Alle inzendingen over koude winter

Wij leven ieder ons eenzaam leven, in gedachten samen maar toch steeds weer alleen terwijl de dagen zich rijgen als trieste kralen aan een breekbaar koord tikt de trage zandloper van de tijd: langzaam, stil en bijna sereen als Eros vleugels ons steeds harder raken, wachten wij onverstoord op de warme dagen van de zomer, de koude winter dreef…

Mijn liefde groeide sterker in de koude Winter, - Enkel zeer mooie bloemen groeien dan. - Daarom is mijn liefde ook oneindig schoon, Al is zij, - 't spijt mijn vriend misschien, - ook ongewoon.…

Ik luister glimlachend naar verhalen over de koude winters van nu, neen zeg, barre winters heb ik beleefd maar met een vader als die van mij, was alles altijd half zo erg.…

winter geeft gezelligheid waarbij je tot gezelschap bent bereid Met aan 't eind't oud en nieuwe jaar en aan goede voornemens is geen bezwaar Gedreven door 't winters leven dat ons zowel kou als warmte geven is 't genieten van 'n sneeuwsprookje in 't land waar we ons hart aan hebben verpand…

ongeveer in de tijd toen ze elkaar wijs maakte dat wat niet aanzienlijk is ook niet bestaat, er klonk bijval en applaus onder de gelijkgezinde dieren onvrede sloeg de pan uit en de raaf is er in gevlogen smulde van het aas van wat was begonnen gewekt in het boze bed woede duisternis en verdriet met de halsstarrigheid van een lange koude…

Waar is dan de dakloosheid, behorend tot de realiteit die harten raakt en dreigt met koude winter? Als het buiten genadeloos vriest en kraakt, ijzige koude de stad geconfronteerd en dakloosheid winteropvang nodig heeft.…

Toen ik in die hele koude winter naar buiten werd getrokken door grote vlezige handen en niet Willem maar Blauwneus heette.…

Koud is de winter wit en glad, Koud is de winter mooi en nat. Mensen buiten in hun wanten, sneeuw dwarrelt aan alle kanten. Koud is de winter wit en glad, Koud is de winter mooi maar nat.…

Ze was om ‘t krijgsgeweld weggevlucht en na de eindeloze tijd op haar vlot in zee Ze verspreidde desondanks geen zeelucht ze droeg alleen krijgslucht met zich mee Men had haar weggemoffeld in een kamp en verteld dat het slechts tijdelijk zou zijn Zeer koude winter zonder kachel en lamp juist dertien en geen schijntje zonneschijn In stille…

Zo streng was de vorst. Mijn hersenen leken te krimpen. Een dikke ijslaag waarin de jaren diepe groeven gesneden hadden bedekte mijn hart. Van ver in huis klonk een kinderstem. Door het venster zag ik vogels scharrelend op de voederplank. De dooi zette ogenblikkelijk in.…

sleep me door de winter door deze winter ik zou honderd dagen willen slapen mijn verstand is weg, lijf koud, geen gevoel laat me dan door de winter slapen laat tenminste mij door de winter slapen…

Vandaag komt de wind uit een verdomd koude hoek, ik denk dat ik de knop van de verwarming maar opzoek, want vandaag zit ik te rillen, van mijn kleine teen, tot warempel mijn billen...brrrrrr…

je directe liefsten om je heen merk hoe 't jou en hen zal helen je staat niet op jezelf, 't is niet je lot vele zielen strijden hun hele leven passen, meten, vallen en staan op soms voor langer, soms voor even 't voorjaar nodigt tot mogelijkheden de zomer bloeit er zonniger op los 'n droeve herfst behoort tot 't verleden en de koude…

het is de winter die me raakt, een koude speer die ik liefst wegwerp…

winter maan in gedachten zien we ze opgaan je voelt geen angst sluit je ogen je kijkt in jezelf ik zou wel willen dansen maar het is te koud Spiker…

de koude herfst huilt blaadjes tot kroonjuwelen koning winter wacht…

koude mistnevels ademen de bomen wit de winter trekt een bontjas aan ik ook maar dan nep!…

roodglazuren rozen groeien in koude nachten geliefd in haar seizoen haar lippen bleek en wangen koud zo rook ik haar winter als een geurmelodie en haar geruis van bladeren als een zacht geraas…

ze dragen de herfst nog vaag terwijl de winter zich reeds vertaald in koude windvlagen die het nog omvattende naar zich toehaalt…

De wind en het grauwe weer gaan over mijn hart, en ergens over een dak waar ik heb bemind; de winter wordt koud, en de struiken zijn al zwart - over een plek waar mijn graf zal zijn gaat de wind.…

de winter drukt zijn neus tegen het raam en ademt koude bloemen in glas gegoten glinstert het boeket…

winter snijdend koud géén mes nodig wel warm aankleden hoor brrrrrrrrr…

De winter valt, Als een koude deken Vergaren voor slechtere tijden Geen overschot, buiten niet te mijden De winter valt, Water van vloeibaar naar vast Een eendje vastgeklonken onaangenaam verrast De winter valt, De dagen korten Wederom wat minder tijd Totdat de lente weer bevrijdt…

De koude diepte is de droom die ik wens en geloof zolang de winter mij niet verandert in het leven dat ik in alle schaduwen achterlaat…

Oostenwind maakt de dagen guur en koud zij schrijft met ijzige vingers ik ben koning winter`s heraut.…

Ik verlang zo naar de lente ik verlang zo naar de zon ik zou wel een moord kunnen plegen ik leg die barre koude lange winter om!…

In de lucht zit iets blauws dat weg heeft van 'n naderend voorjaar de winter met natte koude glad doet vergeten We weten dat zon ons meer en meer ....verwarmt Ik ben klaar met deze winter de dagen kort van hemels licht.…

als de bomen bladerend, blad verliezen vogels vroeg een vlucht verkiezen boven de stad gehuld in mistig grijs waar na een koude nacht het eerste ijs takken kromt met rijp behangen die weemoedig naar de zon verlangen hoop ik op een spoedig slot van straffe wind en gestampte pot oh winter passeert toch zonder slag of stoot het maakt mij koud,…

Koning winter laat nog één keer Zijn koude adem spelen Blazend de ijsvlokjes transparant Over de beginnende lente aarde In wit gekleed lacht hij tevreden Wetend dat zijn tijd er bijna op zit Lente zal de koning doen smelten Opgelost vervlogen in het niets Koning winter laat nog één keer De kracht van zijn adem zien Snijdend over de koude…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…