde zatlap is hij gestorven niemand die het hoort…

’t Is een zwak, en ik erken ’t als gij; Maar zwakheên zijn er veel bij grijze en schaarse haren, En deze hoort er bij. ---------------------------------------------------- Captatio benevolentiae (lat.): beroep doen op welwillendheid…

De jonge beuk die altijd in zijn schaduw stond groeit in het licht de ruimte dicht en fluistert in het duister naar de afgehouwen stam: “Ik mis je zo, je zuchten en je kreunen, je steun ook in mijn rug” maar hij hoort niets meer terug, geen tak ziet hij meer wuiven alleen de grote paddestoel op de afgehouwen stam lijkt een klein stukje…

Kijk daar loopt ze goudblonde haren glanzend maar haar ogen diepgroen die mysterie kunnen uitstralen zijn nu leeg haar glimlach geforceerd alsof niets haar kan raken ze gaat door praat door betekenisloze woorden ze hoort betekenisloze woorden niets dat raakt ze wilt gezien worden haar ogen zeggen me: Kijk me aan en kijk iets dieper…

Je bent nog zo klein je kunt je niet verweren Een snauw en een grauw moet je elke dag trotseren Nooit een aai over je bol of een vriendelijk woord Jij krijgt een pak slaag je denkt dat dit hoort Je zit onder blauwe plekken niemand die het ziet Je huilt zonder tranen stikkend in golven van verdriet Opgedragen aan alle kinderen die mishandeld…

Je hoort zo vaak weifelend: “Ik weet niet…” Een schreeuw om gevuld te worden Met mijn mening, mijn gedachtengang, Met mijn stroom van informatie – Belezen, overwogen, geanalyseerd, Geordend, bezonken, gekanaliseerd – Ik ben boordevol, ken ook dát gebied.…

met voeten in een mossig bed staat een beeld, boom te wezen tussen de bomen die fluisteren over de parelvissers van Bizet winterwind fluit traag de melodie langs verwarde tengels die uit z'n bronzen bast ontspringen terwijl de zon toverballen maakt van dauwdruppels die parelen aan zijn ongekroonde naakt hoort hij die kunst verstaat…

Lief kind Je moeder hoort er altijd te zijn, want je bent nu nog zo klein. Ze zou je moeten knuffelen en kussen. Ze zou je ruzies moet sussen. Met jou naar feestjes moeten gaan, en met schoolreisjes op je te wachten moeten staan. Als je ziek bent, over je waken. Samen met jou een cadeautje voor je juf moeten maken.…

De vader kijkt naar zijn kind hij ziet hem naar boven staren vraagt zich af of hij wat in de wolken vindt laat het kind zijn gedachten gaan zoals hij ooit heeft gedaan schepen die voorbij varen of hoort hij de muziek van de man met zijn viool die speelt voor een groot publiek wolken drijven voorbij hij loopt weg van de dromen zijn…

nog gekker waar is mijn acid niks moet en alles dag nacht, goedemorgen dag en dauw regen plens wie heeft ze nodig; zorgen wat niet beklijft is rijk aan de herinnering aan de levende lijft dit is de laatste verering daar om een vierde strofe ik haat dat woord maar je moet niet alles geloven feest je leven, iedereen die dit hoort…

Elk jaar als ik de buitenboom versier, Dan hoort de buurt mij kraaien van plezier.…

Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken - Na jouw bewerking Van Goodbye Saigon Dat compleet met Helicopterlawaai Snoeihard bij ons Binnenkwam - en toch Een kwetsbaar mens Met ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te bibberen Voor je…

de klap omarmt zij hem, met heel haar intrigerende zijn zal hij ooit te weten komen van haar vooropgezette plan om hem langzaam maar zeker voor haar te winnen, daar verzetten totaal zinloos is bespeelt zij hem net zolang totdat hij al zijn dromen laat varen om uiteindelijk toe te geven aan het feit dat hij daar is waar hij hoort…

Ze hoort het geluid in zichzelf breken !…

zwijgend rijgt ze oude woorden aan elkaar onstilbaar verlangen van toen en daar verankerd in de ziel de zee bracht golven aarzelend naar het strand nam ze dan weer mee het water was laag ze hoort de meeuwen zoekt veren en schelpen zo stil, zo dichtbij vindt ze haar dieptste zelf zacht ademt ze het verleden uit de vloed zit haar…

dat jij ooit eens dit boek zal lezen met zijn verborgen liefde in elke zin geweven en dat je hoort hoe het fluistert zacht dat ik ook na de dood, nog altijd, op je wacht...…

geef me mijn hart terug de pijn die er bij hoort met mijn tranen langs mijn rug geef me de tijd, in wederkerige momenten ergens daar waar jij nog bent ik mis je dag voor dag en zoveel stappen in die tijd edoch, ik ben je kwijt maar ook weer niet in mijn kamer hangt een stil portret met sprekende ogen en mijn schietgebed om ooit…

Is het raar dat kinderen opgroeien in de wetenschap dat " het zo hoort" is het vreemd dat ze, terwijl wij ouderen weten dat het anders moet, de normen en jawel, ook de WAARDEN, niet automatisch vastliggen bij de jeugd van nu? Natuurlijk niet, want de tijd van toen staat in geen verhouding tot die van nu.…

nu is het moment dat eilandenrijken bezwijken onder de druk van celwanden langs het onbesproken kind dat vlucht over bruggen met oppervlakkige pijlers dat niet mag zijn, dat hoort te zwemmen in giftig water zodat het lijf is afgemeerd roemloos bestrijkt daarna een nevel het leven in zee en louter periferie tot ongeboren toekomst gloort…

Wonderschoon mooi kind zo onnozel, zo lief zo blij, zo tevreden een echte hartendief Wonderschoon mooi kind zo vrolijk van aard al zo innemend en ondernemend voor mij zoveel waard Wonderschoon mooi kind met je glanzende ogen zo blauw als de zee het is bijna niet te geloven Wonderschoon mooi kind je hoort er bij voor nu en altijd…

hij dobbert in het bootje van zachte armen haar warme borst is zijn mer à boire sluimerend in de wieg hoort hij het zoete zingen gekooid ijsbeert hij vijf stappen tot de muur evenveel stappen terug geen armen als een bootje waarin hij passen zou zij zingt zoet noch zacht nooit meer zijn mer à boire…

Dan hoort men harten vaak als dichterboezems slaan, Want elk, vol vreugd, vol vrees, wacht van zijn verre lieven De levenstekenen, de lange, dierbre Brieven!…

het zangerige Cavatina van Beethoven dat het zonnestelsel binnen zweeft: wie hoort het dan in de sterren van Venus Urania? de serene Madonna met het kind op schoot geweven in gouddraad door engelen omringd haar mantel is wit met ultramarijnblauw: wie zal haar aanschouwen in de schaduw van de maan?…

kom je om me even vast te houden ik wil je nog zoveel zeggen we knuffelen alleen maar we houden zoveel van elkaar je bed staat voor het raam ik ga weg we zwaaien we glimlachen alsof we elkaar morgen weer zien ongelofelijk dat dat kan dat wij dat kunnen het hoort niet het kan niet dat je kind eerder gaat…

als wij de hoop in het leven opgeven kan alleen het gebed ons nog troost geven God hoort ons gebed, Hij kent onze nood blijft op ons levensschip immer aan boord zelfs als ons schip dreigt onder te gaan blijft de hoop op redding met Hem bestaan Hij zal de storm met Zijn handen bedaren en wij kunnen onze levenszee rustig bevaren…

je toont een spiegelende bol zoals die hoort of is hij toch gedeeltelijk hol je suggereert dat je het zelf bent maar wie jou kent begrijpt de lol die jij als kunstenaar hebt aan dit werk waarmee je weer eens een onwerkelijke werkelijkheid schept…

het landschap herinnert mij niet ook al heb ik er zoveel paden betreden, mijn longen met tijdloze adem gevuld en hier mijn neus gestoken in eeuwige geur het landschap hoort mij niet, alle zuchten, soms lang geleden en zo vaak herhaald, of stelt mijn geheugen me teleur?…

sneeuwdek een put waarin zij verdwijnt waaruit ze niet terugkeert onder een onberispelijk sneeuwveld geen teken van wat er gebeurd is misschien bestond zij niet of stapte ze in een trein en verdween liet ze haar naam achter op een beslagen raam geen bewijs wat zij weet: dit is een plek waaruit ik nooit meer terugkeer niemand hoort…

LAIS is stil, haar klank is visueel: het hoort haar met de snelheid van het licht. Het ziet haar in de klank van het geheel. De vingers typen haar, zij wordt gedicht. In tijdloosheid maakt het haar speels en licht. Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren, en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren.…

Als wij de hoop in het leven opgeven kan alleen het gebed ons troost geven God hoort ons gebed, Hij kent onze nood blijft op ons levensschip immer aan boord zelfs als ons schip dreigt onder te gaan blijft de hoop op redding met Hem bestaan Hij zal de storm met Zijn handen bedaren en wij kunnen onze levenszee rustig bevaren.…