Alle inzendingen over koper

Ik voel de blues op avondoude sigarettenrook het golft in vlagen door mijn poriën samen met de bas die de slagen van mijn hart bestookt terwijl de warmte van het koper ondertussen bij me binnen swingt zingt een donkere stem over liefde het kleeft aan mijn ribben als oud verdriet.…

De middagzon tingelt als koperen belletjes, jij ligt slapend naast me. Glanzende druppels vallen van je lichaam op het zand, je omtrek achterlatend. Vanavond zal een bedachtzame golf je afdruk westwaarts dragen en ongetwijfeld zal het zeewater dan net iets zoeter smaken.…

Er valt een idee over een liefdesaffaire op haar gestifte lippen wanneer de zon als een koperen ploert over het weekend schijnt; Het is bijna werkelijkheid haar stiltedromen kan ik horen in het verlangen ik probeer te begrijpen waarom ze zo vaak van idee verandert Ik citeer niet ik weiger haar hart te citeren.…

Kwaadaardig staar je op de koperen jongens en hun veerkracht in de branding. Je berekent de curven van de vrouwen met geringschatting want ze verachten je om het spinrag op je hoofd, je bleke paddenbuik, de stinkzwam van je geslacht, de karbonkel in je bilspleet.…

Nachtelijke stilte valt over de oude lege villa hij denkt aan vroeger toen hij nog jong was - aan de kindergeluiden aan kamers vol geluk aan de grote familie die in 1944 verdween in een nacht als deze - aan krakende balken van zijn skelet die de kopers verjaagden vooral denkt hij aan de sloopkogel morgen…

in mij regent het zoals het zal zijn van na mijn dood het levensbrood gedoopt in wijn de smaak van zuur azijn verwijld gevlucht in oneven dagen snijdt de wind en blijft aan me zagen een ebbenhouten doos met wat koper beslag oogt zeer broos gezien vanuit het kleine gelag…

Hoe smartelijk klonken onze stemmen toen wij een ander voorbijgingen zonder herkennen ketenen van woestijnen elkander omarmend als sidderend zand in geel koperen stralen - sprakeloze stommen troosteloze rijen van ongedeelde vreugde waren zij geen stommen - sprakeloos zouden zij aldra verstommen…

Een hulp zoekende Nog net levende Lijkwitte hand steekt Uit de modderbrij omhoog, Reikt naar redding, Geen houvast, Geen, geen, Nergens, nergens, Met een koperen ploert Die genadeloos alle Vocht verdampt - Wat blijft is De bedding van Deze rivier, Die wordt gevoed Met het bloed Dat zinloos in een Mens vergoten is…

Insensatez De adem voelbaar in een zoektocht langs de juiste kleppen Jobim op de toetsen rond de heesheid van Maria Toledo En opeens ontvouwt zich de bloem van de meester rollend koper wuivend riet vergezichten van klank in een volheid die rechtstreeks naar het hart gaat Zo wil ik klinken met jou…

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

van koperkwartet en koor Doden kan ik aanzien en hongerende kinderen bovendien maar het zinderen van koper in heldere kathedralen, parelmoeren klanken van zilverwitte engelen en het aanhoren van het gonzend donkerbruine lied van getaande heren. Nee, dan komen tranen boven waaraan ik nauwelijks weerstand biedt.…

leunend tegen vergane glorie van strijkers omlijst door koperen blazers vanuit het midden klinkt de donkere stem van Nat King Cole de geur van oudheid vermengt vergane glorie innemend zijn met galantheid het ritme aanstekelijk uitdagende pianoklanken zo smaakt pure verleiding…

in het open luchtruim dansen vogels zich bijeen cirkelend boven het standvastige gebouw van koper en graniet boven de ingang prijkt Mozes in steen gebeiteld samen met de tafelen der Wet in een gesloten ruimte op de bovenste verdieping wachtte de galg niemand keerde terug…

in de vlam van honger ben je nu geveld aan koperen geuren je haren wapperen als een vlag je borsten half ontbloot en ik jouw jongen die jou gedurfd kuste in een hunkering van nazomer ik heb je nooit gekend, maar getroffen in een liefdevolle wind een vrouw van liefde het donker legt nu licht in onze handen…

ik zag het loven en bieden maar de prijs bleef ongelijk hun ogen dollarden jouw tekens uiteindelijk was daar het bod dat eerst werd afgeslagen jouw tweede deal kon wel behagen zij zijn kopers voor niet duur alleen het afscheid nemen geeft emoties want daar rijdt je vrijheid van het eerste uur…

De nevel rest te dalen terwijl de eerste zonnestralen koperen luchten verteren vol lichte kleuren smeren ik loop vooruit, ben hier, was daar tijd en ruimte lopen zo raar ik verplaats in de ruimte, de tijd die wegtikt in het niets zonder spijt herinner de ruimte herinner de tijd déjà vu kom tot leven dit moment is verheven de nevel…

De ondergaande zon veegt schaduwen weg penseelt in roze draperieën een luchtig aquarel Traag baant zij haar weg langs aardse curve duister verslaapt zich in rood koperen gloed Aan gene zijde ontsluit zij vurig Morpheus’ armen doorbreekt met zilverwit de barricades van illusie…

Een atlas is dus wat kopers willen. Had die Harry echt kunnen toveren, Dan zou hij plaats 1 wéér veroveren. Happyturf … De nieuwe Bosatlas heeft het laatste Harry Potterboek naar plaats twee verdrongen ……

de koperen kop een schijtlijster steekt over en miste me net een kunstige spin spannend draadjes door het bos vangt mijn aandacht monsieur jacques staat te staren in het licht een grijs schilderij grijze stuwadoors van muller en co lossen de zontomaatjes in de rij voor lunch een dagmaaltijdsalade op tafeltjes jacht…

De zomer ademt alweer haar laatste adem vurig brandt de koperen bol door geen zoektocht meer ontwikkeling in ieder nieuw kasteel zielsverwant in een vlak overvloedig groen land leuk is gewoon plezant en het zand danst net als ieder in dit leven die dit leven leeft een engel geeft.…

De Zon rijst als een koperen kogelrond over het aardse niemandsland De Maan zoekt in alle stilte koortsige dromen tot aan de morgenstond De Aarde is voortijdig in de hoek gedreven van een manifest heelal De mensheid woekert in een duister labyrint van wat ooit verdwijnen zal Kunstwerk: " Transformatie ", 1994 Kunstenaar: Irmlinda…

waarom kies ik koelte als de zon brandt op mijn huid ik wil het bruine beest dat eerst in wit weer rood wordt als mijn thuis maar feller ploert de koperen dood, nog even en mijn cellen hebben het begeven daarom verdwijn ik af en toe ben haar hitte zat en moe duik de koele schaduw in die zalig meekomt als jij schijnt…

Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

kruisig de koperen slang nu maar op de akker buiten de stadspoort en koop je lendenen vrij les je dorst met bloed en stil met brood je honger nu de zon verduistert en de maan verdwijnt maak z'n vel tot schoenen want lemen voeten glijden weg zodra je rennend vlucht nu het water stijgt…

Ik was laat, het koper van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Ik was laat, het koper Van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Het was oktober, Wanneer de blaren, Rood als rood koper, Of geel van kleur, In dichte scharen Neer komen strijken - Ik liep te kijken En snoof de geur.…

het koor zong rood zakte langzaam weg het orkest speelde de blauwe symfonie hij dirigeerde met vriendelijke lach rechtlijnig de kleuren in flarden muziek het applaus was dood hout met koperen echo’s stervend in groen alleen het publiek viel uit de toon zij dansten stilte in de coulissen van hun geest…

‘t Is op 't gevoelig goudkleur koper malen Met d' angel ener wesp en 't fulpen stof Der vlinderwiek, gegloeid van zonnestralen; De punt der naald die juist ter snede trof Wat in des kunstnaars rijke dichterziel Uit fantasie en leven samenviel.…

Madonna de popsterkameleon Wisselt van huid en haar Verdubbelt het groot idool Peron, Monroe, Garbo Van aardse moeder tot verwaaide vamp Elke nieuwe snit, elk ander masker Jut de koper op Imago geeft wat animo In het spiegelpaleis van de smaak Tot ze haar bijna gewone ik vond Een huisvrouw met twee kinderen…