8308 resultaten.
Vernis
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 147 Mijn huid is het vernis.
Dat is gehard in de strijd.…
barsten
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 448 een flinterdun laagje vernis
product van mijn verstand
vormt een zwakke bescherming
emoties vreten het aan
onverwacht en onstuitbaar
barsten ze uit
in tranen
in woorden
in kleur
in slapeloze uren…
de les
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 927 daar gaan ze
stil in de rij
zichzelf voorhoudend
’t is zo voorbij
de gêne, de schaamte
als fysieke pijn
bloot maar fier
om ’n voorbeeld te zijn
ontreddering diep verborgen
achter de laatste vernis
die hedentendage
weer onze verpakking is…
De tafel
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 81 Zwarte brandmerken kwamen,
schilferend vernis
en was van kaarsen.
Je kijkt naar dezelfde donkere hemel.
En sterren.
Ik zit aan dezelfde tafel,
eet mijn bord.
Wrijf mijn palmen over haar nerven.
Het voelt aan als vertrouwd.
Als iets dat er nog is.…
laagjes vernis
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 143 ben terug gegaan
heb de beschaving ontdaan
van laagjes vernis
verhalen geschoond
doeken uit lijsten gehaald
zonder retouche waarheid bepaald
in legenden en sagen
de echte vragen over
angst en doodgaan gesteld
er is veel verteld
van vader op zoon met
ervaring en leven als loon
kom ik wijs u de weg
in de talen van vroeger
is verleden…
Verveloos?
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 118 Het daglicht in de duisternis maant
tot willekeur en schemering,de schaduw
valt over het ontmantelde huis, waarvan
alleen de trap nog over is, de laatste
stap te wagen over de verveloze treden van
de wereld, het verleden is getekend in een
voetafdruk van gebladderde vernis,alleen
de herinneringen en pijn blijven vers.…
hemel noch hel
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 262 verborgen onder een vernis
van zoekgeraakte woorden
staken we wat we zeggen wilden
in een nieuwe eenvoudige jas
we vergoten geen bloed
haalden niets overhoop
hemel en hel bleven ongemoeid
er was strijd noch gewoed
in de ontembare stroom van
die ingeblikte taal verloren
we de vurige woordenstrijden
van weleer…
Impressie van een schilder(ij)
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 236 Een Pruisisch groen
van plant en bloem
De wangen wrijft
Hij vermiljoen
De schilder maakt
de ogen groot
de vrouw ernaast
een tikje bloot
wat zalm roze
en wit erbij
(Hij rust niet
door dit hels karwei)
De draperieën
hemels blauw
Het detailleren
luistert nauw
Als laatste nog
een laag vernis
Nu ziet hij
dat het echt…
Sporen
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 222 Onder de laag van koud vernis
leeft laag op laag.
Sporen leiden ons weg van het vergaan.
Maar in de zomer,
wacht maar,
in de zomer komt de warme grond tot leven.
En toont mijn lijf zijn gebreken,
wacht maar,
het duurt maar even.…
er zij licht
netgedicht
3.0 met 25 stemmen 594 diep zinken
is naar leegte dalen
treden overslaan
blindelings dralen
op één been hinken
nog minder dan dat
zal verdwalen zijn
in wat al verborgen is
roepen naar
gesloten oren
met minstens een
dikke laag vernis
de zwarte echo bekoren
geluiden die weerkaatsen
tegen gedeukte dromen
in de adem haasten
dat een bonkend hart
moet…
Het hoogste goed
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 162 het zwaard de onderdrukking verslond
Zelf vind ik het vrij, vrijmoedig
Om te poneren
Zo koelbloedig
Dat wij niet mogen beweren
Dat er iets hogers is
Dan vrijheid
Dat is bepaald geen kattenpis
Of wanstaltigheid
Nee, het zou mooier zijn dat te eren
Wat wij liefhebben en koesteren
Dan het te ontberen of niet te accepteren
Wij creëren vernis…
na Parijs
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 122 ogenschijnlijk is er rust
in weergekeerd ademen, opgelucht
bevrijd en kwijt, door harde dagen
niet alleen een naam: zijn klank is nooit
vermoord
niet alleen het vrije woord is ruw verstoord
door zwaar geweld
het potlood tekent bloed en geldt
rond zwarte rouw
maar trouw aan alles dat waarachtig is
druipt de vernis
van valse preken…
jij en de zee
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 656 het is nog licht
aan het einde van de dag
en het heen en weer waaien
van je schateren drijft verder weg
in kleine bootjes
uitgestald
op het vernis van zomeraccenten
de lijn van oost naar west
kom je morgen terug, roep ik
om zo de zee te vergroten
en mijn armen in
omhelzing
tot waar zal je gaan, fluister ik
met nevelbloemen…
In helderrood
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 368 Ik schilder nu
de kleuren van je hart
in vormen fris en fruitig
ben vaak in de kamer
die je hebt aangegeven
je ademt daar een eigen leven
in helderrood
zie ik je gaan in de
vitaliteit die jij kunt geven
je ontboezemt in herinnering
het bloed stroomt trager in
het vage blauw van zuivering
zacht penseel ik de balans
vernis je kleur…
Ons hout
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 159 het koppig en ruw
met onrust ingewreven
Ons houden van is hout geworden
zilt van de oneindige traan
het haalde het zoete uit datgene
wat eenmaal was ontstaan
Ons houden van is hout geworden
verweerd door het verleden
geblakerde nerven relateren aan
hoe vurig het heeft gestreden
Ons houden van is hout geworden
vermoeid en zonder vernis…
(T)huis
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 312 (T)HUIS
Nog één keer wil ik gaan
bij schemering
als het donkert tussen de bomen
want ik mag daar
niet meer binnen
de spleten tussen de muren
bewaren gestold
de echo's
van mijn vroegste uren
nog één keer
als een onbekende
de weg gaan vragen
aan de voordeur
met vers vernis
nog één keer gaan
bij schemering
als het donkert tussen…
(T)HUIS
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 97 Nog één keer zal ik gaan
en van op afstand zien
de voordeur met vers vernis
oplichtend in een scherf najaarszon
en daar
achter trendy vitrages
de geur van oude muren
tussen de spleten
de echo's
van mijn vroegste jaren
de kleurige loper
van de trap naar boven
die hele perceptie van gemis
opgeslagen in het landschap
achter mijn ogen.…
Bewustwording
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 279 Puberhanden vormden hem
jaren geleden
de tijd heeft hem
vervolgens aangetast
toch is zijn charme
al die tijd gebleven
ontstoken in zijn gulle
brede lach
de paarse poten
zijn wat verf verloren
het groen zit meer
in de vernis
de zwarte ogen
op zijn kop verankerd
tonen een blik van
olijkheid en list
het kikkerbeest weerkaatst
iets…
Kleur ze met doorzichtig
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 482 zichtbaar glas
ik meng ze met mijn dromen
die spiegelen in een plas
ze golven fascinerend
weerkaatsen echt het licht
de breuken komen later
als waarheid weer in zicht
kleur ze met doorzichtig
gevoel blijft transparant
droom de dagen heel voorzichtig
bang voor scherven in mijn hand
ik haat die glazen beelden
in mijn omgeving van vernis…
haar kamer heeft luiken
netgedicht
2.0 met 20 stemmen 93 haar kamer heeft luiken
zij kent de angst
voor wat dieper gaat
angst om onder het
vernis te komen
en een eenpersoonsbed
zij weet dat er niet
één waarheid is
dat ze niet anders is
dan ze gisteren was
de blauweregen bloeit
niet altijd één waarheid
soms schrijft zij haar
met de moed van de maat
zonder hoofdletter
zwaluwen scheren…
meneertje Grutto
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.262 natuur zoveel omvattend
je zit er in
je kijkt er naar
alles gaat van zelf
buiten je om
in Amstelveen
helder groen de plas
een laagje dun vernis
plots hoor ik
utto utto utto
die ik over het hoofd zag
rechte lange oranje snavel
licht bruine vlekken
oranje nekje
hoog rank op stelten
meneertje Grutto
heel vreemd jij weideling
broedt…
de sluis van Noordpolderzijl
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 403 ik zag je glans
wegdrijven op het
zanderig water, ook je
trots want je hemelde
het blauw naar grijs
aan jouw voeten
schuifelt nog wat hoop
in de gedaante van
rot hout, maar je poort
blijft voor eeuwig gesloten
onklaar gemaakt en
ingehaald door de tijd
jouw kleur zonder vernis
maakt je elk seizoen doffer
het lijkt of onze sporen…
lagen
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 55 bestaan
strooi je
goudzand over vers
gesproken woorden
sla je steeds
dezelfde spijker
op dezelfde kop
sluit je
de ogen voor
de zon die er niet is
soms loop je
door tot
de achterzijde
verlang je
naar het heldere
de kleur en de toon
haal je
de onzichtbare inbreuken
bedachtzaam naar buiten
schrap je
het vergeelde vernis…
je lach is poëzie
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 349 zet kleuren
op palet
het mes heb ik
maar weggelegd
voor jou is
fijn penseel
vaak nog te veel
je bewoont een
warme achtergrond
in zachte lijnen
schilder ik je mond
de rest van je gezicht
komt op het doek
als een gedicht
ogen glanzen al
zonder vernis
ze spreken aan
en zonder woorden
je lach is parelende
poëzie waaruit
jij…
Nachtwacht
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 501 De kapitein wenkt de luitenant
Ze maken zich op voor de mars
Ze breken uit de stijve lijst van die tijd
Het doek wervelt rond één moment
De rode schutter vult het musket met kruit
Na het schot blaast hij het schoon
De tamboer staat klaar voor de roffel
Ze praten zo druk dat ze de schilder vergeten
die hen vangt achter vernis
dat verduistert…
Als leven pijn doet
hartenkreet
3.0 met 13 stemmen 2.525 Moe gestreden in het trachten
Iedereen ervan te overtuigen
Het pijnlijke ik zijn te willen verzachten
Daardoor onvrijwillige leven in welzijn om te buigen
Laat ieder voor zich beslissen
Over wat wel of geen leven is
Zo de beloofde toekomst missen
Vredig rusten tussen planken zonder vernis.…
Straal de lente
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 367 Geconcentreerd licht hemelgoud
heeft van het kille wit gewonnen
groet aan pook en kachelhout
stralend golven de fotonen
vluchtend door de atmosfeer in
sprankelende geuratomen
barstend zeepsop in de lucht is
opgelost in warme nevel open
trekt het landschap uit vernis
zuchtend slaakt verlichting leven
ontwaakt door de verse adem lief…
De zee
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 93 Daar mijn gevoel er nog is,
heb ik het plaatje vast gelegd
met een laag vernis.
Ik liet mijn borstel het water golven.
rotsen werden bedolven,
door het kolkend water aan de rand,
dicht bij mijn herinneringsstrand.
Geniet van het vergezicht.
Van de golven en rotsen
die met elkaar botsen.…
razen in een waas
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 86 onvoldoende meten
men loopt niet meer op blote voeten
van schoeisel is men vervreemd
we zoeken onze magen te vullen
met waarheden die niets onthullen
de mens is in 't geheel niet vrij, maar
gebonden aan structuur en natuur
misschien dat juist dat de bedoeling is,
de voorgeschiedenis blijkt immers van
lange duur en gecultiveerd met vernis…
Stilleven
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 1.119 Geen dwang, geen plichtpleging
ontsnapt aan de knevelende hand
van de oude meester uit het lage land
Behoedzaam strekt het paard de broze benen
het linnen spant in de krakende lijst
en het wegbarstend vernis laat ongepolijst
het tafereel de glans van het echte leven lenen
het ros verdwijnt in galop naar het achterland
grint en hoefijzers…