Alle inzendingen over ik keek opzij.....

Ogen keken en zagen dat wat ze zélf nooit echt hebben willen zien, maar nu toch koesterend tot zich namen. Een meisje, dat vecht, dat zoekt, verlangt naar acceptatie. Voorzichtig heb ik dat in haar handen gelegd. Hé jij, Jij hebt het recht, om van binnen naar buiten te halen. Te laten zien wat er allemaal speelt.…

Een kok, die 'koekenpannen' zeggen wilde, versprak zich, daar hij 'koenenpakken' zei. Toen hij 'Ik meende "poenenkakken" ' zei, besefte hij, dat hij z'n tijd verspilde. Hij zei: ' 't Is mond, dat ik m'n beter houd, daar spreken zwijgen is en zilver goud.'…

schrik en pijn een val zou vol fracturen zijn er waren geen handen wel de open palmen om hulp zonder persoonlijke signatuur er was geen kiezen alleen hulp bieden in dit tijdloze moment was ik mezelf even kwijt in een greep zonder houden van waarvan de warmte was gefaket in een spiegel waar kilte sneller steeg toen ik beter keek…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

ik zat drie bomen van je weg hoorde wel je lach niet de woorden die nu een ander toebehoorden de wind bracht me je ogen ze keken opgetogen maar van me weg drie bomen lang heb ik mijn wortels blootgelegd…

schreef tegenregels was links de aarde draaide rechts jou van me weg ik vertraagde zo je gang heel even we mengden passie verzengden in elkaar jij de hitte ik de as verkoelend sloeg je neer in zelfbewuste druppels ik vond mezelf niet meer je keek doorzichtig aarzelde ik vlamde nog een laatste keer mijn regenboog verbaasde je…

Woest en ledig was mesokosmos van hemel naar hel mystiek geweven in een droombestaan In de hartslag van de elementen heeft alles een verhaal om zelfs marilyn weer tot leven te brengen Kerf de toekomst van gisteren in schat no.44 begraven in matunda voor de eerste vlinder op origanum majorana Geen titel kwam ik…

Nog maar heel even, dan ga ik ECHT leven, Kleinkind geboren als oma herboren Zaken opzij gezet nu telt alleen hét Een herseninfarct keek om de hoek waarom kwam hij bij mij op bezoek De tranen stromen over mijn wangen waarom word ik daardoor gevangen Ik wilde nu toch gaan genieten ik kan dat "kreng" wel schieten Had ik maar eerder beseft…

Maar plotseling keek ik opzij De mail, chatbox of msn en zag dat jij er niet meer was. Verdwaalt of uit de koers geraakt? Mijn massa is te klein om je nog aan te trekken? Of drijf je op de golven waarop je zachtjes bent geland. Laat jij je nu verder drijven naar een prachtig strand? En ik? Ik raas maar door in dit onrustig leven.…

Ze, die lieve Amsterdammertjes ze waren met zovele, maar ze hadden het nu wel gehad ze waren moe en de wagens zat ze waren aangerand en aangereden ze waren beschimpt, bespot en bespoten ze hadden met moed de kruizen gedragen ze verdwijnen nu snel uit Amsterdam ze, die lieve Amsterdammertjes!…

Hendrik Buurman Hendrik van de overkant deed samen met mij de krant hij las hem helemaal van A tot Z met als laatste de overlijdensberichten daarna legde hij hem opzij en zei dan steevast hetzelfde ‘het is goed, ik sta er nog niet bij’ vanmorgen heeft hij niet gekeken hij staat er nu wel bij ik leg de krant opzij en slik In Memoriam…

Voor jou zet ik alles opzij.…

je rozen voorzichtig gedroogd en opzij nu de vaas weer doorzichtig enkel water van mij…

Hij was niet van het juiste merk Die nieuwe broek van mij Want toen IK van het podium dook Sprong iedereen opzij.…

Het bos door ging ik Keek omhoog een streep van licht mij begeleidde Niet wist ik waar mijn voeten stappend, gaande, bleven Door dieren wel gewaar opweg naar ander doel Zo links als rechts begluurden mij wie ik niet dacht te kennen en bleven stil verborgen nog achter beuk of hakhout hoog Ik spoedde voort geen rust opzij te gluren…

Felle kleuren zijn het Die ons leven overheersen In een tomeloos bombardement Van prikkels dat ons de mond wil snoeren; Vooral dit giftig roze etiket Dat jou ongevraagd wordt opgeplakt, Een jongensachtig meisje ben je hooguit, Of een jongen met een zachte, vrouwelijke kant, Maar gay, of lesbo, absoluut niet, Volmondig is je antwoord…

even opzij Recht in haar ogen; dat maakte me blij!…

1893 klompen en klossen kletterden in de filatures langs de rivier waar werkopzieners jakkerden op kind’ren en verkafferden bij 't bonkende weefklavier politiekers, textielbaronnen, zonder kennis van Vlaamse taal, verlieten zich op bronnen, op pastoors en volksspionnen, schatplichtig aan 't kapitaal hardvochtige conservatieven keken…

ik de bestemming wel zeker wist Onderwijl opende hij een achterdeur en noodde mij in de eikenhouten kist Nog eenmaal keek ik over ’t bestaan zonder iets van pijn, verdriet of wrok Heel blij kwam ik in ’t onbekend aan maar ergens ver luidde de doodsklok…

ook eens opzij Bij stipjes in de oceaan met een aanlokkelijke baai waarin ik echt aan land zou gaan loert altijd wel een felle haai Nog dobber ik hier in het rond en volg elk schip dat mij passeert Ik werp mijn net en vang de stront van wat een ander niet verteert…

Als de dag de nacht opzij schuift En tot het verleden verklaart Dan weet ik wat ik nog niet wist toen gisteren morgen was…

ik ontdekte een stap opzij aan iets nieuws gelijk terwijl het slijk aan mij zoog bij vallend tij .…

toen naar haar liep haar voorbij ze zat wat opzij ik liep even door draaide me om keken elkaar aan precies tegelijk zag twee gitzwarte ogen zich boren in de mijne de mijne in haar Een paar sekonden dat magisch moment het zien zonder woorden een woordloos ontmoeten van hartziel tot hartziel was ze even van mij en ik even…

Zacht raak jij zinnen in harten groeit verlangen schuift jong gras opzij…

heb de geest gegeven van mijn zoontje Sacha vandaag de dag Tien Tien Negentien Zeven-en-Tachtig De artsen zeiden zuurstof Gebrek in hersentjes Hooguit plantaardig zijn bestaan wij vroegen waardoor waaraan wat wij wel weten WIJ hebben het gedaan WIJ stonden er bij Keken naar Ik heb het gedaan Wat hoe heb ik gedaan?…

De dichter, kwam allengs dichterbij en het gezelschap van poëten deed aarzelend een stap opzij. Nu zijn er dus nog meer proleten want er is weer een dichter bij.…

de man met de steek beval hier voor een leger een kaarsrechte weg o val niet om van de slaap jij vreemdeling kijk opzij!…

je hangt hier, stil er is niemand die jou opzij schuift en nog kijken wil geplooid voor het venster maar wie wenst er te kijken door glas naar wat er niet meer was je mocht er zijn…

het pad slingert langs jou en mij ook wel rondom of los, geheel vrij ik tast dan voor of achter, opzij ben jij of ik dan de wachter ?…

Langzaam streek ik haar blonde haar opzij en trof lachende blauwe ogen in een stralend gezicht. Een traan rolde over mijn wangen, zuiverde mijn gezicht van reeds gelopen zand. Lachend keek ik terug. Ze zei: ‘Je strijd is nu voorbij. Je bent weer helemaal van mij!’…