Alle inzendingen over je liet

Je kroop in mijn hoofd Stiekem, maar ik liet je Aangenaam verdoofd Onzichtbaar, want niemand ziet je…

suïcidale lustmoordenaars gebruikten gaarne seksbommen oftewel opblaaspoppen die ze lieten ontploffen…

vanochtend liet het weer weer op zich wachten en verdreef ik het weer weer uit mijn gedachten…

Liet ik de hoop varen.…

Te vaak Liet Ik mij Voor het karretje spannen En nu Denk ik Te vaak Dat ze mij Voor hun Karretje Willen Spannen…

Ja zelfs Homerus liet wel steekjes vallen Ook mij werden wat missers niet bespaard Ik heb het nog niet eerder aangekaart Maar nu ga ik bazuinen laten schallen Houd op met ieders leesplezier vergallen Taal moet met spoed sacraal worden verklaard Ja zelfs Homerus liet wel steekjes vallen Ook mij werden wat missers niet bespaard Poëten, gij literatuurvazallen…

Toen ik jou zo nodig had kon je er niet voor me zijn wachtend op jouw schouder zat ik alleen met de diepe pijn Waarom liet je mij toen alleen juist op dat moeilijke moment smachtend naar jouw aandacht mijn hart zwaar uit haar isolement Met hoop bleef ik op je wachten ik had behoefte aan jouw hulp je liet mij over aan mijn eenzame lot…

ik was er onderdoor gelopen haar uitgestrekte naaktheid liet ze, maar haar stam droeg water ik zag hoe schors zich vormde, tot het grillige verloop van takken die ze zweven liet uiteinden zwollen als tepels, door winterkou verhard daaronder groeide lente waar de magere dag mijn lijf verdraagt verdraag ik zelf het wegen van haar witte…

Ik hield ooit mijn gevoel verborgen, ik liet nooit zien hoe ik echt was. Mijn hart liet ik nooit spreken, en mijn tranen hield ik binnen. Ik ging gebukt onder mijn zorgen, zonder dat je het in mijn ogen las. Mijn hart liet ik zo vaak breken, en de pijn kon ik niet overwinnen.…

Koude sloeg me om het hart, emoties liet ik achterwege. Ik liet je gaan, ietwat verward, ik kon je niet vergeven. Nu wacht ik triest de dagen af, de morgen, middag en de nacht. Je waakt over me, vanuit het graf, waar je eenzaam op me wacht.…

zoveel aren, zoveel pluimen onder de grove dennen wiegend tegen elkaar, zacht sprekend over de heuvels jij stapte af liet je fiets argeloos achter terwijl ik tegen het licht in de bloeiaren aan jou liet zien jij knikte boog voorover en streelde het ogenschijnlijk vergeten gras voorgoed in je geheugen…

Hij was vertrokken met de noorderzon Zij verliet het eindstation En liet tussen de rails een spoor van tranen achter ...…

Hij liet het van zijn kant gaan ging er vervolgens kapot aan verloor zijn verstand en kloste zich van kant…

Toen liet god het regenen, omdat het niet anders kon. Veertig dagen duisternis en geen enkele dagdeel zon. Een overvloed na de overmacht, die de mens zich zelf geschapen had. De mens die in zijn hebzucht verdronken was, ontevreden met het leven dat die had.…

lag en trof tenslotte een akkoord met de spiegel die hem als buikspreekpop in dromen liet.…

Bedankt dat je me voor je liet voelen bedankt dat je me met bezoekjes vereerde Bedankt dat je me voor de gek hield bedankt dat je mijn hart bezeerde Dank voor het gevoel iets te voelen ook al meende je het helemaal niet Dank dat je me even liet geloven tot het moment dat je me verliet Bedankt dat je me gebruikt hebt voor je ego-boost of…

ik zag je dichter het was eind mei in voorjaarswarme poëzie rijpten je woorden uit je mond voorbij de zonsondergang je liet alles dragen in de eenvoud van stilte je liet je hart fluisteren in de eindeloze gratie van aantrekkingskracht,wendbaar in toekomst vederzacht in warm perspectief zelfs jouw straat staat vol beschreven met liefde in…

ik haal de dode takken weg van vader’s graf wil hem aan vergetelheid ontrukken aan de dode taal van stenen wil kijken als alwetend kind dat vaders voor altijd duren de man met wie ik zonder weemoed nog heel hard zong die me het licht aanraken liet mijn verklaring van liefde aan de man die me groeien liet ik haal de dode…

ik vier de laatste tijd nogal wat winden de dokter zei "er zit een luchtje aan" hij liet me voor de zekerheid een kwartiertje buiten staan toen de lucht was opgeklaard hij op zijn pc was uitgestaard liet hij me weer binnen "ik zou eerst maar beginnen met dit voorgeschreven medicijn, dan zal het veesten wel over zijn" voor…

Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast. Ik zie, het -verlies- kan zij nog niet aan en smeek God, laat mij nog iets langer bestaan.…

toen…. liet ik eindelijk los al wat ik verloren wist al wat diep verborgen was alles wat ik had gemist toen…. liet ik eindelijk toe alles wat ik niet zal zijn alles wat voor altijd is de wortel van de pijn terwijl dit woeden wat bedaarde groeiden hart en ziel en geest tot een warmer wijzer wezen door het leven enigszins verweesd…

zag stilte branden warm licht wenkte spiraalde traag omhoog zacht zoog zij mij op ik liet me gaan van het geluid vandaan ontvouwde vertrouwde openheid liet me drijven op kleuren die elkaar niet weerspraken maar met ogen en lach een nieuw universum maakten heb lichaamstaal ervaren waarin woorden overbodig waren in het voelen van…

Duizenden mensen lieten we vertrekken, duizenden keren een mens lieten we hier verrekken. Koffers zinloze bagage weg zonder woorden, de laatste illusies voor het zielloos vermoorden Wij wisten het wisten het uit ons brein, we wisten het niet waren onwetend van de pijn.…

Gisteren waarde zij in de bergen rond met haar kin gleed zij over richels met haar neus kietelde ze de bomen en elk oog volgde, voor zover mogelijk beek en stroom naar hun oorsprong terug Glimmend liet haar voorhoofd bijwijlen de bergen in tweevoud aanwezig schijnen en waar haar zwetend aangezicht wat al te morsig was geweest liet zij haar…

ik nam het water golfde je zacht toe je spatte schuim in overslag en gaf toen langzaam toe je liet je gaan en drijven op het zout van vele tranen we bleven samen toen vloed het eb liet staan hebben zon genoten zagen boten buitengaats in alle richtingen verdwijnen stuurloos voelde ik je helemaal de mijne…

Maxime liet niets na dan treurigheid en niemand die de treurigheid ontkennen kon. Ze was een jaar of 50. Neef las een mooi gedichtje voor in de lucht die ze liet.…

zij liet haar lippen rusten op helder wit papier zes woorden die haar kusten “mijn lief was jij maar hier”…

zij koesterde achter het raam haar lentekriebels toen zonnestralen op bevroren aarde krokusknopjes voorzichtig lieten opengaan…

je liet me springen in het voorjaar maar in de zomer viel ik stil nu is het najaar en je staat daar en spring ik weer, als in april…

De storm en de wind bliezen haar weg, de aarde verstootte haar maar toen ook de zon haar liet dorren overspoelde de regen haar…