Alle inzendingen over koude zomers

Oostenwind maakt de dagen guur en koud zij schrijft met ijzige vingers ik ben koning winter`s heraut.…

stroomt een zandstorm droog en gevoelloos Je lippen kussen koud Je hand raakt de mijne niet Je lijf schreeuwt de waarheid En ik blijf maar kiezen voor je woorden…

Het is mij om het even wat jij van mij denkt of voor mij voelt al zie je mij niet staan voor mijn part vlieg je naar de maan het ga je goed mijn hart heeft eindelijk ruim baan…

December komt er aan het is al koud in de stad aan den lijve voel je dat minder woorden meer gehaast weer de laarsjes aan weer de mantel aan sjaal en hoed wat een beetje winter al niet doet…

je vervaagt zoals voorheen in het onvermogen om het praten te bevestigen maanlicht wordt onherkenbaar en ik zoek niet verder meer naar overlevenden omdat hun bleekheid mij op knieën laat vallen hoor je mij in losse schaduwen de kerkklok galmt nog sterflijk na…

De lucht hangt als lood en de zuurtegraad stijgt de thermostaat strookt niet met de temperatuur in dit huis van geruisloos geweld waar grimmig wordt gezwegen. De telefoon gaat zij blijft zitten hij staat op en zegt zoetgevooisd Hallo haar zoon voert de vissen en vindt dat mam haar vent zelden zo aardig heeft gekregen.…

Haar handen zijn leeg en koud de zon kan ze niet warmen. Er is twijfel te zien in haar ogen angst heel diep in haar ziel. Wie kan haar helpen om haar het licht weer te laten zien.…

vreemd hoe het voelt nu hij een jas heeft uitgedaan ik zie het hem zo aan dit leven kost hem moeite een kil seizoen moet ons nog leren hoe samen te doorstaan hij aan het eind en ik nog zoveel kou te gaan…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

Het zijn doorgaans niet de mensen die het zich kunnen veroorloven om in een restaurant te gaan eten die het koud hebben het is koud voor de mensen die door de maatschappij in de steek zijn gelaten zij hebben het koud en het laat de meeste mensen koud dat zij het koud hebben men voert liever de eendjes dan een zwerver zonder brood mijn…

wind ruist was wappert sneeuw dwarrelt wolken varen tenten staan wolken vliegen tenten waaien wind snijdt sneeuw ligt was bevriest sneeuw blijft was valt tenten slapen wind blaast wolken weg…

Ergens in het reeds dichtbije verschiet zal onze zomer een strenge winter zijn Dan blaast een koude wind door ’t riet dan is er slechts winterse zonneschijn Ergens in het reeds dichtbije verschiet zal het voorjaar een rillerig najaar zijn Van zoveel najaarsstormen doelgebied want ons land ligt exact in de vuurlijn Ergens in het reeds…

Heerlijk als de zomer, Van binnen word ik zacht, O mijn lief, was ik maar bij je, In deze koude, kille nacht. Je lichaam tegen het mijne, Een lach, een blik, een zoen, O mijn lief het zijn de kleine, Kleine dingen die het doen...…

Ik wachtend op een vliegveld waar ik met je afgesproken had zomers, glimmend strak in T-shirt, strooien hoed en spijkerpak. Jij in een koude trui waarin ik toch kon zien hoe mooi jouw lichaam was. Denkend aan je Alweer denk ik aan je.…

langzaam keert het blad de zomer zacht haar rug weer toe druppels zijn nu nat en koud spatten in een grote plas kringen in weerspannigheid en tegenwind omdat hun stroom geen afvoer vindt maar in haar rode laarsjes danst mijn kind lacht naar alle kleuren die zij in herfst bemint…

Zijn vertolking van "Die Winterreise" voelde vooral als de macht en de kracht van een lange stevige koude winter te doorstaan door vooral door te gaan en niet op te geven en door zijn vertolking voelde ik spontaan de lente, de zomer en de herfst in mij opborrelen ook mij wachtte zo´n lange barre winter maar als ik denk aan de bariton Coen…

naast de klaterplas Ik wou dat het weer zomer was Als ik kon zou ik de winter lozen Dan verruilde ik deze koude dag Voor een perkje met rode rozen…

Ik zie de zomer sterven door het vallen van het blad de takken kaal en zwijgend de aarde koud en nat. Het ruisen van de bomen klinkt als huilen in de nacht stille eenzaamheid is voelbaar en heeft me even in zijn macht.…

hij wil haar uit haar tent lokken maar het is nog véel te koud ze bibbert in haar slaapzak met kruik als lijfsbehoud ze krijgt toch medelijden dus noodt ze hem naar binnen waar zij nu met zijn tweetjes een sneeubalwals beminnen .…

De rozen zijn uitgebloeid, het is geen zomer meer Ik ben alleen en heb een peer De avond valt ook steeds vroeger, wat ik ook probeer Ik schil de peer en snij de peer In weemoedige, herfstige sfeer Peuzel ik mijn stukje peer De koude sluipt nader en de regen druizelt neer Ik ben alleen en zonder peer ----------------------------------…

Een restje zomer was blijven hangen in de rafels van haar katoenen jurk Zij keek naar buiten en zag dat het wit gevroren had aan de grond een heldere nacht met sterren geweest Na haar klompen aangedaan, de winterjas stapte zij rillend in de koude buiten ademde zij diep in, snuivend uit de jurk spande en loste op van haar huid…

ik wil dat de zon gaat schijnen maar zij breekt haar stralen tot een zielig kwijnen verlang naar een strelend plagen door de wind die als warmtedrager met verrassend koude vlaagjes een frisse balans hervindt geef mij maar de zomer met stukjes prille lentebloei groei die nog seizoenen mee gaat en ons volle oogsten laat…

Wit het land, blank mijn hart Alles begraven onder sneeuw Bomen kreunen onder druk De vorst slaat tegen ramen Die laat hen koud; ‘t glijdt eraf Binnen heerst warmte Buiten rilt een sneeuwtapijt De kilte brengt ons dichter: wij zomeren onder de dons…

de winter maar remt voor de zomer en ik ben op mijn hoede het is koud en stil achter die grote witte deur ik zit in de frigo maar er is altijd nog dat licht zelfs met het deurtje dicht…

De herfst schijnt mij de beste tijd, nog voor het koude in zal treden. Het hart overdonderd nog onwetend van spijt, verlangen dat wordt ingekaderd door de zomer en het heden. Voor mij geen winter onvermijdelijk zal hij komen, waarin gevoelens zullen zijn verstild.…

Het zal nooit meer helder worden De winter is niet koud maar wazig net zoals de zomer Steeds verder moet ik gaan Op zoek naar nieuwe steden want vermomd in vreemde kleren is het overal Speel met mij een spel dan zal ik nooit meer praten nooit meer in de ogen kijken van onmogelijke liefdes nooit meer alles geven voor wat ik niet meer…

donder in het groene hout geeft een zomer nat en koud plus onrust op roestplekken laat bij brosse braakballen nu Pasen vroeg gaat vallen ronde eieren verstopt rusten februari gebaltst en gepaard gebroed in de windmaand maart werk je niet in de nesten voor in april uilskuikens…

buiten steelt koude wind de warmte uit kleine zomerse minnekoosluwten waar ook op de winterdag stilte groeit van enkele verdwaald ingepakte passanten die hun weidse blik beschaafd afwenden van bezigheden door gewone mensen onkruid heeft er altijd welig getierd oorzaak bemesting door wind is het zwerfvuil verwaaid…

‘t Moet zomer zijn, geen koude lucht, die bijt en straalt; ‘t moet open, dat, wachtende, in de botte zit of weer in ‘t gers gekropen, van schuchterheid, voor ‘t nijpen van de hardgevuiste winterman!…

de winter loopt zich warm om koud te worden en dromen te bevriezen er wordt weer gekropen in holen en spleten verscholen, vergeten en niemand kent de zomer nog…