Alle inzendingen over keten

Aan de rand van de duinen, voorbij het eeuwige water, keten ik mijn handen aan de horizon, verbonden met een uitgeputte achtergrond. Het zand blijft aan mijn tranen kleven, ik wil de afstand niet weten tussen de leegte en het leven. Hoog in de lucht, blijft een laatste meeuw om een gouden wolk smeken.…

Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet. Nu lig je bij een ander, misschien wel in een mooier bed.…

"Een wolf, 'n wolf" schreeuwde hij huilend ach laat 'm, laat hem maar keten maar niemand kon weten dat hij door een wolf werd opgevreten. Moraal voor nu en voor altijd gil niet voor de grap of uit ballorigheid.…

met moord een lichaam werd gevonden overdekt met wonden maar het behoefde slechts een lok haar te identificeren na een jaar verdwijning in de kanalen van een lakse maatschappij de dader werd ook gevonden zoals in de volksmond was voorspeld want alles komt uit, zelfs al brengen de kraaien het uit werd hij een nieuwe schakel in de keten…

ik ben bal nummer zeven kets vier de verdoemzak in ik rol en tol in een rechte lijn op twee af die ketst tegen vijf samen kniezen ze in hun hoekje ik kruis vol triomf het laken naar de rechterhoek waar tien me niet heeft gezien zwiep! veld vrij!…

Hun keten van pornokastelen trekt edelen aan. 't Zijn er vele. De aristocraat stort er 't edele zaad, want de adel heeft edele delen.…

Hoe later het uur, hoe breder de deken en hoe talrijker de beelden die spreken van een glimp van zijn, een tel in 't leven van een mij, een jou, een hem of haar verweven in een keten van kristallen kralen die hun pracht niet danken aan het eigen pralen maar aan het blootgaan voor een hemelschicht die onze staat vereeuwigt: het geleende licht…

zou niet weten hoe mijn spade je zou verbieden, je verankeren aan het lot dat ons bindt, mijn liefste ik sterf mee aan jouw keten in twijfel hangt de herinnering aan het heden; er is geen moment dat jouw zijn zich niet in mijn armen bevindt…

goedheilig is weer daar de man met staf en mijter witjes in zijn baard te paard met begeleider grabbelzakje mee de piet die moet hem dragen maar schopt dan wel eens keet en heeft zo van die dagen zo komt hij in het boek van minder brave kindjes en vult het eerste blad elk jaar weer gezwindjes want niemand was echt stout…

De onrust en de lichtbewogen ontvanklijkheid van hare trekken zijn weggewist en overtogen door maanlicht, dat in zachte plekken gestort ligt over kruin en peluw — en dekens die haar slaap bedekken welven het maanlicht tot een landschap, een keten die zijn tere bekkens van zilverglans doet overstromen — hoe lieflijk droomt het hoofd daarboven…

is levenslot de gang naar het spektakel waarin onze vingers haken in het steengruis van onze verbintenis, die een deel van ons leven herinnert in hoop en vrees monumentale gedenken, de hoeksteen van ons tweeën kunnen we dichten in een perkamenten boek, want oud worden is een keus maar het gerezen verdriet watertandt in een drieluik van besef…

Ik zou zo vergeten hoe al die sites ook mogen heten thans omvlochten door een keten zo ons dierbaar poëzie! Sonnet, vrij vers en parodie, och! me dunkt, we moesten denken wat al kracht we elkander schenken als we breken met literaire wetten, zie toe, de betovering van poëzie!…

speelbal Denk ik en ik koester nieuwe aanwas Oude weetjes krijgen een nieuw jaartal Als ik ze bekijk door het vergrootglas Geen professor en geen vrije weetal Weten waar de tijd altijd op uit was Toen en nu, het klinkt alsof we weten Wat ze zijn, de woorden om te duiden Dat we heengaan zonder stem geluiden Wij ontdekken het in deze keten…

Zijn lendenen smeulden in de vrieskou De koelcel van december Moeder pookte het vuur op In een knetterend licht van zuchten Zwom het kikkervisje naar de overkant Brak door het membraan Versmolt tot vrucht Een klompje van chromosomen en strengen Een keten waarop mijn erfenis te lezen staat Het woekert in dat lauw, rond bad In de prille…

Niets is meer wat het lijkt en niets lijkt nog wat het is Nu jij er niet meer bent Voel ik een groot gemis Wie komt er nou bij mij kroelen En gezellig op bed keten En even lekker stoeien Of zo hard miauwen om het eten Languit slapen op mijn bed En altijd zitten voor het raam Spelen met de hond..…

Een keten weer opeens hangen we boven het land. Geen afstand meer. In dit verband past het heelal met gemak in één hand. Ik snoep je lieve woordjes. Je tovert zoentjes uit je zak. Ik slik ze, pik ze, blik ze in voor later.…

Miljoenen schakelen in oog om oog om één natriumlampen flitsen koudvuur vlamt in deze oneindige keten is hij de zwakste schakel, natuurlijk: the silent majority heeft altijd gelijk. God, bless America!…

zo waar gedeputeerd verpakt echt wel gesoigneerd bij het noordzeekanaal wablief hij kwam nasaal het lint geknipt krijtjes plus heel stipt sprekend was te lezen heel goed samen zo gaat-ie goed wordt nog beter knik in de bol ja en amen champagnes in de glazen zon door vlekkerig dek poppies met vleeselijke snack keet snoet aha gemoed valt…

...en dan gaan ze uit huis, koop je minder brood, kook je minder eten, dan is het minder keten en heb je minder was, maai je zelf het gras Blijft het huis zo schoon verloopt de dag zo monotoon, dan is er heel veel stilte, die aanvoelt als kille kilte Dan mis je hen steeds meer, dat doet dan lijflijk zeer Dan gaat ineens de telefoon, en…

Armoedebegrippen in een businessmodel Berichten die in de mist verdwalen Om snel te vergeten Alsof het contraproductief eindigt In een Rein-schaalmodel Brabançonne en dochters Verdroogde wol-Ven-vacht Glasnost Ruiten ingeslagen Verdrukte veelkleurige garnalen Kok-ket in garnaal kroketten In glassplinters Uit-één-geslagen Wollige…

Hij winkelt laat, hij winkelt vroeg; geboeid aan winkel-keten. De consumens krijgt nooit genoeg van eten en diëten. Hij kingsizet Mars en meesterschap voor vader, vriend en vrouw. Hij Frisiaat de hele hap en beetee-weet zich blauw. Hij winkelt laat, hij winkelt vroeg; de consumens krijgt nooit genoeg.…

Uitgekristalliseerde gedachten vinden ruimte en gebakken stenen dromen in woorden papieren krachten verharden nadat ze zijn verdwenen de vergeten uitwerking een keten onder dikke lagen ijdel massa overstroomt de oevers van het weten zoekt meer dan wolken, het licht en manna ik schop tegen muren ik wil breken door blinde obstakels te bevrijden…

Vrolijk kets je over het oppervlak cirkels vormen waar jij net nog was als kringen van het vochtig glas dat je zwier santé de lucht in stak Omdat je het lustig oog ontbrak liet je frivool de rokken hogen lonkte me blozend, opgetogen met blikken waaruit smeken sprak Dan fluweel jij je dronken hoofd getemd en zwak in schrijnend…

Ik werd bewust van leugens der natuur die illusies van een mooi en eeuwig leven in mijn kinder genen heeft geschreven en de tijd in m’n brein traag liet stromen Na midlife als de tijd in vrije val raakt zag ik wat we zijn, schakel in de keten van heden naar de oorsprong van ‘t leven en na de voortplanting eindigt die taak De…

overbodig: de duif is dood kaarten voorspellen nuchterheid, het teken is het lege glas zonder dubbele bodem kan ik niet verdwijnen de asbak geeft geen gehoor aan het rookgordijn; die illusie brandt zichzelf op ik veeg alles opzij, het papier en het stroompje dat meedogenloos met de tijd tikt de kamer draait, als een foetus keten…

Elke dag was weer een andere, de ene helft van de week leerde ik dakdekken en het onderhouden van de keet. De andere helft ijzervlechten, dit voor zo'n jaar of twee. Ik deed mee, toen ik dingen in de gaten kreeg. De bouw heeft mij scherp gehouden, door de afgelopen jaren heen.…

We worden weliswaar wedergeboren Weerwolven, waanzinnig wild of wreed Woestijnvaders in jeremia's keet Heremieten met termietenoren Wervelende derwish kluizenaren Avant-la-lettre heilig op pilaren Zielzoekend Sinaï Egyptenaren Harptokkelend eensnarige gitaren Rollen in de dode zeebeweging Heethoofdige illustere vertogers Antonius…

niks te klagen Er is niks wat mij verdriet Toch is er iets niet in de haak Ik kan de vinger niet op leggen Maar het lege gevoel in me dat groeit Gevoel te leven zonder reden Gevoel te leven zonder hart Te leven als een robot, die puur zijn taken doet Gegoten in een vast stramien Dagen vullen zich met nietsheid Sluiten naadloos aan in de keten…

Zij kermt aan haar keten De schakels van roest Als een hond in zijn hok En sleept de zonde mee Het struikelblok Met geheven kin hurkt ze in slijk Zweren op de dij Een vernestelde lok Ze huilt en huivert blij Zij wil los De huig is een gloeiende klepel De stem een windorgel in het deurgat Pulp en zaagsel kleven aan de tong Zij…

soort haringlucht verwarring in termen van rozenstruiken communicatie, wondermiddel terzijde van het plafond doemt een eindeloze andere kant van het witte laken, kantoor Zuidas, zilvergetto buiten, meen ik te weten waait de wereld, cyclisch met een primaire drijfveer, blote voeten niet en gaten met knopen tellen een totale keten…