Alle inzendingen over jaren vijftig / nostalgie / weemoed

Een kleine camping aan een Frans riviertje, zo'n vijftig Nederlanders bij elkaar, dat doen we nu al vijfentwintig jaar. Ontneemt corona ons nu dat pleziertje? Gré zegt dat niet alleen de Marne telt. Oké, dan veertien dagen Barneveld.…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

Vijftig tinten ...? Maar ik zweef gewoon tussen beelden van een vergeten winter de koude van ijzige lichtblauwe lucht. Dwangmatig bespeel je mijn gedachten, kunstzinnig en grenzenloos, zonder weemoed geen hapering alleen een soort van g..... e zucht!…

vijftig en nog steeds een kind die dromen vindt in uitgelezen boeken steeds zoekend naar geluk vijftig en nog steeds de wil om ergens stil met speelgoed te gaan spelen mijn broeken gaan nog stuk vijftig en nog steeds de drang met woord en zang de wereld te verrassen een open doek en licht vijftig en nog steeds de dwaas die door…

Minister Pronk krijgt ook een keer zijn zin: Straks voert hij in ons aller interesse Een statiegeld op blikjes en op flessen Van vijftig cent per fles of blikje in. Dus als ik nu al lege blikjes spaar, Dan ben ik stinkend rijk het volgend jaar.…

Dus het verdiende loon van René Froger Wordt dit jaar nog weer vijftig euro hoger.…

Bijna vijftig jaar bijeen, na een kort ziekbed ging ie voor altijd heen. Ze weet het maar allemachtig wat is ze eenzaam, wat is ze alleen!…

Ik ben toch zó benieuwd wat hij gaat maken, al vijftig jaar is hij een lyrisch baken. Zijn wijsheid bracht me steeds in vuur en vlam. Zijn faam stoelt op “De waarheid als De Koe” én op “Haar laatste woord is altijd boe”!…

daar vonden wij stadskinderen van de jaren vijftig ontspanning schaduw van dennen en luwte van de duindoorn…

Jaren die toen eindeloos leken, toen alles groot was en nog ver, toen verwachting nog bezielde bij de flits van een vallende ster. Over jeugd en vroeger spreken ontlokt steeds een vleugje poëzie om herinneringen los te weken en zalig te wentelen in nostalgie.…

Want: met weemoed denk ik terug aan toen, wat zou 'k dan nog een keertje over willen doen? Zou ik terugkijkend andere beslissingen nemen, of zou ik gewoon dezelfde weg nemen, als die ik nu genomen heb?…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

een remedie En zoenzang als een compliment Teveel glitter en goud op de mestvaalt Der historie, maar die ebo niet Poëmen zijn immers 'n remedie Op zichtafstand soms hemelparels Met Luna heen en terug in de tijd, Een zoenzang, woordloos, jaren vijftig…

Mick Jagger heeft als zanger recht van spreken De Stones bestaan inmiddels vijftig jaar En zijn met hun muziek nog lang niet klaar Toch had docentschap hem ook wel geleken Bracht hij zo’n klas dan ook het heilig vuur ? Welnee, die maakte hem het leven zuur…

60 jaar nooit meer iets beters gehoord…

Een vloedgolf van nostalgie, mijn heerlijke kindertijd.…

Weemoed ‘k Voel me weemoedig Bezeerd ‘k Zou willen bidden Zoals ik eens heb geleerd Hoe kan ik geloven Dat Hij mij nu hoort Als ik al jaren heb verloochend Het Goddelijk woord Ik zou willen gillen Dat ziek zijn ‘t geluk zo verstoort Ik heb mijn verdriet In de kiem gesmoord Wat zou ik dan willen?…

zonder kroon zal hij trappen in Drenthe, op een fiets jawel, de fietsvierdaagse bestaat al vijftig jaar Juliana, Claus en Willem bewegen zich hier in het zweet nou ja, Willem maar een eindje tien kilometer haalt hij wel de commissaris der koning neemt bandenplakspul mee…

red me van de nostalgie ik ga eraan tenonder je bent nog slechts een allergie je te vergeten is gezonder ik zag je gister op je fiets je kwam en fietste uit het niets je fietste gezwind jouw leven in ik liet je gaan met tegenzin red me van de nostalgie ik vraag niet om een wonder jou vergeten is niet veelgevraagd maar wel een stuk gezonder…

Veel zaken blijken aan mijn brein ontsnapt die ik in feite nog zou moeten weten daar ik steeds vaker dingen ben vergeten nu, met het lid, de aandacht wat verslapt. Maar straks zal ik, dat wordt althans beloofd, een stijfkop zijn, met opgeheven hoofd.…

Niet meer zo rap, niet meer zo fit, iets minder conditie, iets minder pit. Maar, o zoveel wijzer. Verstand en geduld voor 'tien'. Je bent pas 'all round' man als je Abraham hebt gezien.…

De honderd zal ik zeker niet meer halen, maar met flink veel van mijn plannen herijkt heb ik de vijftig jaar nu wel bereikt al heb ik er fors voor moeten betalen. In retrospectief meer verarmd dan verrijkt verloor ik jeugd, illusies, idealen om steevast op ’t levenspad te verdwalen, niets op deze aardkloot is wat het lijkt.…

explosie van zijn leven geven beleven heerlijk vijftig zijn…

En heel de dag door zat ze daar in mijn stoel, in mijn pose, met mijn pet en mijn handschoenen vlak naast mijn vijftig rozen. En morgen ga ik zelf op pad om mijn halve eeuw te ontmoeten. Dag Sara met je zonnebril, doe Abraham de groeten…

Dag oude dibbes, dag oud jaar. De terugkerende scheiding schaadt het lot van een weemoedige duikelaar. Een duikelaar die opkomt tijdens twaalf maanden van leren, die twijfelend hoop geven om uiteindelijk weemoedig te doen generen.…

mee waarvoor hij net vluchten wou hij leerde talen, vertelde verhalen maar elk woord bleef de leegte herhalen die hij zo nodig vullen wou hij dwaalde en zocht haast vijftig jaar hij werd terug jongeling en toen hervond hij haar en hij hernam haar en zij hernam hem zoals het lot het hebben wou toen zocht hij steen harder dan graniet…

en het leek of zij geen spaans verstond, want op iedere vraag kwam hetzelfde verhaal half huilend haast door dat hek: ‘ik ben hier al drie en vijftig jaar, ik ben hier al drie en vijftig jaar, en ik kom hier nooit meer vandaan.’…

Ik zag haar weer na vijftig jaar op ’t naaktstrand en moet vrezen: Door rimpels dan wel plooien viel mijn vers niet meer te lezen.…

die kwetsbare man voor me met twee dochters naast zich een priester leest de mis de gesloten kist staat vooraan vier mensen steken kaarsen aan een hand streelt het grijze haar langzaamaan knapt hij voelt het echte breekpunt na vijftig jaar bij elkaar…

Krokodillentranen als nostalgie in eigen nat.…