Alle inzendingen over kalmte

langzaam kruipt de zon uit haar schulp als zij zich uitrekt over wegen en landerijen om in alle schoonheid de mist te verjagen de bladeren hun kleuren terug te geven genieten de dieren in de duinen nog van geruisloze stilte voordat de stad werkelijk ontwaakt en zij deze kalmte zwijgend verruilt voor geluiden van alledag…

bij jou vormt de tijd zich in luchtige gebaren stolt tot huid van een ballon kiest het luchtruim brengt onrust tot bedaren jij zit nog graag op schoot laat je strelen over het gelaat tot elke storm zich laat verklaren in de kalmte van jouw gezicht zich ontspant in avondlicht…

Oh, laat me ontspanning, kalmte en liefde voelen in de stilte van mijn hart.…

haar ogen één blik uit hen en alles is verloren alle zorgvuldig voorbereide zinnen alle kalmte en concentratie eigenlijk doet zij niks kijkt alleen maar zegt of hoort geen kwaad is zo vreselijk blij een bekend gezicht te zien zij glimlacht sereen, vol van vertrouwen en ik ben sprakeloos…

Schuif naar je toe verwarm mijn buik aan jou mijn buik ademt je kalmte in. Soms doen we andersom. Je handoplegging brengt me naar de aarde waar men slapen kan. Jij weet dit niet. Ik ben de wakkere. Jij slaapt. ------------------------------------- uit: 'Verliefd verloofd getrouwd, gedichten voor geliefden', 2008.…

Zwanen dobberen elegant over het meer op deinend water zij bewegen chic hun hals waarbij kalmte mij berust. Moment van deinen bereikbaarheid gevangen door plotseling licht in een cocon verzegeld brengt mij innerlijke rust.…

dit zijn de dagen van stofwolken en woestijnhitte van zout zeep vuren en dodendansen dagen van bochten en ravijnen van vrijplaatsen van doekjes voor het bloeden dagen van gesloten harten en deuren van branden droogte en de onbarmhartige zon dit zijn de dagen van korte dromen van lethargie bedrieglijke kalmte inktzwarte…

Rustend op de bodem en herademend geniet ik van de zachte schoonheid en kalmte, nestel mij op een bed van koraal.…

Hart dat houdt gevangen behaagt, vlamt op in rood met wilde, hartstochtelijke passie galopperend als een vurig paard heb ik je weer beteugeld tot kalmte bedaard. Bonzend hart jou koester ik om al wat je me geeft om het sneller kloppen te weten dat ik leef.…

Het ravijn van wijkende wanden heeft de vlakke kalmte scherp verstoord. Leegte is voor zwaartekracht gezwicht en eindigheid is in grenzen verwoord. Bruggen verbuigen contouren van gewicht, zij overspannen ijle massa’s lucht. De spanning tussen hier en overkant is een bries die zachtjes zucht over zwelgende diepte voorbij de rand.…

de bladeren aan de bomen zuchten onder de vochtige warmte de wind nam een vrije dag in de kalmte van de wegebbende hitte wordt gewacht op de zeepbel in de zinderende lucht de met mos begroeide muren de niet geplukte vruchten in de boomgaard troost van dat wat was de vallende sterren in de maanloze nacht voor wie luistert de magie…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

Uit het ziende oog van de orkaan wie hem raken zal in afzienbare tijd even een niet waarneembare kalmte in een oorverdovende stilte van ingehouden adem, achter de on-aardse schreeuw, verloren energie komt in vervoering barst open, daar openbaart zich de onneembare zwaartekracht uit de diepzee geboren, zoals we…

Lacht hij om de vraag hoe het gaat Als de zee wiegend en zingend zijn ogen kust Voelt hij de boom versteend in zijn buik Als de zee wiegend en zingend tot kalmte sust Zegt hij niet wat hij niet zegt Als de zee wiegend en zingend haar armen spreidt Drinkt hij het water aan zijn lippen Als de zee wiegend…

ik ontschuw mezelf, leg me neer schil voor schil strooisellaag voor heuvelschaam ik strijk de plooien glad, knik de wervels van ruggengraat korenmaat en schaduw in het gelid ik dompel in kalmte, aan de lijzijde van luwte, met een streling van tong over bovenlip ik keer de kring van eb en vloed ben het meest nabij, bij de huid van mijn…

Het hiaat in de communicatie blijft zich moedeloos herhalen in deze woordloze gebaren in broze kalmte broeit stilte op nieuwe geheimzinnigheid om open deuren te sluiten nieuwe wegen te vinden er groeit een pril verlangen door diepe rust gevonden om de stilte te verfraaien uit eigenzinnige bron nieuwe sereniteit in de nacht.…

boven het moeras het verhaal voor Moeder Aarde met haar onbewuste verbanden niet-rationele beginsels volkomen sereen in haar kalmte o lichaam en ziel nu ik je zie genieten is de liefde volmaakt primitief, in diepe gevoelens de juiste snaar gevonden.…

Nu het hier even giet verdwijnt even de warmte wil jij me nu even niet zien de kilte, doet me nu verdriet behoudt dan wel mijn kalmte maar waaraan ik dat nu verdien?…

Dagelijks meer eerzuchtig En minder in staat tot iets groots, Telkens wanhopender roepend Om kracht of de kalmte des doods, Dagelijks vuriger wensend Naar schoonheid, gezondheid en vreugd, Dagelijks ouder en bleker, En verder van blijdschap en jeugd - Ik zit in de bloeiende velden, Die schittren van zonneschijn, En alles is jeugdig…

Toen buiten de bomen waaiden en het riet kraakte rustte ergens een verscholen droom Toen geharnaste wolken dromen over verdorde vlaktes van steen verdreven Toen windstilte de zee tot kalmte maande werd het water beangstigend spiegelglad Toen haar angst klapwiekte tegen vensters en muren werd zij stil als het licht Buiten stroomde…

Die man, die vrouw die steeds maar vieren geeft, wat zou ik die eens graag ontmoeten, en zonder hem of haar heel hoofs te groeten zou ik dan vragen wat er echt aan scheelt. Het kan toch niet dat zoveel van die verzen zo bijster slecht zijn dat ze zo laag scoren... of ben ik soms voor wraakzucht van die mens geboren? Och laat me dan maar…

De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen. Opa is niet lief, hij is een steentjesdief.…

golvende muziekklanken vervoeren mijn vloed tot eb mijn schuim landt op het strand mijn lichaam laaft zich aan het nog warme zand als ik naar de hemel kijk laten de sterren zich maar wat graag raden ik zie de opkomende maan vriendelijk knipogen naar de ondergaande zon de zee zich spiegelen aan mijn avondrust van volkomen kalmte…

De omgekeerde bladzijde tracht de stilte voor te blijven nu niemand, zelfs jij niet mijn gedachten kan verstoren ontroering brengt meer kalmte dan zwijgen eenzaam kan vertalen lichaamstaal blijft onveranderlijk door intieme artistieke streken gelaten in liefdesverdriet gestreeld breng ik mijn ziel terug naar zee en kijk ik naar de schepen…

De juiste visie Als het kind in mij rust met het doel dat inzicht het water mee laat stromen op de drijfveer van mijn handelen rust het geweten en laat de nacht mij in kalmte verwijlen Het juiste handelen Mijn handen dragen het vuur dat zojuist het wapentuig tot ploegscharen had omgesmolten met als doel dat liefde doet oogsten en…

eens zal ik mijn oor te luister leggen op het harde staal me rusten de vogels zullen roepen de takken buigen, wuiven ik luister naar de verte het zingen dichterbij het landschap traag in stilstand zwijgt grijs in matte nevel het zingen zingt van warmte vol van rust en kalmte ik klink mijn angst aan bielzen en hou me verder stil.…

Kalmte kan me redden, dus ontknoop ik de knoop in de hoop de vage herinnering alsnog opnieuw te activeren. Als troost heb ik momenteel niet méér dan een zakdoek. Daarmee wis ik een traan en wens dat 't maar tijdelijk is.…

bewaart ze bovendien de kalmte van koudwatervissen, dolend in een palingfuik? och, haar ogen zijn narcissen. haar lijf, een jonge berk. haar neusje is van houtsnijwerk. haar liezen, wildernissen. haar handen, elk een rozenstruik. haar kussen, zwarte missen. haar lachje is het hoofdkenmerk. alles weet zij af van vruchtgebruik.…

Ik smacht naar kalmte in mijn gewoel, ik verlang de kust. Die mooie plek waar zand en zee zich scheiden, daar waar uitzicht is, waar ik mijn sores van me af laat glijden, daar waar ruimte is. Het lijkt wel alsof ruimte mijn drukte sust, ruimte keert drukte in vrede en rust.…

Rakelings schijnt de zon haar warmte langs de steeds meer zoekgeraakte dag terwijl van binnen hele stormen razen is naar buiten toe de kalmte meester trilt de balans een heftig evenwicht starend naar verbleekte schaduwen van een onderhuidse veldslag schiet hij prevelend een gebedje naar zijn vaste beschermengel die ene met dat luisterende…