Déjà vu

De nevel rest te dalen
terwijl de eerste zonnestralen
koperen luchten verteren
vol lichte kleuren smeren

ik loop vooruit, ben hier, was daar
tijd en ruimte lopen zo raar
ik verplaats in de ruimte, de tijd
die wegtikt in het niets zonder spijt

herinner de ruimte
herinner de tijd
déjà vu kom tot leven
dit moment is verheven

de nevel daalt neder
koperen luchten worden breder
als de blauwe adem blaast
de zuurstof door het water graast

ik zoek het moment, die exacte plek
door de tijd weer terug als een vage vlek
nee, dit is anders, zo ging het niet
waar was het dat je het moment verliet

jammer dat het nu niet lukt
de eerste mens die zelf de dag plukt
ik stop ermee en geef het op nu
ik wacht wel tot de déjà vu

me onverwacht te grazen neemt
waarna ik alles nog eens overdoe.

Schrijver: Nino Michielse, 22 juli 2008

nino.michielsegmail.com

déjà vu ruimte tijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 217