Alle inzendingen over james last

Ensor uiteindelijk ten deel ~ James Ensor 1860-1949 ~…

Als iedereen straks weer z'n kruit verschiet De strijker, extreme bang, de cannon cracker Dan knalt dat hard, dan dreunt dat straf en lekker Soms zelfs nog ouderwets met wat carbid Maar onvervangbaar hard en recht door zee Is James Brown z'n oude soulkreet: 'HEY!!!'…

Zij kwam een poos en zag met open oog De wereld aan. Toen is zij heengegaan. Wij wisten nooit wat haar het meest bewoog. Soms is het of een kind Verdwaald is naar het leven. Het gaat alsof het zich bezint, En denkt: waar is mijn vroegre huis gebleven? Wie weet of ik het straks niet vind. Soms schijnt het bij zijn komst alreeds volgroeid…

Let wel, Captain James Cook, Was hier in 1774 ook op bezoek.…

Jurassic Park, E.T., A Bridge Too Far, The Lion King, James Bond, The Great Dictator, The Sound of Music, Jaws, The Aviator, Titanic, Harry Potter, Avatar. Ik heb vakantie maar kan nergens heen, Dus herbekijk ik deze één voor één.…

Ik kan geen nieuwe landen meer ontdekken En de zeeen drijven op allang bekend gebied Ik zou nog kunnen pionieren tussen onbekende sterren Maar daarvoor is het nog te vroeg Columbus en Marco Polo Vasco da Gama en James Cook Ze hebben de hele wereld al in kaart gebracht Een ontdekkingsreis naar hart en ziel ligt enkel mij voor de boeg…

Maskers vallen af als Ensor tronies schildert We staan in ons hemd…

Zo lijkt het althans. Er zijn dingen die we weten, er zijn dingen die we niet weten. Daartussen openen zich deuren, onttrekt de werkelijkheid zich aan anonimiteit. Een dappere nieuwe wereld eigenlijk. En als de deuren der waarneming werden gereinigd, zou alles zich aan de mens openbaren zoals het is; oneindig. Want we hebben ons te lang in…

De urgente klanken vallen door akkoorden uit het elektronisch brein van James Marshall H. Hij zag teveel manen en drie planeten te ver van de zon onrust rochelde na uit snoeren van gitaren versplinterd Een paarse nevel en een vergeten ring op de grond maken ogen rood de dood valt in een flits hij grijnsde.…

De last zonder slopende gedachte De dragende muren die het dak laat rusten De last is zwaar De last lacht, ik rust…

als klaprozen uit de hemel vallen honderd en meer jaren later vraag ik één van de zeshonderdduizend die een brug te ver is gegaan het licht aan het eind van de loopgraven zwart zag mij als immer aards te herinneren…

ons vier Je bent een gevaar Voor jezelf en voor mij Je ontneemt mij mijn plezier Wees toch eens klaar Wordt toch eens vrij In plaats van schoppen naar iedereen Kijk toch je been Vol blauwe plekken Je vloer vol vlekken Je kranen die lekken Je naasten die verrekken Jouw kar nog te trekken Als je wegloopt van jezelf Neem dan die last…

Gekke is,het lucht me op en als ik na het legen stop is mijn rugzak weer te dragen, oud zeer kon ik verjagen Vrij kijk ik de wereld in met mijn lichte last Krijg er weer zin in met die rugzak die nu beter past…

De late verwoording zorgt dat pijn snel slijt troostende dankwoorden met een 'last post' verdriet verzacht voor vrouw en kroost. Na begrafenis wordt 't geestelijk testament als de grote stilte intreedt, thuis bezorgd. Van alle schuld vrij gepleit en getroost leven nabestaanden verder zoals gewend.…

naar ons wel een wee Toch blijft er nog genoeg te sjouwen de lasten groot en klein maar eens is al ons last verdwenen zal het voor altijd.....altijd over zijn.…

Hij kijkt alleen naar problemen Hij ziet alleen maar problemen Zijn ogen kijken en zijn mond roept maar zonder na te denken Hij doet maar wat Nu heeft hij last van polen Ik heb geen last van polen, maar wel van hem…

Dus als ik rechtop ga lopen, wellicht met wat minder last zal ik me opgeruimder voelen letterlijk en figuurlijk dat staat vast.............…

Rijnaken die volgeladen over het brede kanaal voeren wij probeerden te raden welke last het was die zij vervoerden dat was ons dagelijks spel onschuld dat was het wel nu dragen wij dagelijks de zware last van het leven met ons mee die boten zijn daaraan ontkomen al was het maar in onze dromen.…

Die arme oud-dictator Pinochet (hij was fysiek al niet zo best in orde) is geestelijk opeens niet goed geworden, hetgeen opnieuw een strafproces belet. Wat heerlijk dat Milosevic terecht staat voordat het ook met zijn gezondheid slecht gaat!…

(voor James Joyce) De witte eindeloosheid achter het zwarte ooglapje van een Ierse druide, een dag vol groeiende doolhoven twaalf kilometer onder de zeespiegel, zeeslangen liggen roerloos achter purperen pilaren,dat ene oog,zoals de vervaarlijke cyclopen,speurt sneller dan het hoogste licht, dwars door de stalen muren van een ziekelijk…

Zwembadgesprekken, half bloot en aanraakgraag indruk maken ja elkaar onder de randen door glanzend insmeren en raden ja vertrouwde vreemde onschuld van samen liggen soezen nee niet uit wanhoop hem aankijken niet hem laten polsen of ik nee niet mijn armen om hem heen slaan geen lieve woorden .....alsjeblieft niet hem veroveren met…

Vermoeid de last Van de wereld Op zijn schouders Gedragen - had hij Na 't volbrengen Van de zware tocht - Opgelucht zijn last In 't voorportaal Van de hemel opgetast…

' [Stephen Dedalus is de hoofdpersoon in het boek van James Joyce 'Ulysses'. Het boek gaat over zijn belevenissen op 16 juli 1904.] ------------------------------------- uit: 'Ivoren toren te huur', 1997.…

Zo’n ding is hartstikke handig, Maar gebruik hem verstandig Om uw last te dragen. Hoe uw lasten te dragen? Dat zijn lastige vragen!…

De ruimte wil ons kennelijk wat vragen: “Wat zoeken jullie met je telescoop? Een stukje duiding, of alleen maar hoop, Of alle kennis van voorbije dagen?” Terwijl we turend kijken in de nacht, Blijft dit de vraag die op een antwoord wacht.…

't Is de laatste roos van de zomer die de ochtend begroet, alleen. Bloemen die haar eens vergezelden, zij verschrompelden één voor één. En geen knop zal openbloeien tot opnieuw de lente weer ontwaakt. 't Is de laatste roos van de zomer die mij altijd weemoedig maakt. Nu de laatste roos van de zomer aan haar tocht naar de herfst begint…

wachtend op wat voor ravage zij zullen aantreffen zijn Wit Helmen onderweg naar daar waar de laatste bom terecht gekomen is ze bestieren de straten, opzoek naar leven onder smeulende resten van een ziekenhuis waarin kinderen lagen, in de hoop leven te kunnen bespeuren, gaan zij onvermoeibaar door met zoeken tranen zijn allang opgedroogd…

Over de liefde van God valt niets te zeggen – ze is een zegen.…

Ondervindt u ook soms hinder in dit neervaljaargetijde van spontaan opborrelende imaginaire woorden fantasiebeelden of beide als bruisend mineraal bronwater met pfizeringrediënten of wat bubbelend moderna, Laat dan de feuilles maar mortes gelijk de indian summer evenals de dode eikels, platgetreden glands mortes…

elke keer Krijg ik last van bevroren gedachten Ik hoopte steeds maar nu niets meer Als ik denk aan mijn geduld en liefde Hoe ik mijn grenzen heb overschreden Krijg ik last van bevroren gedachten Miljoenen tranen zijn weggegleden…