Alle inzendingen over kanaal

Deze is voor speciaal aan je geschreven langs een gracht kanaal wat jij wil er, is een muur gesloopt langzaamaan bouwen wij het opnieuw op er is een beetje neerslag voorspelt maar de regen voel je Of maakt je gek er is een vriend aan wie je hebt geschreven begonnen met sterven en opnieuw leren leven zie zwem voorbij…

Je ziet zo'n polder denken aan het grijzig-groen beweeg van wilgentwijgen, het snelle rijgen van signalen langs het riet, de simpele overdracht van sloten op kanalen, het vastleggen van breedbeeld luchten in de weke delen van een plas en aan het bedachtzame omspelen van getande dijken. ----------------------------------------------…

een zee vol rivieren en kanalen je dampt weer leeg vol levendige verhalen je transpireert je knalt weer neer zo doe je het steeds weer De haaien die je bevaren zullen niet betalen De uil die schuil gaat voor je hemelvloed maar je kunt het niet laten om steeds weer poëzie te praten…

de drilboor dreunt door heraanleg van het wortel kanaal langs glazuren kusten en speeksel stranden ik heb een afklikbrein als mijn zeurend lijf met slepende voeten achter mij aan bengelt wandel ik weg neem enkel ogen mee reis met genoeg lef om de achterkant van de maan te zien en vertel het niemand ik heb mijn mond niet bij…

waarom vloeit er nog inkt harte vocht, in kanalen bedwongen naar oceanen van papier altijd weer die eendere golf vervluchtigde monding vergleden strandzand wat me krimpen doet mijn zinnen ontdoelt afgedreven wrakhout ergens aangespoeld op tijdloze klippen zonder ondervloed verlaten, verwezen mijn pen leeg geschreven…

dat ik het verhaal kwijt ben dat ik opnieuw moet beginnen ik was de weg kwijt maar begin het terug te vinden kom terug als een waterrat zwemmend in het verhaal als een vis in het kanaal en zwiepend met z'n staart onder de brug door en dan eruit stappen als een rep- tiel, wegvliegen al flapperend als een wat vreemde vogel weer…

jouw ogen zag ik niet jouw adem hoorde ik niet de dag eindigde zonder jouw lippen te raken geen maan of ster in de nacht allerwegen de beklemmende stilte om mij heen elk zuchtje van de wind veranderde het ritme van mijn hart als de ontvanger van de Satelliet mijn gedachten op jou gericht elk kanaal aftastend naar beelden…

hij ziet niet in het donker zijn ogen terneergeslagen vragend in de verte in wanen van de nacht hij wilde haar beminnen met een aarzelende tast van besmuikte handen en bleke vingers nu dwaalt hij en doolt in vergetelheid zijn lot zieltoogt in miezerige kanalen wie zal zijn rit verder zetten en hem de blauwzoete dromen…

een waterval woorden stroomt naar zee op oeverloze vakantie geen kanalen geulen en bedding maar in vrije expansie nog is er wind met zijn vlagen draaien en hozen buitengaats komt er rust in de golvende letters dichters vissen naar stilte hebben soms beet maar om te scoren moeten zij poëzie laten horen in hun leefnet…

Schrijvend zit ik stil hem te missen hem stevig en voorzichtig tegen mij aan te drukken hem zich over laten geven aan mijn handen aan het zalige alles hem ook lezend voelen en laten voelen dat we intieme vrienden zijn Woorden zijn niets als ze niet raken Een aanraking is niets geen intimiteit zonder gedachte Gedachten zijn kanalen…

weet je nog diep in de bossen waar de herfst zijn entree had gedaan het knisperend gekleurde bladmatras ons lokte lief te hebben weet je nog ons traag ontkleden dromend vervielen in duizend tinten ons lichaam zachtkens deinde op vogelengezang weet je nog toen wij op leeftijd kwamen zochten naar die onvergetelijke plek hoe wij zalig kusten…

Het allerliefst met jou in wuivend gras en drinken, zittend op jouw jas uit de fles witte Zuidafrikaan die in jouw tas was die wonderwel perfect op temperatuur was Lang turen over het kanaal ver langs de brug en luisteren wat de bomen ruisen en zwijgend verder fietsen, want geluk moet je niet hardop noemen De rest nippen we thuis, in…

Met taal als kanaal, kan men zijn spinsels kwijt. Maar moet er dan zo nodig een beste zijn door strijd? ------------------------------------------------------------ note:In dit mini-sonnet uit ik mijn mening over de zogenaamde dichtwedstrijden, ook wel poetryslams genoemd.…

vrieskou in de vroegte vinnige winterse winden betrappen iedere kier en dwingen me te krimpen ik kijk over water 't kanaal nog zo vast lang voor kleine helden de vaarweg hebben ontlast o prachtig zo prachtig deze versmelting!…

de rust van ruisen, van niets, van bomen en bladeren en wind, van vogelgezang en vissen die drijven in sloten, kanalen en zeeën van tijd.…

Mijn baas wil met mij wandelen maar ik ben zo bang de laatste keer langs het kanaal klonk er een harde knal ik ben toch zo geschrokken mijn oor voelt nog de pijn kon ik het hem maar zeggen zou het dan over zijn?…

Rolinbrug een brede tweebaansweg over het kanaal heel normaal maar daarnaast is geplaatst monumentaal de kleine ophaalbrug die er vroeger was als aandenken groot contrast nog geen twee meter breed wie daar vroeger over reed ?…

hoeveel vuur is een vulkaan met hoeveel woorden zwijgen we hoeveel dorst gaat in een glas anders dan droogte of afstand waar begon een naam, een oud bos, een rots, de groenheid van gras kennen we de kanalen en straten van het hart, nemen we ooit afscheid noemen we kustenloos land in de diepte een eiland?…

Ik ben de Mussel Aa en op sterven na dood ooit ontsprong ik bij Valthe in het hoogveen totdat het verdween nu heb ik alleen een begin als rivier bij Zandberg aan het kanaal ik baal maar ik haal Mussel nog bij Blekslage zijn mijn dagen geteld in het veld ben ik haast niet te zien naast Musselmeeweg misschien onder Onstwedde ben…

Ben vergroeid Met de natuur En alle schoonheid Die zij meebrengt In het dik pak Sneeuw ben ik Die ene vlok Die onzichtbaar Met de andere Vervlochten is In de felle Regenbui ben ik Die ene druppel Die naamloos met De andere mengen Zal - in de ijsvloer Waarmee het kanaal Voor mijn huis Is toegedekt ben Ik die ene ijskristal…

het liefst kanalen maken Aan bocht en kronkel een broertje ........dood De snelheid van water willen we afremmen zelfs tot stilstand brengen Dijken worden hier baken zover het oog,bloot reiken kan Van water en loop raken we verwonderd ....in de ban nu willen we de stroom oversteken kijken of dit met het pontveer kan…

Wij graven kanalen.... graven diep om water te vinden Wij zijn als wortels van bomen naar water op zoek Wij staan te boek als een volk van binnenschippers van sleepboot en ark van roeiboot en spanen van zeelieden, 'Jan-pak-an' Wij hadden de wereld scheepsbouw en handelswaar te bieden Ooit turf....…

We praten maar ik ken je grenzen niet de kanalen die je hebt gegraven niet nergens cirkels van je steden geen windroos in een hoek, geen vaan. Geen kust waar ik aan land kan gaan.…

een laatst sneeuwgordijn rafelt losse plukjes hagelt kleine stukjes in smeltend samenzijn de noordooster klaart de lucht en na een aard uitstralen kunnen we de schaatsen halen wij zijn niet uitgeblust laten snelheid ons plezier bepalen op sloten en kanalen met koek en zopie in de rust eindelijk gaat de vorst de erfenis inschalen…

Het is windstil Plastic water in het kanaal Ik eet bij mijn moeder Onderweg naar huis talm ik op het kruispunt Mijn kamers zijn zo leeg en jij woont hier vlakbij Ik kan naar je toegaan en toch kan dat niet Achter de dunne gordijnen leeft de straat, de stad Niemand ziet mij Ik zou liefdesbrieven willen lezen van jou, ontboezemingen…

voor het eerst zwiep ik uit mijn lianen waar kinderen aan zwieren en zwaaien aan joelen: als ik het zo noemen mag nimmer heb ik nog getreurd de mensheid heeft de naam verzonnen ondanks dat ik trots mijn blijheid toon nu de herfst mij rond de takken waait het laatste blad nog niet gevallen is lach ik tranen langs mijn stam benee edoch…

de stilte valt harder dan steen zo ineens sta ik alleen ben ik het punt van aandacht geleid door inspiratie die wacht totdat ikzelf de stilte breek en dan de woorden kies en spreek over deze mensen, voor mij in het dal giet ik zinnen als een waterval vervuild water laat ik meeglippen totdat de kanalen vastslippen…

Van steenkoollaag tot laag, langs schommelende kabels van het bijna niet meer weten, klim je langzaam door de jarenlange schacht die van de oorsprong naar het hoegenaamde einde leidt, uit ingestorte tunnels en kanalen, langs de breuklijn van het allerlaatste licht omhoog, bereikt ineengevouwen als een kreeft uiteindelijk de rand van het verlaten…

Wat als het raam zich gesloten opent voor de kamer, je ligt in bed, de stad is in jou aan het verdwalen, bang trek je deze grens toe als een rits tevergeefs: het onaardse zingen van de trams voert je mee, licht weerkaatst in de kanalen en scheurt je als een brug tussen twee oevers vandaan, hier heb je me ontmoet enkel om in jou te sterven…

...42-jarige Fransman zwemt zonder armen en benen het Kanaal over. Hij zwom deze ongeveer 40 kilometer binnen 14 uur...…