Alle inzendingen over klank

Bomen en kroegen zwervers die zwoegen over straten en pleinen met soms zelfs konijnen in groene parken en tuinen waarboven wolken bazuinen stenen en beton een zonnig balkon oude kerken en nieuwe banken en een tongval van klanken tussen huizen en fabrieken ziekenhuizen voor de zieken het stedelijk landschap is nooit af.…

Vroeger werd alleen gebeden, was 't enkel de klank van 't lof. En nu ronkt het in de stegen. Wervelend zwerven boven de wegen, kraaien voor de nacht begint. Zie die verre torenbroeders, 't lustig landschap nog de hoeders, weerhaan weer die zwoele wind!…

steden kortom alles wat er onder mensen leeft zij toont al wat door ons ooit is aanbeden recht vanuit haar hart durf ik te stellen ze fluistert ons over manen die schijnen verklankt de plaatsen waar voor haar ooit werd geschreven van Egyptische melodieën tot die van Warschau wie heeft dat ooit zo intens weergegeven voert ons mee laat ons in klanken…

tien vingers bewegen sierlijk als ballerina’s over de zwart-witte toetsen van de oude bruine piano hard dan weer zacht bezeten edoch teder enkel en toch samen verenigen zij zich in betoverende klanken tot een hoorbaar ballet buiten zinderende hitte binnen vurige extase maar het hoofd ventilatorkoel de noten van drie klassieke meesters…

Mijn mond weigerde zijn klanken te imiteren. Mijn gemoed bleef altijd op de vrijheid gericht. Ik heb met een mes op de muren geschreven. Mijn hand kerfde telkens dezelfde naam. Ik heb klanken naar een melodie toegezongen. Mijn lippen gevormd naar een harmonieus gedicht.…

Mijn mond weigerde zijn klanken te imiteren. Mijn gemoed bleef altijd op de vrijheid gericht. Ik heb met een mes op de muren geschreven. Mijn hand kerfde telkens dezelfde naam. Ik heb klanken naar een melodie toegezongen. Mijn lippen gevormd naar een harmonieus gedicht.…

Je geeft je liefde aan de verkeerde je dacht, hij houdt van mij maar dat zijn holle klanken, want toch ben jij niet blij... Hij moet zijn liefde verdelen, tussen jou en tussen haar... Ik moet er niet aan denken... het is zo onuitstaanbaar... Even wil je wel vergeten, dat een ander op hem wacht...…

Het is al een ervaren ideaal, dat een naam diepzinnige sporen laat Ook lijkt het dieper dan normaal, dat ik de wenken prees van het gelaat In eenzame uren zonder aanduiding van tijd vanuit de stilte gluren en door iedere klank bevrijd Nu galmt het laatste lied en dooft de laatste vlam wetend dat jij hierheen ziet verlaat ik de drukte…

Ik vouw de woorden zachtjes open leg ze even naast mij neer lees de taal in jouw gebaren hoor verstild de klanken aan zie de waarheid in jouw ogen lippen laten leugens gaan harde letters raken zinnen klinkers doen nog immer zeer smijt de zinnen in een hoekje wil geen houden van nooit meer…

Op dat moment mis ik iets: klanken vol herinneringen tonen die opkwamen uit het niets muziek om bij te zingen. En dan weet ik weer wat ik mis... het tikken van mijn ring op het metaal…

De zon straalde zijn ogen hij wrijft eens met twee knuistjes voelt de warmte op zijn bol maar bevroren gedachten kunnen woorden niet smelten Nog hoorde hij de stemmen traplopend naar zijn kamer boze klanken klonken hol het voorgelezen sprookje werd wéér geen werkelijkheid Slechts het dons van zijn kussen werkt nog troostend in deze vroege…

Een statige, kleine wat grijzige man speelt Bach met zijn vredige verende klanken. De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan de stenen vergroeien tot volrijpe ranken.…

spelen met de klanken ongeweven patronen laken hier iets dikker, daar juist slanker stellig nooit echt klaar te maken proeven van een zoete wijn rood als diepgeworteld zijn zoeken naar dat eeuwig raak schrijft de pen, ontpopt een weg langs uren vermaak daar schuilt de kameleon rood als, fruitig als, giftig als stil verlangen…

schuifelend peins ik door de schier eindeloze gang zie schaarse houten beelden de schepping danken het marmeren plavuis hier dof door schaduw elders nog plooiend naar de dalende zon vormt de hemelse weg naar latijnse klanken de hoge bogen met eeuwigheid gevuld laten de stilte zingen over alles dat de mens niet weet…

De woorden van vroeger, zijn nog alleen stille klanken. Het lichaam en de ziel zijn nog één. Het hart klopt onophoudelijk, van vrees en pijn. Laat het ophouden, zodat ik weer vrolijk kan zijn.…

Het is een samensmelting, van muziek zonder klank. Op die hoogte, in die zuivere lucht, is het lekker genieten, van een deugddoende vrucht.…

en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilverglanzende spaken ga ik door het heelal zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke leven aan zijn zuivere flanken een rilling van gelukzaligheid in de eeuwigheid van…

Al weet je nu wat is En niet wat komen gaat Geniet dan van het heden Want als het leven ooit tot stilstand komt Is dát het moment Waarop de dood zwijgend in zal treden Sta slechts Even stil En luister naar het leven Naar haar beweging En haar hoogste klanken Zij zullen jou de mooiste kleuren geven Want op dát moment Doet zij…

voel mij als een boom wiens takken zich verwrongen naar de hemel strekken in blauw niets Schreeuwend om aandacht als kleine hongerige vogelbekken elkaar verdringend voor elk eetbaar iets Krachtenloos en talrijk boven ben ik aan de voet geworden tot een massief geheel verankerd in de aarde Gesmoord, bijna geluidloos komen er nog klanken…

Geworpen in een zee van geuren, van licht dat anders is dan thuis, van vreemde namen, klanken, kleuren, van andere woorden,... straks naar huis. Wat heb ik heimwee naar `t vertrouwde, naar koele lucht en zomerblauw, maar zal ook daar de zon zo branden dat ik er echt niet meer van hou?…

Dichter wil gevoel vertolken vlijt de klanken op papier muzikant heeft niets met woorden huppelt op klinkers van de poëet.…

Kom kleine vogel Zing in kristallen klanken jouw lied Ik zal je echo horen Kom kleine vogel Laat je vleugels dansen op de wind Ik zal jouw schaduw vangen Kom kleine vogel leer mij leven zoals jij Zweven, zingen dansen Vederlicht de hemel proeven vluchtend vogelvrij…

waar woorden eenduidig hun kleur luiden is het fijne geklepel van klokjes niet hoorbaar het monotoon starre dringt zich meer dan opzichtig op en houdt ogen en oren gevangen de kleine nuances accenten en speelse wendingen in zinnen en strofen komen niet op toon wat een kleurige boeket vol harmonische klanken had moeten zijn resulteert…

wat heb ik te willen nu jij in mijn nachten je zinnen laat schijnen even achteloos als de dood die verdwijnt nu jij me verwarmt met je tijdloze klanken mijn rusteloze hart heelt mijn hongerend lijf kom, geef me de toegang tot jouw verste verzen en pas ze diep in mij als waren ze nieuw wek me met een morgen die niets onbesproken…

De fijnzinnige muzikant heeft eens gezegd er woont een viool in mijn ziel dansen op klanken het mysterie leven met ogen naar de hemel gekeerd opzien naar de warmte van zonsopgang melancholie bij zilveren maan onder jasmijn achter verre horizonten zout water proeven waar hij speelt daar worden oceanen groen en snaren kleurt hij rood…

Wanneer zij haar stem laat horen, Trilt mijn huid, Haar klanken haar geluid, Die mijn adem verstoren. Dan wil ik geloven, Als dit de hemel is, Het paradijs, Dat ze mij beloven.…

klein en dartel geel met wit heel lief vogeltje met veel pit vrolijk zing je keer op keer uit volle borst het hoogste lied zoveel vreugde geef je mij verjaagd verdriet en maakt me blij hoe klein je ook bent ik wil je bedanken voor wat je mij schenkt met jouw mooie klanken die dan galmen hier in huis door jouw is dit nu echt mijn thuis…

onmiskenbare adem uit stille naam gefluister achter een sluier van wolken bewegen niet alleen maar klanken nee, een boventoonzang begroet binnen de gekuste dageraad laat regen tranen wegwassen de wind houdt je uitademend wakker ramen verdampen rond nachten ten aanzien van woordgefluister wat zich ook al voordoet van hoog naar laag…

universeel om acht uur het journaal een vader weent stil telkens weer dat verhaal kinderen hinken op één been de oorlog nooit vergeten ze kunnen nergens heen honger, ziekte en geweld moordend vuur en watersnood dakloos schuilen in het veld vertaling overbodig verdriet heeft dezelfde klank in elke taal…

In zachte klanken saamgebracht Heb ik uw zoete naam gedacht, O mijn Lief-uitverkoren! Die 't liefst mij aller dingen zijt, Die ik mijn hart heb ingeleid En eeuwig zal behoren.…