Alle inzendingen over koude zomers

bloemen van ijs op ramen getoverd het koude is buiten het warme in mij verlang naar de zon en zomerse kleuren het vrolijke fluiten van vogels in mei strepen van licht op muren getekend het warme, jouw lichaam het koude, mijn tong vergeef me mijn zonden mijn lust en mijn vraatzucht ik lik aan een ijsje en voel me weer jong…

Een warme, zomerse bries. Zo voelt het als ik aan je denk. Maar oh wat zorg je, tegelijkertijd, voor een herfststorm in mijn hoofd. Wat moet ik nu met jou. Zonder jou een koude windvlaag op een winterdag. Het wordt weer lente, dat voelt goed. Passie, dat zijn jij en ik!…

Jij bent voor mij de zomer waar ik zoveel van houd In de winter ben ik een dromer zonder jou heb ik het koud! Jij ging net als de zomer uit mijn leven de herfst viel in toen jij verdween. M’n hart riep jou naam heel luid, waarom m’n lief, waarom ging jij heen?…

Koud haalt het voorjaar gedachten intens bevroren uit hun historisch verband Smeltende ijzige gevoelens beginnen al dooiend te warmen op weg naar de eindeloze zomer Somberheid verlucht zich en gaat ontluikend over in jubelende versies die haar oorsprong zonovergoten verdund Maar de zomer kan ook verkillend zijn Ontsomberen geeft…

De bladeren van de bomen verkleuren Nu gaat het weer gebeuren Het wordt weer herfst koud en nat Ik wou dat ik warme kleding aan had Het is snijdend koud en kil De wind die weet niet wat hij wil Hij waait alle kanten uit Papiertjes en bladeren vliegen vooruit Vallen op het mooi gemaaide gras Van het schooltje van de kleuter klas De vogeltjes…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond en we vinden er ook bodem na zwoele zomerse winden we vinden er weer eikels die zijn gevallen door koude en het intieme van de nacht we houden van zijn regens in regelmatigheid van zwijgen.…

de maand van herfst en stille winter, regen en koud, wie weet gaat het nog sneeuwen. een tijd van donker en wat hinder, december laat gapen maar ook geeuwen. oude kerstbomen en houten tafels mooi aangekleed, zo elegant en struis. de geur van taart en warme wafels, kleurig lichtjesfeest op straat en thuis.…

keer mijn vriend nooit meer licht in zomer…

Met haar blik biedt ze me oneindig aan deze drank uit de vorige eeuw voor mijn gezondheid want dat moet ik vooral weten deze drank is gezond je drinkt het warm bij het schaatsen en koud in de zomer ze kijkt me aan, ze kijkt me aan ik kan niet anders ik moet wel slok na slok na slok…

Het is striemend koud! En denk dat niemand daar van houdt. We moeten er maar weer doorheen zien te komen... en weer van de zomer gaan dromen. Verlangend naar de warme dagen... Zo kunnen we de kou verdragen!…

Het blijft maar snijdend koud, al is het lente Min vijftien de gevoelstemperatuur Qua koopklimaat is het al even guur De omzet daalt nog sneller dan de rente Ik leg mij bij de crisis lijdzaam neer Maar zie met hartstocht uit naar zomers weer…

het is winter; de herfst gefileerd van de laatste zomerse resten tot op het koude bot dwalen we rond in onze geest en zonder richting laten we onze gedachten de vrije loop op zoek naar warmte en verlichting.…

Vergeet niet hoe ik deze zomer was neem me zoals ik in de herfst zal zijn leid me de koude winter door en wees voor mij de zomerse zonneschijn Jij alleen kent mijn wisselende buien mijn zoute tranen en gedwongen lach jij hebt er altijd doorheen kunnen kijken vanaf de eerste keer dat je me zag Je troost me wanneer ik het nodig heb en…

hartje winter wens ik zomer smeltend sneeuw plast koude uit 'k was altijd al een dromer met liever warmte op haar huid hartje zomer wil jij winter bevries je stralen tot pegels ijs van zomerregen maak je splinters scherp geslepen, winters grijs hier scheiden dan ook onze wegen herfst en lente zijn te vaag jouw noorden houdt mijn zuiden…

nog is het voorjaar te koud in de stap naar de zomer is er altijd een klein onophoud…

een vogel vloog voorbij lente en zomer kleefde stilte aan het raam en ik dacht nog, zing zing de dag, zing je gave nu het nog kan in een brede schaduw van het gras en de ingevlochten, vele dromen maar de nacht moest zo verlopen en mijn woorden waren traag ach, deze koude deze vroege, kale koude er lag al sneeuw op de maan…

bevroren door de tijd verloren door onzekerheid de nacht maakt dat haar ogen sluiten de vorst vormt bloemen op de ruiten zomers en toch winters koud vrolijk lachend en toch eenzaam een man die in alle stilte rouwt verraden door die ene traan…

rustig ademend vlijt zich de zee tegen het koude land wil zich de wangen koelen diep verzinkt de stap in het vergeten van een zomer drijven bikken in een grijze verte daar aan die oeverrand waar vlokken in het onzekere landen vinden zich onze lippen.…

Zomer in de lucht terrasjes schuimend blond. Zwaluwen in vlucht een blauw wit achtergrond. Een dek bladeren en regen waaronder zomer sterft aan geen mens of dier gelegen het is gewoon de herfst. Een winterlied verhaalt over lange koude nachten gure wind en ijzige grachten en hoe prachtig wit neder daalt.…

de wereld schuimt tot de rand het leven schreeuwt honger in koele objectiviteit geef ik je gelijk een dichter is ook maar een mens de zomer valt als zweet op je voorhoofd in koude van tijd zit leven hoger in boom het milde ruizen in het vuil van schaduw…

LENTE lente is zoals jij je in mijn armen vleit vol van beloftes ZOMER samen in het gras overdenkend hoe het is en nog worden zal HERFST herinneringen ontvallen ons langzaam als bladeren de boom WINTER winterse koude de kachel warmt op z’n best dat wat ons nog rest…

Zul je ooit nog beseffen wat je me hebt aangedaan. Dat je jouw eigen leven verkoos en mij in de kou liet staan. Ik was nog zo jong maar dacht alles te weten. Het tegendeel bleek waarna mijn zelfvertrouwen uiteen werd gereten. Daar stond ik alleen, in een wereld zo groot. Met kleding aan maar eigelijk bloot. Onwetend wat er ging komen, met…

de zonnestralen schijnen het verwarmt je lichaam niet zal ooit de kou in jou verdwijnen of bereiken de stralen je niet je lijkt wel bevroren koud als een blok graniet niks kan je nog bekoren je ogen donker als antraciet ooit zal de warmte je ontdooien de stralen om je lichaam glooien…

Ik heb het zo koud.…

Macaber bevochtigd beeld door geijzelde lenzen star en voortvluchtend gevangen in grenzen. Dood maar toch levend roven, nabij sterven is hier een vuist met afgekloven vingernagels. Geen sparren, geen dennen geen kruipend naaldhout, niets. En de dalen zijn vol ijs, bedekt woud. Waar ik vandaan kom is de nacht een zee…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

kille wind wervelt motsneeuw emotie breekt in ijzige tranen hagelbollen…

Woorden vallen als fluisterende sterren in duizend ijskristallen uiteen wachtend op lang vervlogen liefdes die restanten van warmte met zich mee dragen wat bezielt de mens te verblijven in een dergelijk oord waar lichtstralen wangen breken beukend in de wind het menselijk kiemen onmogelijk gemaakt doch geboren zijn in dit helse oord is…

duistere schimmen in koud hout kraken kraaien de heldere nacht…

je oogt roestig vandaag en de wind is op collectetoer hij neemt alles tot je naakt en breekbaar de lente tegemoet rilt…